Όσοι έχουν υποφέρει και έχουν φιλιώσει με τον πόνο τους διεισδύουν στην ουσία, ποτέ δεν ποδοπατούν, προσέχουν τα πάντα, παρατηρούν, αγκαλιάζουν, ακούν, συναισθάνονται

 Τους αναγνωρίζεις αμέσως, αυτούς που έχουν υποφέρει.

Ο πραγματικός, μεγάλος πόνος φωνάζει, είναι ανθεκτικός, σηματοδοτεί ένα πριν και ένα μετά το συμβάν που έζησαν ή ζουν.

Και η ζωή φαντάζει σαν να διαδραματίζεται σε δευτερόλεπτα, δευτερόλεπτα που είσαι παιδί και άλλα τόσα δευτερόλεπτα που ξύπνησες και ήδη μεγάλωσες, ενηλικιώθηκες. Βουρ στα δρώμενά της. Ξαφνικά… Ω ναι, πολύ ξαφνικά και γρήγορα.

Κάτι που ακόμα και αν τα χρόνια περνούν, δεν φεύγει και φαίνεται στις λεπτομέρειες κάθε τόσο, σε ορισμένα βλέμματα, στα γραφόμενα σου, στο αμυδρό χαμόγελο, σε μια φευγαλέα δυνατή ματιά, είναι εκεί και σου μιλάει. Ο πόνος. Αφήνει ανεξίτηλο σημάδι. Τα ίχνη του, την διαδρομή του. Βιώνεις λύπη, θλίψη, συναισθηματική φόρτιση, δυσκολία διαχείρισης και μεγάλη απογοήτευση.

Το χαρακτηριστικό όσων έχουν πραγματικά υποφέρει είναι ότι κατά βάθος είναι ευγενικοί, σε κοιτούν κατάματα, έχουν κρυμμένο ένα χαμόγελο στο τσεπάκι τους. Υπάρχει ένα πέπλο επιείκειας και συνήθως μιας διάφανης πλευράς πάνω από όλες τις χειρονομίες τους.

Όσοι έχουν πραγματικά υποφέρει διεισδύουν στην ουσία, ποτέ δεν ποδοπατούν, προσέχουν τα πάντα, παρατηρούν, αγκαλιάζουν, ακούν, συναισθάνονται.

Ο πόνος τους πλεύρισε, τους έκανε δυνατούς ή πιο αδύναμους, υποστηρικτικούς ή γεμάτους ανασφάλειες.

Εμαθαν ή παραδόθηκαν σε αυτόν. Τον ξέχασαν, τον άφησαν στην άκρη, μέχρι να ξαναεμφανιστεί, να κάνει θόρυβο. Πάλεψαν με το θεριό. Τον έβαλαν στην γωνιά και του μίλησαν. Καθαρές κουβέντες. Ντόμπρες. Η τον άφησαν να τους κουμαντάρει.

Μην αγνοείς τον πόνο σου, μην τον εκτοπίζεις στην άκρη. Ετσι και αλλιώς τον φόρεσες. Εχει να σου πει πολλά. Να σου μιλάς, να σε καταγράφεις, σκέψεις, φούριες, προβληματισμούς, ιδέες.

Αναγνώρισε την δύσκολη στιγμή σου, μην την κουκουλώνεις. Ξέρω ότι είναι δύσκολο, όχι όμως ακατόρθωτο προς λύση.

Δεν διάλεξες τον πόνο, επίλεξε το πώς θα τον θεραπεύσεις.

Επίλεξε να επικεντρωθείς στα πράγματα που μπορείς να ελέγξεις, που σου κάνουν καλό, αν είναι εφικτό.

Δεν θα είναι λυτρωτικό, να τα δεις πιο θετικά, να τους δώσεις μια ευκαιρία, λόγο ή πράξη, αν μπορείς;

Ο τρόπος που μεταχειριζόμαστε τον εαυτό μας στις δύσκολες και εύκολες στιγμές παίζει σημαντικό ρόλο. Είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την ζωή, η ματιά μας, η εσωτερική μας φωνή, οι ανάγκες μας, τα θέλω μας προς αυτόν. Αξίζει να του δώσεις χώρο και ένα χαμόγελο διάπλατο στο διαρκή αγώνα της ζήσης. Αξίζεις να γεμίσεις μπαταρίες, να μετατρέψεις πεποιθήσεις. Αξίζει να αναρωτηθείς: “Μπορώ να μάθω κάτι από αυτό;”.

Ντινέττα Λιάκου

Dinetta Liakou