Ήταν πριν από τρία χρόνια όταν ξεκινήσαμε αυτό το μοναδικό ταξίδι μαζί. Εκείνος, ένα αγόρι μόλις 15 χρονών, γεμάτο ενέργεια, περιέργεια και δίψα να δει τον κόσμο. Εγώ, πολύ μεγαλύτερη, κουβαλούσα ήδη εμπειρίες ζωής, αλλά και ένα ερωτηματικό: θα μπορούσαμε να προσπεράσουμε τη διαφορά της ηλικίας μας και να επικοινωνήσουμε πραγματικά; Η απάντηση ήρθε γρήγορα. Όχι μόνο επικοινωνήσαμε, αλλά συνδεθήκαμε βαθιά, με έναν τρόπο που λίγες σχέσεις το πετυχαίνουν
Θυμάμαι να περιμένω τις εβδομαδιαίες μας συναντήσεις με ανυπομονησία. Δεν ήμουν απλώς ένας καθοδηγητής γι’ αυτόν· πολλές φορές ήταν εκείνος που με δίδασκε. Με διόρθωνε, με έκανε να σκέφτομαι, να βλέπω τον κόσμο μέσα από τα δικά του μάτια. Τον άκουγα με θαυμασμό όταν έβαζε λόγια τα συναισθήματά του. «Στενοχωρήθηκες;» τον ρώτησα μια φορά, όταν μοιράστηκε μαζί μου κάτι που τον είχε πικράνει. Με κοίταξε με την ωριμότητα που λίγοι διαθέτουν στην ηλικία του. «Απογοητεύτηκα,» μου απάντησε, κι εκείνη η λέξη έμεινε μέσα μου. Ήξερα πως μπροστά μου στεκόταν ένας άνθρωπος που καταλάβαινε τη ζωή πιο βαθιά απ’ όσο φανταζόμουν.
Μαζί διανύσαμε έναν δρόμο γεμάτο ερωτήσεις και απαντήσεις. Όχι, δεν ήταν πάντα ξεκάθαρα τα πράγματα. Υπήρχαν φορές που η σιωπή μας έλεγε περισσότερα από τις λέξεις. Όμως, αυτή η σύνδεση – η ψυχική, η αυθεντική – ήταν εκεί. Και την ένιωθα κάθε φορά που έμπαινε στον χώρο με αυτό το φως
Κι ύστερα, οι αλλαγές άρχισαν να έρχονται. Γνώρισε την κοπέλα του. Μου μίλησε γι’ αυτήν με τόση χαρά, που δεν μπορούσα παρά να χαμογελάσω κι εγώ. «Μπορούμε να μοιραστούμε τα πάντα», μου είπε. Κι εγώ ένιωσα μια ζεστασιά, σαν να έβλεπα το ταξίδι της ζωής του να προχωρά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Έκανε φίλους που στήριζαν ο ένας τον άλλον, έμπαινε σε έναν νέο κύκλο, στη σχολή του, γεμάτο όνειρα και νέους στόχους.
«Τώρα θέλω να νιώθουμε μαζί με τους φίλους μου», μου είπε μία μέρα. Κι ήξερα ότι πλησιάσαμε στο τέλος αυτού του κοινού μας ταξιδιού. Όταν ήρθε η τελευταία μας συνάντηση, ήμουν έτοιμη– ή έτσι νόμιζα. Τα λόγια του όμως με συγκίνησαν βαθιά: «Νιώθω ευτυχισμένος… και λυπημένος ταυτόχρονα. Ευτυχισμένος, γιατί πέτυχα τον στόχο μου και νιώθω αγάπη. Λυπημένος, γιατί το ταξίδι μας έφτασε στο τέλος του. Ίσως γυρίσω κάποια στιγμή για κάτι άλλο, αλλά τώρα θέλω να κάνω το δικό μου ταξίδι.»
Δεν ήταν εύκολο να τον αποχαιρετήσω. Όμως η αποφασιστική του, η ωριμότητα με την οποία το εξέφρασε, με γέμισαν περηφάνια. Υποκλίθηκα μπροστά στην αυτονομία του. Ένιωσα πως, ακόμα και στον αποχωρισμό, υπήρχε μια βαθιά ενότητα. Ήξερα πως η έγνοια μου για εκείνον θα μας συνδέει, όσο μακριά κι αν βρεθούμε.
Οι άνθρωποι σαν κι αυτόν είναι δώρα ζωής. Είναι οι άνθρωποι που αγγίζουν την καρδιά μας και την αλλάζουν για πάντα. Κι αυτή η σχέση, αυτή η εμπειρία, θα μείνει για πάντα μέσα μου. Ένα φως που θα με συντροφεύει.