Φαντασίωση και πραγματικότητα

Ένα παιδί που δεν ακούστηκε

Ένα παιδί που δεν ακούστηκε όσο ήθελε. Ένα παιδί που δεν το ένιωσαν όσο είχε ανάγκη. Η εικόνα του προσδιορίζεται από την επιθυμία των γονιών του. Όμως, αν η επιθυμία τους είναι τραυματισμένη, δεν μπορούν να το ακούσουν, να το καταλάβουν, να το νιώσουν. Το παιδί επηρεάζεται βαθιά. Η εμπιστοσύνη στον αληθινό του εαυτό κλονίζεται. Δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι δεν φταίει για τις αδυναμίες των γονιών του. Ούτε ότι, πιθανόν, αυτοί κάνουν το καλύτερο που μπορούν για τον εαυτό τους.

Ο φανταστικός κόσμος ως άμυνα

Για να προστατευθεί από τον πόνο, το παιδί δημιουργεί έναν φανταστικό κόσμο και καταφεύγει σε αυτόν. Εκεί αναπληρώνει όσα στερείται συναισθηματικά. Νιώθει όμορφα και ασφαλές σε αυτόν τον κόσμο, όπου μπορεί να φαντάζεται μαγικά πράγματα. Στον φανταστικό του κόσμο, όλα είναι δυνατά. Νιώθει ένα με τη μαγεία που το συνεπαίρνει, ακόμα κι αν είναι μόνο του.

Οι αμφιβολίες και η αυτοαναιρέση

Υπάρχουν, όμως, στιγμές που το παιδί αμφιβάλλει για τον εαυτό του. Αυτές οι αμφιβολίες επηρεάζουν αρνητικά την αντίληψή του τόσο για τον κόσμο όσο και για τον εαυτό του. Προσπαθεί να έρθει σε επαφή με την εσωτερική του αλήθεια, αλλά αυτή μοιάζει δυσανάγνωστη. Ο φόβος είναι διάχυτος: “Θα ακουστώ; Μήπως δεν πρέπει; Μήπως στενοχωρήσω τους άλλους; Αν θυμώσουν, τι θα συμβεί;”

Η ανάγκη της έκφρασης

Το παιδί αυτό έχει μάθει να μην μιλάει. Να σιωπά ή να λέει μόνο αυτά που οι άλλοι θέλουν να ακούσουν, γιατί μόνο τότε νιώθει ότι ακούγεται. Έχει, όμως, ανάγκη να μιλήσει. Όχι για να ακούσουν οι άλλοι τη φωνή του, αλλά για να ακούσει το ίδιο τη φωνή του εαυτού του. Να επικοινωνήσει αυτά που πραγματικά θέλει. Να συνδεθεί με τον τρόπο που επιθυμεί.

Η αλληλεπίδραση και ο φόβος της απόρριψης

Πολλές φορές φοβάται την αντίδραση των άλλων. Πιστεύει ότι αλληλεπίδραση σημαίνει σιωπή. Όμως, η πραγματική αλληλεπίδραση είναι επικοινωνία. Ακόμα και αν οι άλλοι δεν καταλάβουν απόλυτα, δεν έχει σημασία. Επικοινωνία είναι μια ενεργητική διαδικασία, όπου εκφράζεις αυτά που θέλεις, για εσένα, και για εκείνον που σε ακούει.

Από τη φαντασία στην πραγματικότητα

Ένα παιδί χρειάζεται τη φαντασία. Είναι η άμυνα και η προστασία του. Όμως, ένας ενήλικας χρειάζεται την πραγματικότητα. Πρέπει να βουτήξει μέσα σε αυτήν και να την αντικρίσει όπως είναι. Με επίγνωση ότι μπορεί να συμβάλλει σε αυτήν με τον δικό του τρόπο.

Αγγελική Μπολουδάκη