Όταν δεν αναζητάμε την προσοχή, ανακαλύπτουμε ότι δίνουμε την προσοχή μας σε ό,τι κάνει την αλήθεια μας πιο καθαρή, σε ό,τι κάνει πιο ποιοτική τη σύνδεσή μας με τους άλλους

-Θα με προσέξεις; Όταν ήμουν παιδί δεν είχα την προσοχή που ήθελα ή Όταν ήμουν παιδί είχα όλη τους την προσοχή, με τρόπο που ένιωθαν ένοχοι όταν δεν μου πρόσφεραν αυτό που απαιτούσα.

Αν αποζητάς την προσοχή, μια προσοχή που σου έλειψε ή την είχες υπερβολικά, σε κάθε σου αλληλεπίδραση αναζητάς εκείνο που σου έλειψε, εκείνο που σου δόθηκε χωρίς να σου ταιριάζει.

Κάθε άνθρωπος που προσέχει σε σένα εκείνο που θαυμάζει ή εκείνο που φαντάζεται πως θαυμάζει σε ελκύει, γιατί σου υπόσχεται αυτό που νομίζεις πως θέλεις.

Κάθε έλλειμμά μας ή κάθε υπερβολή δημιουργεί ένα κενό. Ένα κενό χώρο που, όμως, πρέπει να μένει κενός.

Υπάρχει πένθος στον κενό χώρο, δεν υπάρχει όμως πόνος. Πόνος προκαλείται μόνο όταν αποζητάς απεγνωσμένα κάτι που πρέπει να το αφήσεις πίσω σου, εκεί που ανήκει. Όταν βιώνεις το πένθος εκείνου που σου έλειψε, εκείνου που σου δόθηκε με λάθος τρόπο, αφήνεις αυτό το κενό να υπάρξει μαζί με σένα.

Πόσο μάταιο είναι να αναζητάς κάτι που δεν υπάρχει… Πόσο τραυματικό για σένα. Τι μεγάλη παγίδα είναι να σε θαυμάζουν και μάλιστα να σε θαυμάζουν για κάτι που φαντάζονται. Να βλέπουν μόνο τα κομμάτια του εαυτού σου που εξιδανικεύουν, ενώ ό,τι άλλο δικό σου να απουσιάζει από τη ματιά τους. Αν αφεθείς σε αυτήν την προσοχή, μαθαίνεις να αγαπάς μόνο εκείνα τα κομμάτια που κάποιος επιλέγει και στην ιδέα να τολμήσεις να αποκαλύψεις εσένα στο σύνολό σου τρομάζεις.

Δεν θα έχουμε ποτέ την συναισθηματική προσοχή που δεν είχαμε ή που λάβαμε υπερβολικά. Ποτέ με τον τρόπο που πρέπει να την λάβει ένα παιδί. Αν την αποζητάμε, αναπαράγουμε ένα κύκλο τραύματος που διαιωνίζεται και μεταφέρεται. Έχουμε την ευθύνη να ανοίξουμε αυτόν τον κύκλο, να βγούμε από αυτόν, για μας, για τα παιδιά μας, για τους ανθρώπους που επηρεάζουμε και επηρεαζόμαστε.

Όταν δεν αναζητάμε την προσοχή, μας προσέχουμε περισσότερο. Προσέχουμε τις σκέψεις μας να είναι συγκεντρωμένες σε μας, σε ό,τι μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, πιο συντονισμένους με αυτό που είμαστε. Προσέχουμε τα λόγια μας να γίνονται πράξεις. Να είμαστε παρόντες σε ό,τι κάνουμε, με συνέπεια και συνέχεια. Όταν αναζητάμε την προσοχή, απουσιάζουμε, καταφεύγουμε σε μια φαντασίωση, κάνοντας φανταστικούς διαλόγους. Όταν ζούμε το σήμερα για αυτό που είναι, το ζούμε, το βλέπουμε, παρατηρούμε πως νιώθουμε, είμαστε σε επαφή με τις σκέψεις μας, νιώθουμε ευγνωμοσύνη για τη συμμετοχή μας στην κάθε στιγμή που ζούμε.

Στις αλληλεπιδράσεις μας υπάρχει ένας ζωντανός διάλογος που αφορά το «μαζί», υπάρχει και αντιπαράθεση που όμως δεν επηρεάζει τα συναισθήματά μας. Όταν αναζητάμε την προσοχή, η διαφορετική θέση του άλλου, ακόμα κι αν μας φανερώνει την αλήθειά μας, επηρεάζει τα συναισθήματά μας, γιατί δεν εξυπηρετείται το ανώριμο μας αίτημα για προσοχή. Όταν μας προσέχουμε, κάθε επικοινωνία, που βελτιώνει την αλήθεια των ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτήν, είναι ευπρόσδεκτη και οι διαφορετικές θέσεις δεν μπορούν να κλονίσουν το συναίσθημά μας.

Όταν αναζητάς την προσοχή, όσο την έχεις, δεν παρατηρείς ότι ο άλλος μπορεί να κάνει έκπτωση στις αξίες του για να πετύχει κάτι. Όταν έχεις δεχτεί ότι δεν θα έχεις ποτέ την προσοχή που είχες ανάγκη ως παιδί, εκτιμάς κάθε άνθρωπο που λειτουργεί με ακεραιότητα. Τους ανθρώπους που λειτουργούν επιφανειακά και ρηχά τους κατανοείς αλλά δεν επιδιώκεις την παρέα τους, ακόμα κι αν σε προσέχουν.

Όταν αναζητάς την προσοχή, κάθε φορά που ο άλλος άνθρωπος σε θαυμάζει σαν ψεύτικη φωτογραφία που δείχνει μόνο μια πλευρά σου, που ίσως και να μην υπάρχει, δεν παρατηρείς την αδυναμία του να αλλάζει, να βελτιώνει τις ικανότητές του στον τρόπο του να σχετίζεται με τους άλλους, να εκτιμά και να σέβεται. Όταν αναζητάς την προσοχή, γίνεσαι άπληστος, θέλεις περισσότερη και πάλι δεν ικανοποιείσαι. Όταν δέχεσαι πως δεν θα έχεις την προσοχή που χρειαζόσουν όταν ήσουν παιδί, ωριμάζεις. Δεν νιώθεις αυτήν την παντοδυναμία που σε τυφλώνει. Νιώθεις ένα κενό που δεν προσπαθείς να το γεμίσεις. Προσπαθείς να γίνεις πιο ανθρώπινος/η, γιατί συνειδητοποιείς ότι είσαι ευάλωτος/η και έχεις ανάγκη τους άλλους. Εκτιμάς κάθε άνθρωπο που αλλάζει για να είναι πιο αληθινός, που εκφράζει τη δική του αλήθεια, που μετακινείται για να συναντήσει τους άλλους, που μετατοπίζεται από άκαμπτες θέσεις για να έρθει στη θέση του άλλου. Δέχεσαι την κριτική του που σε βελτιώνει, εκτιμάς την κίνησή του να σου φανερώσει μια αλήθεια που σε φέρνει πιο κοντά σε σένα και στο μαζί.

Όταν δεν αναζητάμε την προσοχή, ανακαλύπτουμε ότι δίνουμε την προσοχή μας σε ό,τι κάνει την αλήθεια μας πιο καθαρή, σε ό,τι κάνει πιο ποιοτική τη σύνδεσή μας με τους άλλους.

Αγγελική Μπολουδάκη