Τα σημάδια από τις πληγές μας, είτε είναι σωματικά είτε ψυχικά, είναι μαρτυρίες της ζωής μας. Είναι σημάδια που κουβαλούν ιστορίες – ιστορίες πόνου, δοκιμασιών, αλλά και επιβίωσης. Συχνά τις κοιτάμε με ντροπή ή λύπη, προσπαθώντας να τις κρύψουμε, σαν να είναι κάτι που πρέπει να ξεχαστεί. Όμως, κάθε ουλή είναι μια υπενθύμιση ότι σταθήκαμε όρθιοι. Ότι βρήκαμε τη δύναμη να προχωρήσουμε, παρά τις δυσκολίες.
Η συμφιλίωση με τις ουλές μας δεν σημαίνει ότι πρέπει να αγαπήσουμε τον πόνο που τις προκάλεσε. Σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε την αξία τους, τον ρόλο τους στη διαμόρφωση του εαυτού μας. Σημαίνει ότι βλέπουμε πέρα από την επιφάνεια και αγκαλιάζουμε αυτό που μας δίδαξαν: τη δύναμη της αντοχής, τη σημασία της αυτοσυμπόνιας και την ικανότητά μας να αναγεννιόμαστε.
Όταν κάνουμε ειρήνη με τις ουλές μας, απελευθερώνουμε τον εαυτό μας από την ανάγκη να πολεμάμε το παρελθόν. Μπορούμε να σταματήσουμε να βλέπουμε τις πληγές μας ως αδυναμία και να τις αναγνωρίσουμε ως απόδειξη της δύναμής μας. Αυτό είναι το πρώτο βήμα για να θεραπεύσουμε όχι μόνο το σώμα ή την ψυχή, αλλά ολόκληρη την ύπαρξή μας.
Η θεραπεία, λοιπόν, δεν είναι απλώς μια διαδικασία που μας επιστρέφει στο «πριν». Είναι μια μεταμόρφωση. Και το πρώτο βήμα για αυτή τη μεταμόρφωση είναι η αποδοχή. Όπως το δέντρο που μεγαλώνει γύρω από ένα σπασμένο κλαδί, έτσι και εμείς μπορούμε να εξελιχθούμε, φέρνοντας τις ουλές μας ως μέρος της ιστορίας μας.
Ας δούμε τις ουλές μας όχι ως εμπόδια, αλλά ως γέφυρες. Μας δείχνουν πού ήμασταν, αλλά και πού μπορούμε να φτάσουμε. Και πάνω απ’ όλα, μας υπενθυμίζουν ότι το φως εισχωρεί μέσα από τα ραγίσματα.
