Αντιμετωπίζοντας το θάνατο, σημαίνει να αντιμετωπίζουμε το απόλυτο ζήτημα της έννοιας της ζωής. Εάν θέλουμε πραγματικά να ζήσουμε, πρέπει να έχουμε το θάρρος να αναγνωρίσουμε ότι η ζωή είναι τελικά πολύ σύντομη και ότι όλα όσα κάνουμε έχουν σημασία

Η αγάπη είναι πραγματικά το μόνο πράγμα που μπορούμε να έχουμε, να διατηρήσουμε και να πάρουμε μαζί μας.

Υπάρχει στον καθένα μας μια δυνατότητα για καλοσύνη πέρα από τη φαντασία μας• για το δόσιμο που δεν ζητά ανταμοιβή• για ακρόαση χωρίς κρίση• για αγάπη χωρίς όρους.

Οι πιο όμορφοι άνθρωποι που έχουμε γνωρίσει είναι αυτοί που γνωρίσαν την ήττα, τον πόνο, τον αγώνα, την απώλεια, και βρήκανε τον δρόμο τους από τα βάθη. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μία εκτίμηση, μία ευαισθησία, και μία κατανόηση της ζωής, που τους γεμίζει με συμπόνια, ευγένεια, και μία βαθιά αγάπη. Οι όμορφοι άνθρωποι δεν συμβαίνουν έτσι απλά.

Πρέπει να διδάξουμε στην επόμενη γενιά παιδιών από την πρώτη κιόλας μέρα ότι είναι υπεύθυνα για τη ζωή τους. Το μεγαλύτερο δώρο της ανθρωπότητας, αλλά και η μεγαλύτερη κατάρα, είναι ότι έχουμε ελεύθερη βούληση. Μπορούμε να κάνουμε τις επιλογές μας βασισμένες στην αγάπη ή στο φόβο.

Η θέση σου στη ζωή και το τι κάνεις δεν έχει σημασία όσο το πώς κάνεις αυτό που κάνεις.

Μάθε να έρχεσαι σε επαφή με τη σιωπή μέσα σου και να ξέρεις ότι όλα στη ζωή έχουν ένα νόημα.

Συγχώρησε τον εαυτό σου. 

 Είσαι άξιος και αξιαγάπητος όπως είσαι. 

Αν προστατέψετε τα φαράγγια από τις καταιγίδες δεν θα δείτε ποτέ την αληθινή ομορφιά των γλυπτών τους.

Δεν υπάρχουν λάθη, ούτε συμπτώσεις, όλα τα γεγονότα είναι ευλογίες που μας δίνονται για να μάθουμε.

Η ολότητα που αναζητούμε ζει εδώ με μας και μέσα μας, τώρα, στην κάθε στιγμή στην πραγματικότητα μας.

Μόνο όταν γνωρίζουμε και καταλαβαίνουμε ότι έχουμε περιορισμένο χρόνο στη γη – και ότι δεν έχουμε κανέναν τρόπο να γνωρίζουμε πότε τελειώνει ο χρόνος μας, τότε θα αρχίσουμε να ζούμε κάθε μέρα με ένα αίσθημα πληρότητας, σαν να ήταν η μόνη που είχαμε.

Αυτό είναι που με δίδαξε η θλίψη. Ότι μπορώ να επιβιώσω. Φοβόμουν ότι αν βίωνα θλίψη, θα με ξεπερνούσε και δεν θα μπορούσα να επιβιώσω από την πλημμύρα της, ότι αν την αισθανόμουν πραγματικά δεν θα μπορούσα να ξαναγυρίσω. Μου έχει διδάξει ότι μπορώ να τη νιώσω και ότι δεν θα με καταπιεί ολόκληρη. Προερχόμαστε όμως από μια κουλτούρα, όπου πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι πρέπει να είναι μόνο δυνατοί. Πιστεύω ότι είμαι ευάλωτη, ανοιχτή στη θλίψη. Αυτή είναι η δύναμη. Δεν μπορείς να ξέρεις τη χαρά, εκτός αν ξέρεις τη βαθιά θλίψη. Δεν υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο.

Αντιμετωπίζοντας το θάνατο, σημαίνει να αντιμετωπίζουμε το απόλυτο ζήτημα της έννοιας της ζωής. Εάν θέλουμε πραγματικά να ζήσουμε, πρέπει να έχουμε το θάρρος να αναγνωρίσουμε ότι η ζωή είναι τελικά πολύ σύντομη και ότι όλα όσα κάνουμε έχουν σημασία.

Η πραγματική αγάπη δεν πεθαίνει. Είναι το φυσικό σώμα που πεθαίνει. Η γνήσια, αυθεντική αγάπη δεν έχει καθόλου προσδοκίες, δεν χρειάζεται καν τη φυσική παρουσία ενός ατόμου…  Ακόμα κι όταν είναι νεκρός και θαμμένος, εκείνο το κομμάτι του εαυτού σου που αγαπά αυτό το πρόσωπο θα ζει πάντα.

Έχω πει στα παιδιά μου όταν πεθάνω, να αφήσουν μπαλόνια στον ουρανό για να γιορτάσουν ότι αποφοίτησα. Για μένα, ο θάνατος είναι μια αποφοίτηση.

Το ύστατο μάθημα που έχουμε όλοι μας να μάθουμε είναι η ανιδιοτελής αγάπη, η οποία περιλαμβάνει όχι μόνο τους άλλους, αλλά και τους εαυτούς μας επίσης.

 Elisabeth Kubler-Ross