Ο πόνος ως μέρος του εαυτού μας

Ο πόνος αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μας. Παρόλο που αρχικά είναι φυσικό να αντιστεκόμαστε σε αυτόν, καθώς τον κατανοούμε και τον περιέχουμε, μαθαίνουμε να τον αποδεχόμαστε. Σύντομα συνειδητοποιούμε πως η προσδοκία να τον αποφύγουμε είναι μάταιη, καθώς αποτελεί μέρος της ζωής μας, της ίδιας μας της ύπαρξης.

Όταν αποφεύγουμε τον πόνο, δημιουργούμε έναν διαχωρισμό μέσα μας, διαχωρίζοντας τον εαυτό μας σε “καλά” και “κακά” κομμάτια. Αυτός ο διαχωρισμός οδηγεί σε ενοχές για τα συναισθήματα που θεωρούμε μη αποδεκτά. Αντίθετα, όταν σταματάμε να τον πολεμάμε και σεβόμαστε το μήνυμά του, αρχίζουμε να ωριμάζουμε μαζί του. Η αποδοχή του πόνου μάς φέρνει πιο κοντά στον αληθινό εαυτό μας.

Όταν αντιμετωπίζουμε τον πόνο με ειλικρίνεια, παύουμε να τον βλέπουμε ως εχθρό. Αντίθετα, ανακαλύπτουμε ότι μας συνδέει βαθύτερα με το είναι μας, και, κατά συνέπεια, με τους άλλους. Μέσα από αυτή τη σύνδεση, βιώνουμε συναισθήματα που μας ενώνουν. Ο πόνος παύει να μας κρατάει εγκλωβισμένους· τον κρατάμε εμείς, τον περιέχουμε, και έτσι γινόμαστε πιο ανθρώπινοι, πιο όμορφα ατελείς.

Όταν αρνούμαστε να νιώσουμε τον πόνο, εκείνος επιδιώκει να εκφραστεί. Το απωθημένο συναίσθημα διψά για έκφραση και, συχνά, το καταφέρνει μέσω ασυνείδητων πράξεων που μας φέρνουν σε επαφή με αυτόν. Μερικές φορές, αποφεύγουμε τη χαρά, γιατί ο πόνος αναζητά τρόπους να μας συναντήσει και να μας μεταφέρει το μήνυμά του.

Υπάρχουν στιγμές που θυμώνουμε μαζί του ή επιθυμούμε να τον εξαφανίσουμε με κάποιο μαγικό τρόπο. Άλλες φορές, συνδεόμαστε με τους άλλους μέσω των τραυμάτων μας, για να τα αναγνωρίσουμε, να τα νιώσουμε και να τα εκφράσουμε. Αυτή η διαδικασία μάς δίνει τη δυνατότητα να αναγνωρίσουμε τον πόνο μας και να μας συμπονέσουμε.

Καθώς σταματάμε να προσπαθούμε να ελέγξουμε τον πόνο και να τον αποφύγουμε, αρχίζουμε να τον κατανοούμε βαθύτερα. Συνειδητοποιούμε ότι υπάρχουν πληγές που ίσως δεν θεραπευτούν ποτέ πλήρως· άλλες αφήνουν σημάδια που μας θυμίζουν ότι είμαστε άνθρωποι. Υπάρχουν πληγές που μας δείχνουν ότι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον για να τις αντιμετωπίσουμε, ενώ άλλες μάς αποκαλύπτουν ότι είμαστε αποδεκτοί όπως ακριβώς είμαστε, ακόμα και στις πιο ευάλωτες, ποτισμένες από πόνο πλευρές μας.

Όσο περισσότερο αποδεχόμαστε τον πόνο μας, τόσο βαθύτερα γίνονται οι σχέσεις μας με τους άλλους. Μέσω αυτού, ανοιγόμαστε, γινόμαστε πιο αυθεντικοί και συνδεόμαστε καρδιακά. Ο πόνος μάς διδάσκει ότι αξίζουμε, ακόμα και με αυτόν. Ο τρόπος που τον αντιμετωπίζουμε διαμορφώνει την αξία μας, μας κάνει πιο αποδεκτούς και λιγότερο ενοχικούς. Η αποδοχή του πόνου μάς γεμίζει με ειρήνη, γιατί όταν στεκόμαστε δίπλα του, τον αγκαλιάζουμε και, τελικά, αγαπάμε τον εαυτό μας πιο συνειδητά.

Αγγελική Μπολουδάκη