Αξίες και ανθρώπινες σχέσεις

Είμαι 25 χρονών και μόλις ολοκλήρωσα τις σπουδές μου. Βρίσκομαι στο ξεκίνημα μιας πορείας γεμάτης στόχους, με πάθος για το επάγγελμά μου, έτοιμος να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό. Ζω με τον σύντροφό μου, έναν άνθρωπο που μοιράζεται τις ίδιες αξίες, τα ίδια όνειρα, την ίδια αγάπη για τη ζωή. Η σχέση μας είναι ένα ασφαλές λιμάνι. Είναι γεμάτη αλληλοκατανόηση, ανοιχτή επικοινωνία και μια αμοιβαία δέσμευση να προχωράμε μαζί, χέρι-χέρι. Τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς από μια σχέση;

Η οικογένειά μου, με τον δικό της τρόπο, έχει αποδεχτεί ποιος είμαι. Η μητέρα μου με αγκάλιασε από την αρχή, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Ο πατέρας μου χρειάστηκε χρόνο, αλλά τελικά η αγάπη του υπερίσχυσε των όποιων στερεοτύπων. Νιώθω τυχερός που τους έχω δίπλα μου, γιατί δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα.

Από μικρός γνώριζα την αλήθεια μου. Ήμουν πάντα ο εαυτός μου, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να προστατευτώ από τη βία. Η θηλυπρεπής μου φύση προκαλούσε αντιδράσεις, κι αυτές οι αντιδράσεις πονούσαν. Στο σχολείο έγινα στόχος κακοποίησης, τόσο από συνομηλίκους όσο και από δασκάλους. Θυμάμαι ακόμα τη διευθύντρια που μου απαγόρευε να κυκλοφορώ στα διαλείμματα, θεωρώντας με υπεύθυνο για τη βία που δεχόμουν. Για χρόνια το δεχόμουν, νιώθοντας ότι ίσως το άξιζα. Μέχρι που βρήκα τη δύναμη να μιλήσω στους γονείς μου. Στάθηκαν δίπλα μου, κατήγγειλαν όσα συνέβαιναν, και, παρότι δεν σταμάτησε η κακοποίηση εντελώς, ένιωσα επιτέλους προστασία.

Η ταυτότητά μου δεν με ανησυχεί πλέον. Είμαι αυτός που είμαι και νιώθω περήφανος. Με ανησυχεί, όμως, η κοινωνία στην οποία ζω. Μια κοινωνία γεμάτη υποκρισία και έλλειψη αξιών. Μια κοινωνία όπου η εξαπάτηση, η κακοποίηση, ακόμα και η βία μπορούν να μείνουν ατιμώρητες. Πόσο παράλογο είναι να κατηγορείται το θύμα για την παρενόχληση που δέχεται; Πόσο τραγικό να υπάρχουν άνθρωποι που σκοτώνουν τα παιδιά τους – κυριολεκτικά ή ψυχικά – και να μην τιμωρούνται; Η ανευθυνότητα, η έλλειψη ενσυναίσθησης και η απουσία σεβασμού αποτελούν μάστιγες της κοινωνίας μας.

Βλέπω σχέσεις να διαλύονται από το ψέμα, την αποξένωση, τον συμβιβασμό. Άνθρωποι παραμένουν μαζί από συμφέρον ή φόβο, ζώντας μέσα σε μια μοναξιά που κανείς δεν αξίζει. Πιστεύω ότι μια υγιής σχέση χτίζεται με σεβασμό, ειλικρίνεια, αγάπη και αφοσίωση. Αυτές είναι οι αξίες που με οδηγούν, τόσο στη σχέση μου όσο και στη ζωή μου. Με τον σύντροφό μου ονειρευόμαστε να παντρευτούμε, όπου μας επιτραπεί. Μας αποκαλούν διαφορετικούς, αλλά εμείς νιώθουμε παραδοσιακοί – πιστοί, αφοσιωμένοι, ενωμένοι.

Ξέρω πως όσοι αντιδρούν στον γάμο ομοφυλόφιλων δεν έχουν μάθει να αποδέχονται τη διαφορετικότητα. Ίσως φοβούνται ή δεν έχουν νιώσει ποτέ τι σημαίνει να σε δέχονται γι’ αυτό που είσαι. Τους λυπάμαι, γιατί ζουν σε έναν κόσμο στενό, γεμάτο στερεότυπα και κενές ιδέες. Πιο πολύ, όμως, ανησυχώ για τα παιδιά που μεγαλώνουν σε τέτοιο περιβάλλον. Παιδιά που δεν τα προστατεύουν οι γονείς τους, που δεν μαθαίνουν τι σημαίνει αγάπη, σεβασμός, αποδοχή. Παιδιά που ζουν στη βία, στην υποκρισία, στην απουσία θετικών προτύπων. Πώς θα εμπνευστούν, πώς θα μάθουν να αγαπούν, όταν οι γονείς τους δείχνουν μόνο φόβο και μίσος;

Η ευθύνη είναι μεγάλη. Πρέπει να σταθούμε δίπλα στα παιδιά, να τα μεγαλώσουμε με φροντίδα, αλήθεια και αγάπη. Να τους διδάξουμε την αξία της υπευθυνότητας, της ενσυναίσθησης, της αξιοπρέπειας. Πιστεύω πως ο γάμος, είτε ετεροφυλόφιλων είτε ομοφυλόφιλων ζευγαριών, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια δέσμευση για συντροφικότητα και αγάπη. Δεν έχει σημασία το φύλο – σημασία έχει αν μπορείς να αναλάβεις τις ευθύνες σου με σεβασμό και συνέπεια.

Η κοινωνία μας χρειάζεται περισσότερη ειλικρίνεια, περισσότερη ανθρωπιά. Αν θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο, ας ξεκινήσουμε από εμάς. Από τις σχέσεις μας, από τα παιδιά μας, από την καθημερινότητά μας. Ας δώσουμε χώρο στην αποδοχή, στην αγάπη, στην αλήθεια. Αυτό είναι το χρέος μας – προς τον εαυτό μας και προς τις επόμενες γενιές. Και, πάνω απ’ όλα, ας θυμόμαστε ότι τα παιδιά θέλουν ένα πράγμα: να μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον γεμάτο αγάπη, ασφάλεια και σεβασμό. Ας τους το προσφέρουμε.