Το θαύμα της επούλωσης

Πολλές φορές, η ψυχή μας εγκλωβίζεται στην ανάγκη να μας κατανοήσουν και να παραδεχτούν το λάθος τους εκείνοι που μας πλήγωσαν. Είναι σαν να περιμένουμε από αυτούς να μας «ελευθερώσουν» με μια λέξη, μια συγγνώμη, μια αναγνώριση της ζημιάς που έκαναν. Όμως, αυτή η προσμονή μπορεί να γίνει φυλακή. Μπορεί να κρατά τη ζωή μας αιχμάλωτη σε μια στιγμή του παρελθόντος.

Η στιγμή που αποφασίζουμε να αφήσουμε αυτή την ανάγκη είναι καθοριστική. Συνειδητοποιούμε ότι ο πόνος που νιώσαμε δεν χρειάζεται την επικύρωσή τους για να είναι αληθινός. Εμείς γνωρίζουμε την αλήθεια μας. Οι πληγές μας είναι μαρτυρίες της διαδρομής μας, και η θεραπεία δεν εξαρτάται από την αναγνώριση εκείνων που μας πλήγωσαν.

Αυτή η συνειδητοποίηση είναι απελευθερωτική. Είναι το πρώτο βήμα προς την αυτονομία, την αποδοχή του εαυτού και την ουσιαστική θεραπεία. Σταδιακά, αρχίζουμε να νιώθουμε πιο ανάλαφρα, με περισσότερη δύναμη. Δεν χρειαζόμαστε κανέναν εξωτερικό παράγοντα για να επιβεβαιώσει τον πόνο μας, γιατί εμείς ήδη ξέρουμε.

Η θεραπεία είναι μια διαδικασία που ξεκινά μέσα μας, όταν δίνουμε στον εαυτό μας την αγάπη, την κατανόηση και την αποδοχή που μας έλειψαν. Και μέσα από αυτή τη διαδικασία, μεταμορφωνόμαστε. Δεν είμαστε πια μόνο εκείνοι που τραυματίστηκαν. Είμαστε οι άνθρωποι που επαναδιεκδικούν τη ζωή τους, με πίστη στη δική τους δύναμη.

Και αυτό είναι το αληθινό θαύμα της επούλωσης.
Αγγελική Μπολουδάκη