Ψέματα, όλα ψέματα και η αλήθεια πουθενά.
Γιατί δεν εκπλήρωσε τις προσδοκίες μου; Γιατί δεν ικανοποίησε τα αιτήματα αγάπης μου, εκείνα που δεν ικανοποιήθηκαν όταν ήμουν παιδί;
Γιατί δεν ικανοποίησε την πείνα μου, την δίψα μου, τις προσδοκίες μου, τις απαιτήσεις μου να πάρω όλα όσα δεν ένιωσα;
Γιατί να αντιδράσει στην ιδέα να φέρομαι αυτοκαταστροφικά, αγάπη δεν είναι να δέχεται όλες τις συμπεριφορές μου ακόμα και εκείνες που βλάπτουν εμένα ή εκείνον;
Αγάπη δεν είναι να απαιτώ χωρίς να δίνω, να επιμένω με άπληστο τρόπο από τον άλλον να έχει μια σταθερή θέση στην καρδιά του για μένα, ακόμα κι όταν τα αιτήματά μου είναι ανώριμα; Αγάπη δεν είναι να νιώθω ότι κάποιος μου χρωστά κι είναι υποχρεωμένος να μου δώσει; Ότι αρκεί να του δείξω αγάπη, έστω για λίγο, κι εκείνος να πρέπει να νιώθει αιώνια ευγνωμοσύνη;
Γιατί να μου φερθεί έτσι; Γιατί να με αδικήσει;
Νιώθω τόσο άδεια… .
Η ανταπόκριση που προσδοκούσα δεν ήρθε ποτέ…
Τουλάχιστον, όχι αυτή που ήθελα!
Μπορεί να με νοιάστηκε, να ενδιαφέρθηκε για τα συναισθήματά μου, να με κατάλαβε, να ήταν δίπλα μου, να με διεκδικούσε, να φοβόταν μήπως με χάσει, να ήμουν το πιο σημαντικό πρόσωπο για εκείνον, να με εμπιστευόταν, όμως αυτό που ήθελα δεν κατάφερα να το έχω από εκείνον…
Αυτό που θέλω είναι μια αγάπη που έχω φτιάξει στη φαντασία μου, μια αγάπη που μου έλειψε. Αυτό που ένιωσε εκείνος για μένα δεν καλύπτει τις δικές μου ανάγκες.
Εκείνο που θέλω για να θεραπεύσω τα τραύματα της ψυχής μου είναι να να τον έχω μαζί μου ολοκληρωτικά, να ασχολείται μαζί μου όπως κανείς δεν ασχολήθηκε στο παρελθόν. Να επιβεβαιώνει κάθε προσπάθειά μου ακόμα και εκείνες που δεν ανταποκρίνονται στην αξία μου.
Ίσως φαίνεται εγωκεντρικό, προσδοκούσα όμως από εκείνον να μου χαρίσει ό,τι δεν έζησα.
Με κατανοούσε, νοιαζόταν για μένα, με εκτιμούσε και με σεβόταν. Πίστευε στην αξία μου, με ενθάρρυνε σε ό,τι ήταν ταιριαστό σε μένα. Και τους θυμούς μου με κατανόηση τους δεχόταν. Η ψυχή μου όμως πεινά και διψά για μια αγάπη που μου έλειψε, όχι για τη δική του.
Με έναν άνθρωπο αυτόνομο και ανεξάρτητο νιώθω μόνη μου. Η αγάπη του μοιάζει απόμακρη για μένα. Η εκτίμησή του, η εμπιστοσύνη του σε μένα με βγάζει από τη θέση που μου έδωσαν άλλοι και εγώ την υιοθέτησα: Να αμφιβάλω για την αξία μου, να μην εκτιμώ τον εαυτό μου, να μην πιστεύω σε μένα. Να ασχολούμαι με όλους εκείνους που αμφιβάλλουν για μένα, για τις προθέσεις μου, για τα συναισθήματα και τη λογική μου και να μην αναλαμβάνω την ευθύνη του εαυτού μου, των δυνατοτήτων μου, τη δέσμευση με ό,τι ανταποκρίνεται στην αξία μου. Η δική τους “αγάπη” με βολεύει γιατί εκείνοι έτσι ανώριμα που φέρονται στον εαυτό τους και σε μένα, με καθηλώνουν στην ανώριμη μου θέση. Η δική του αγάπη με καλεί στο μεγάλωμά μου, στην ωρίμαση μου, στον αποχωρισμό μου από αυτό που νόμιζα πως είμαι.
