Να κάνουμε πράγματα γιατί μας αρέσουν

«Όταν ήμουν 15 χρόνων, πέρασα ένα μήνα δουλεύοντας σε ένα αρχαιολογικό χώρο. Μια μέρα, κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού διαλείμματος, μιλούσα με έναν από τους αρχαιολόγους, ο οποίος μου έκανε ερωτήσεις, που συνήθως κάνει κάποιος στους νέους ανθρώπους, προκειμένου να με γνωρίσει. “Παίζεις σπορ; Ποιο είναι το αγαπημένο σου θέμα;” Και του είπα, “Όχι, δεν παίζω σπορ. Κάνω θέατρο, είμαι σε χορωδία, παίζω βιολί και πιάνο, έκανα μαθήματα τέχνης.”

Και είπε: “Ουάου. Αυτό είναι θαυμάσιο!”

Και είπα, “Ω όχι, μα δεν είμαι καλός σε ΚΑΝΕΝΑ από αυτά.”

Και τότε είπε κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ και το οποίο άλλαξε τον τρόπο σκέψης μου απόλυτα, γιατί κανείς ποτέ δεν μου είχε πει κάτι τέτοιο πριν: «Δεν νομίζω ότι το να είσαι καλός στα πράγματα είναι το ζητούμενο για να τα κάνεις. Νομίζω ότι έχεις όλες αυτές τις υπέροχες εμπειρίες με τις διαφορετικές δεξιότητες που έχεις και ότι όλα αυτά σε διδάσκουν πράγματα και σε κάνουν ένα ενδιαφέρον άτομο, ανεξάρτητα από το πόσο καλά τα κάνεις».
Και αυτό  ειλικρινά άλλαξε τη ζωή μου. Επειδή ματακινήθηκα από τη θέση της αποτυχίας, κάποιου που δεν είχε αρκετό ταλέντο για να ξεπεράσει, στη θέση του ανθρώπου που έκανε πράγματα γιατί του άρεσαν.  Είχα μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον προσανατολισμένο στα επιτεύγματα, τόσο πλημμυρισμένο από τον μύθο του Ταλέντου, που σκεφτόμουν ότι άξιζε να κάνω πράγματα μόνο αν μπορούσα να “Νικήσω” σε αυτά.”

Kurt Vonnegut