Το πρόσωπο του πόνου λέγεται θυμός

Γιατί πολλοί άνθρωποι θυμώνουν τόσο εύκολα;
Ο λόγος που πολλοί άνθρωποι είναι διαρκώς θυμωμένοι, δεν είναι επειδή «έχουν πρόβλημα με τον χαρακτήρα τους». Είναι επειδή ο πόνος τους—ο βαθύς, συναισθηματικός τους πόνος—αγνοήθηκε για πολύ καιρό. Η θλίψη τους δεν βρήκε ποτέ χώρο να εκφραστεί, να ακουστεί ή να αναγνωριστεί.

Ο θυμός ήταν ο μόνος τρόπος να τραβήξουν την προσοχή, να νιώσουν ότι υπάρχουν, ότι κάποιος τους βλέπει. Έμαθαν ότι μόνο όταν θύμωναν, οι άλλοι τους πρόσεχαν. Όταν ήταν ήρεμοι ή λυπημένοι, αγνοούνταν. Έτσι, δημιουργήθηκε μια αρνητική αλλά ισχυρή σύνδεση: ο θυμός φέρνει προσοχή, ενώ η ευαλωτότητα όχι μόνο δεν αναγνωρίζεται, αλλά βιώνεται και ως αδυναμία.

Κάτω από τον θυμό υπάρχει πάντα κάτι άλλο…
Ο θυμός δεν είναι ποτέ το πρώτο συναίσθημα. Είναι δευτερογενές.
Κάτω από τον θυμό υπάρχει:

Λύπη

Θλίψη

Πένθος

Ντροπή

Απόγνωση

Όταν ένας άνθρωπος δεν επιτρέπεται να νιώσει και να εκφράσει αυτά τα συναισθήματα, είτε επειδή το περιβάλλον δεν το επιτρέπει, είτε γιατί του έμαθαν ότι η θλίψη είναι αδυναμία, τα κλειδώνει μέσα του. Και εκείνα, για να επιβιώσουν, μεταμορφώνονται σε θυμό.

 Όταν δεν αντιμετωπίζουμε τη θλίψη μας, ο θυμός γίνεται τρόπος ύπαρξης
Αν κάποιος δεν έρθει σε επαφή με τη βαθιά του θλίψη, αν δεν την αποδεχτεί και δεν της δώσει χώρο, τότε ο θυμός θα παραμένει… και θα διογκώνεται.
Θα αρχίσει να δημιουργεί προβλήματα:

Στις σχέσεις (απομάκρυνση, συγκρούσεις, έλλειψη εμπιστοσύνης)

Στο εργασιακό ή κοινωνικό περιβάλλον (παρεξηγήσεις, απομόνωση)

Στον εσωτερικό κόσμο (ενοχές, σύγχυση, κούραση, μοναξιά)

Και όσο περισσότερο δημιουργεί προβλήματα, τόσο μεγαλύτερη γίνεται η απόγνωση. Και αυτή η απόγνωση… φέρνει ακόμα περισσότερο θυμό.

Ο θυμός, δηλαδή, δεν είναι εχθρός. Είναι σήμα κινδύνου.
Είναι ένα σήμα που λέει: “Πρόσεξέ με. Πονάω.”
Αν όμως απλώς τον καταπνίξουμε ή τον κρίνουμε, χάνουμε την ευκαιρία να καταλάβουμε τι πραγματικά ζητάει.
Η θεραπεία ξεκινάει από την επίγνωση. Από τη συνειδητοποίηση πως ο θυμός μας δεν είναι το πρόβλημα, αλλά το αποτέλεσμα.

 Ο άνθρωπος χρειάζεται χώρο για να είναι ευάλωτος.
Αν μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον όπου η ευαλωτότητα δεν είχε θέση—όπου δεν μας παρηγόρησαν όταν ήμασταν λυπημένοι, όπου μας πρόσφεραν προσοχή μόνο όταν θυμώναμε—τότε είναι φυσικό να έχουμε μάθει να αντιδρούμε έτσι. Αυτό δεν σημαίνει ότι φταίμε.
Αλλά τώρα, ως ενήλικες, μπορούμε να δημιουργήσουμε έναν νέο χώρο μέσα μας: έναν χώρο αποδοχής, τρυφερότητας, και κατανόησης.

Μπορούμε να μάθουμε να ακούμε τη θλίψη μας χωρίς να τη φοβόμαστε.
Μπορούμε να μάθουμε να συνδεόμαστε με τους άλλους χωρίς να χρειάζεται να θυμώσουμε για να μας προσέξουν.
Ο θυμός δεν είναι ο εχθρός μας. Είναι απλώς το προσωπείο που φόρεσε ο πόνος μας για να ακουστεί.

Αγγελική Μπολουδάκη