Σαν να πρέπει να τοποθετήσω ένα νέο πρόγραμμα στο κεφάλι μου που μου φαίνεται ξένο. Κι όσο έρχομαι σε επαφή με αυτήν την πραγματικότητα, διαπιστώνω ότι έδινα σημασία σε ανθρώπους που αμφέβαλαν για μένα, για τις επιλογές μου. Σε ανθρώπους που άδειαζαν πάνω μου τις προβολές τους, αυτά που πίστευαν για τον εαυτό τους σε μένα. Καταλαβαίνω ότι δεν το έκαναν συνειδητά, αναπαρήγαγαν κι εκείνοι αυτό που άλλοι τους έκαναν, όμως εγώ το υπέμεινα. Και αυτό με προσδιόριζε ως αξία. Αυτό πώς να το χωνέψω;
Καθετί διαφορετικό από αυτό που έζησα με βγάζει από αυτό που νόμιζα και αυτό δεν είναι εύκολο να το δεχτώ. Πώς να αποχωριστώ τις αυταπάτες μου ότι εγώ θα πάρω αυτό που ζητώ από ανθρώπους που δεν έχουν να μου δώσουν; Πως θα αποχωριστώ την εμμονή μου ότι εγώ μπορώ να τους σώσω και να τους κάνω να δουν αυτό που εγώ βλέπω σε εκείνους; Πως θα αλλάξω την πεποίθησή μου ότι αν θα καταφέρω να κάνω τους συγκεκριμένους ανθρώπους να δουν την αξία μου θα με εκτιμήσω και εγώ, επιτέλους; Πως θα πείσω τον εαυτό μου ότι αγάπη δεν είναι να αλλάξω την γνώμη ανθρώπων που αμφιβάλουν για μένα αλλά να δεχτώ την αγάπη εκείνων που πιστεύουν σε μένα και στην αξία των συναισθημάτων μου; Πώς να στραφώ σε ανθρώπους που δεν χρειάζεται να προσπαθήσω για να νιώσω μαζί τους γιατί αυτό που αμοιβαία νιώθουμε κυλάει ελεύθερα στις καρδιές και των δυο μας; Μοιάζω με τον σκλάβο που όταν ανοίγει το κελί του, αναρωτιέται αν θα πρέπει να χαρεί την ελευθερία του με κάθε ρίσκο που θα πάρει σε αυτήν ή αν θα παραμείνει στην “ασφάλεια” του κελιού του;
∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼∼
Δεν είναι εύκολο να αλλάξουμε τα σχήματα στο μυαλό μας για αυτό που μάθαμε ως αγάπη. Όταν το προσπαθούμε όμως διαπιστώνουμε ότι η αγάπη δεν είναι εγωκεντρική. Δεν είναι άπληστη, ανώριμη και εξαρτητική.
Συνειδητοποιούμε ότι δεν πρέπει να έχουμε προσδοκίες από κανέναν παρά μόνο από τον εαυτό μας. Όταν κάνουμε το πένθος μας για όσα δεν πήραμε, δεν έχουμε προσδοκίες από τους ανθρώπους που αγαπάμε να μας τα δώσουν. Δεν θεωρούμε δεδομένο ότι ο άλλος άνθρωπος θα μας κρατά μια σταθερή θέση στην καρδιά του ή στην ζωή του αν εμείς δεν νιώσουμε για αυτόν, αν δεν εκτιμήσουμε αυτό που βιώνουμε μαζί, αν δεν δώσουμε την προτεραιότητα μας, αν δεν προστατέψουμε τα συναισθήματά μας. Η αγάπη δεν απαιτεί αλλά δέχεται, δημιουργεί χώρο, εμπιστεύεται. Κατανοούμε ότι κάθε άνθρωπος έχει το δικό του τρόπο να αγαπάει.
Όταν αλλάξουμε τα σχήματα στο μυαλό μας για αυτό που μάθαμε ως αγάπη, ερχόμαστε σε επαφή με τα συναισθήματά μας και νιώθουμε. Νιώθουμε την αγάπη των άλλων ανθρώπων. Αγαπάμε τον εαυτό μας, ανοίγουμε την καρδιά μας στην αγάπη, συνδεόμαστε.
∗Οι ιστορίες είναι φανταστικές
Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας