Η αγάπη χτίζεται
7 Μαρτίου 2019
Ο εαυτός μας, ο τόσο γνώριμος αλλά και τόσο άγνωστος
9 Μαρτίου 2019

Όταν ένας ζει αληθινά, ζούνε κι οι υπόλοιποι

Μια από τις μεγάλες μητέρες μου, μια από τις γιαγιάδες μου, είχε έναν μικρό σκύλο. Είχε και μια μικρή γάτα που συνήθιζε να επιτίθεται στα ροζάρια, τα οποία η γιαγιά κρεμούσε στα πόμολα σε όλο το σπίτι… “σε περίπτωση που χρειαστεί να προσευχηθώ επειγόντως για κάποιον”. Μιλούσε στο σκύλο και στη γάτα της σαν να ήταν άνθρωποι… “Τα πλάσματα έχουν ψυχή, ξέρεις” έλεγε.

Όταν ο σκύλος πεταγόταν ξαφνικά με μεγάλη ζωντάνια για να κυνηγήσει μια καινούργια μυρωδιά στην ατμόσφαιρα, άρχιζε και η γάτα να τρέχει σ’ όλο το δωμάτιο. Με τον ίδιο τρόπο, όταν η γάτα πηδούσε απ’ το παλιό ραδιόφωνο από βακελίτη στη ράχη της πολυθρόνας με τα πλεκτά πετσετάκια, και πίσω πάλι, ο σκύλος το έπαιρνε είδηση κι άρχιζε κι αυτός τους πήδους, και σαν να χαμογελούσε. Όταν συνέβαινε αυτό, η γιαγιά μου ελεγε πάντα ότι έπρεπε κι εμείς να μπούμε στο παιχνίδι. Έπιανε τα χεράκια μου και χοροπηδούσαμε μαζί για λίγο, στο ρυθμό του χορού της γάτας και του σκύλου. “Οταν ένας ζει αληθινά, ζούνε κι οι υπόλοιποι”, έλεγε. Κι όλα τα ζωα, στα οποία συμπεριλαμβάνομασταν κι εμείς, ξαναγυρίζαμε για λιγα λεπτά στην άγρια κατάστασή μας.

Εκείνη εννοούσε πως, όταν μια ψυχή αποφασίζει ν’ αφοσιωθεί σε μια όσο το δυνατόν πιο γεμάτη ζωή, πολλές άλλες που βρίσκονται κοντά της “θα πάρουν την σκυτάλη”. Όσα εμπόδια, περιορισμούς, ακόμα και τραυματισμούς κι αν αντιμετωπίσει, αν κάποια ψυχή κάνει το άλμα για να ζήσει αληθινά, τότε και οι άλλοι θα ζήσουν πιο ολοκληρωμένα, παιδιά, σύντροφοι, φίλοι, συνάδελφοι, ξένοι, πλάσματα και λουλούδια. “Όταν ένας ζει αληθινά, ζούνε κι οι υπόλοιποι.” Αυτή είναι η βασική προσταγή της σοφής γυναίκας. Να ζεις έτσι ώστε και οι άλλοι να μπορούν να εμπνευστούν απ’ τη ζωή σου. Να ζεις με τον δικό σου παθιασμένο τρόπο, έτσι ώστε οι άλλοι να μπορούν να δουν αυτόν τον τρόπο.

Clarissa Pinkola Estes, Ο χορός των μεγάλων μητέρων, κέλευθος