Η συμπόνοια προς τον εαυτό μας είναι μια πράξη αγάπης και φροντίδας που συχνά παραμελούμε. Στην καθημερινότητα, είναι εύκολο να παρασυρθούμε από την αυτοκριτική, να γίνουμε αυστηροί με τις αδυναμίες μας ή να κατηγορούμε τον εαυτό μας για τα λάθη μας. Όμως, όπως θα δείχναμε κατανόηση και αγάπη σε έναν αγαπημένο φίλο που περνά δύσκολα, έτσι οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε και στον ίδιο μας τον εαυτό.
Η συμπόνοια εαυτού δεν σημαίνει ότι αγνοούμε τις ευθύνες μας ή ότι εθελοτυφλούμε στα λάθη μας. Σημαίνει να αναγνωρίζουμε την ανθρώπινη φύση μας—το γεγονός ότι όλοι κάνουμε λάθη, όλοι περνάμε δύσκολες στιγμές και όλοι αξίζουμε υποστήριξη και αποδοχή, ακόμα κι όταν νιώθουμε ανεπαρκείς.
Σε συναισθηματικό επίπεδο, η συμπόνοια προς τον εαυτό μας είναι να πούμε:
Όταν νιώθουμε ότι μας κατακλύζουν η πίεση και η απογοήτευση, μπορούμε να σταματήσουμε για μια στιγμή, να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας ότι αξίζουμε την ίδια φροντίδα που θα δίναμε σε κάποιον άλλον. Είναι μια στιγμή να δείξουμε καλοσύνη και ευγένεια στον εσωτερικό μας κόσμο.
Η ενσυναίσθηση εδώ παίζει κεντρικό ρόλο. Αντί να απορρίπτουμε τον εαυτό μας για τα συναισθήματά μας, μπορούμε να προσπαθήσουμε να τα κατανοήσουμε. Τι μας έκανε να νιώσουμε έτσι; Πώς μπορούμε να απαλύνουμε αυτόν τον πόνο; Μπορούμε να φανταστούμε ότι μιλάμε σε έναν μικρό, πληγωμένο εαυτό μέσα μας, προσφέροντας την αγκαλιά και τη στοργή που χρειάζεται.
Η καλλιέργεια αυτής της στάσης απαιτεί εξάσκηση. Κάποιες πρακτικές που μπορούν να βοηθήσουν περιλαμβάνουν:
Τελικά, η συμπόνοια προς τον εαυτό μας δεν είναι απλώς μια εσωτερική αλλαγή, αλλά μια βαθιά μορφή αντίστασης σε έναν κόσμο που συχνά απαιτεί την τελειότητα και αγνοεί τις ευάλωτες πτυχές μας. Αξίζουμε να μας αγαπάμε και να μας φροντίζουμε—όχι όταν “τα καταφέρνουμε”, αλλά πάντα.
Αγγελική Μπολουδάκη