Ζούμε την κάθε στιγμή για αυτό που είναι;

Η ζωή είναι μια σειρά από στιγμές που, αν τις ζήσουμε όπως πραγματικά είναι, μας προσφέρουν τα πιο πολύτιμα δώρα τους. Όμως, συχνά, αντί να δεχόμαστε τη στιγμή, φαντασιωνόμαστε κάτι άλλο. Ένα σενάριο που την αλλάζει, την εξιδανικεύει ή τη γεμίζει με προσδοκίες που μπορεί να μην ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Γιατί το κάνουμε αυτό; Γιατί η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας ή για τον κόσμο γύρω μας επηρεάζει την κρίση μας, μας κρατάει δέσμιους της ανάγκης για επιβεβαίωση.

Μέσα μας υπάρχει ένα κομμάτι που ζητά συνεχώς να του αποδείξουμε την αξία του. Ένα κομμάτι που νιώθει πως δεν έχει επικυρωθεί η ύπαρξή του. Κάθε σκέψη, κάθε συναίσθημα, κάθε δράση, περιστρέφεται γύρω από αυτόν τον αέναο αγώνα για επιβεβαίωση. Κι έτσι, η στιγμή χάνει την αυθεντικότητά της. Δεν τη ζούμε για αυτό που είναι, αλλά για το τι μπορεί να μας προσφέρει ως απόδειξη της αξίας μας. Αν όμως επιτρέψουμε στον εαυτό μας να είναι παρών, χωρίς προσδοκίες, η στιγμή γίνεται πλήρης. Έρχεται με τα δώρα της και μας τα χαρίζει απλόχερα.

Σκεφτείτε δύο γυναίκες που ταξιδεύουν μαζί. Δεν έχουν την ανάγκη να γίνουν φίλες, ούτε να επιβεβαιώσουν κάτι η μία για την άλλη. Μέσα από την κοινή τους εμπειρία, ανακαλύπτουν κάτι βαθύτερο: η μία ότι χρειάζεται να περνά περισσότερο χρόνο με την οικογένειά της και η άλλη ότι χρειάζεται να αφιερώνει περισσότερο χρόνο στον εαυτό της. Αν είχαν προσκολληθεί στην ιδέα της φιλίας, ίσως να είχαν απογοητευτεί. Όμως αποδέχτηκαν αυτό που τους πρόσφερε η εμπειρία, κι έτσι νιώθουν πλήρεις.

Γιατί συχνά δυσκολευόμαστε να δεχτούμε τη στιγμή όπως είναι; Γιατί απαιτεί από εμάς να εκτιμήσουμε τις εμπειρίες μας, χωρίς κριτική. Να δούμε την αξία τους, ακόμα κι όταν δεν έφεραν αυτό που επιθυμούσαμε. Κάθε εμπειρία έχει τη δική της θέση στη ζωή μας. Μας ωριμάζει, μας διδάσκει να σεβόμαστε τον εαυτό μας, μας δείχνει τι θέλουμε και τι όχι. Αν δεν εκτιμούμε αυτές τις εμπειρίες, χάνουμε τα μαθήματά τους. Παραμένουμε εγκλωβισμένοι στις προσδοκίες μας, κυνηγώντας κάτι που ίσως ποτέ δεν ήταν προορισμένο για εμάς.

Στην καρδιά όλων αυτών βρίσκεται το εσωτερικό μας παιδί. Αυτό το κομμάτι μας που χρειάζεται φροντίδα, αγάπη και κατανόηση. Όταν το φροντίζουμε, του μαθαίνουμε πως ακόμα κι όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως θέλει, έχει τη δύναμη να συνεχίσει. Πως μπορεί να νιώθει θλίψη, αλλά μέσα της να υπάρχει πάντα χώρος για τη χαρά. Πως μπορεί να φοβάται, αλλά εμείς θα είμαστε εκεί, δίπλα του, να το στηρίζουμε. Του δείχνουμε πως η στασιμότητα, η σιωπή ή η μοναχικότητα είναι απλώς ευκαιρίες για ενδοσκόπηση. Του μαθαίνουμε να μην φοβάται τις απώλειες, γιατί τίποτα που απαιτεί να θυσιάσουμε την αξία μας δεν αξίζει πραγματικά.

Όταν φροντίζουμε το εσωτερικό μας παιδί, η στιγμή αποκτά νόημα. Δεν τη ζούμε πια με τον φόβο της αποτυχίας ή την ανάγκη για επιβεβαίωση. Τη ζούμε όπως είναι, με όλα της τα μαθήματα και τις ευκαιρίες. Ανακαλύπτουμε πως η κάθε στιγμή μας καθοδηγεί, μας δείχνει τι θέλουμε και τι όχι. Μας δίνει τα δώρα της, αρκεί να είμαστε ανοιχτοί να τα δεχτούμε.

Ζώντας τη ζωή με αυτόν τον τρόπο, λειτουργούμε δημιουργικά. Δημιουργούμε καλύτερες σχέσεις, έναν καλύτερο εαυτό, έναν καλύτερο κόσμο. Δεν φοβόμαστε την κριτική, γιατί δεν κρίνουμε πια εμείς τον εαυτό μας τόσο αυστηρά. Αντίθετα, μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας με εκείνους που είναι πρόθυμοι να συνδεθούν αυθεντικά. Μέσα από τη δημιουργικότητα και τη χαρά, ζούμε με πληρότητα, αξιοποιώντας τα δώρα που κάθε στιγμή έχει να μας δώσει.

Ζήστε τη στιγμή όπως είναι. Αγκαλιάστε τον εαυτό σας όπως είναι. Στο μοίρασμα της ζωής, ανακαλύπτουμε την πραγματική μας δύναμη.