Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που μοιάζουν σαν να ανοίγεται μπροστά σου μια κουρτίνα και να βλέπεις ξαφνικά την αλήθεια που για χρόνια ήταν καλά κρυμμένη. Αυτή η στιγμή της συνειδητοποίησης είναι ταυτόχρονα λυτρωτική και βαθιά επώδυνη. Καταλαβαίνεις ότι οι επιλογές σου, οι τρόποι που αντιδρούσες, ακόμα και ο τρόπος που έβλεπες τον εαυτό σου, καθορίστηκε από την ανάγκη σου να ευχαριστήσεις ανθρώπους που σου έλεγαν πώς πρέπει να είσαι και τι πρέπει να κάνεις. Αυτή η ανάγκη δεν ήταν δική σου. Σου επιβλήθηκε.
Και τώρα, κοιτάζοντας πίσω, βλέπεις το παιδί που ήσουν – ευάλωτο, γεμάτο αγάπη και λαχτάρα για αποδοχή. Ένα παιδί που δεν ζητούσε πολλά: μόνο να αγαπηθεί γι’ αυτό που είναι. Αντί γι’ αυτό, όμως, έμαθε ότι η αξία του συνδέεται με το πόσο καλά ικανοποιεί τις απαιτήσεις των άλλων. Και κάθε φορά που προσπαθούσες, κάθε φορά που έδινες το καλύτερό σου εαυτό, η επιδοκιμασία φαινόταν πάντα λίγο μακριά, σαν ένα φως που τρεμοπαίζει αλλά δεν φτάνει ποτέ.
Η συνειδητοποίηση ότι δεν είσαι υποχρεωμένη να ζήσεις έτσι είναι τόσο απελευθερωτική όσο και τρομακτική. Γιατί τι κάνεις τώρα; Πώς ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου μετά από τόσα χρόνια που τον έκρυβες ή τον σιωπούσες;
Αυτό είναι το σημείο όπου αρχίζει η πραγματική πορεία. Δεν χρειάζεται να βρεις όλες τις απαντήσεις αμέσως. Το πρώτο βήμα είναι να αναγνωρίσεις ότι αξίζεις να αγαπηθείς ακριβώς όπως είσαι. Ότι η αξία σου δεν μετριέται με το πόσο καλά ικανοποιείς τις ανάγκες ή τις προσδοκίες των άλλων.
Το να ξαναβρείς τον εαυτό σου είναι μια διαδικασία γεμάτη περιέργεια, υπομονή και αυτοσυμπόνια. Ρώτα τον εαυτό σου: “Τι με κάνει να νιώθω ζωντανή; Τι με γεμίζει χαρά; Ποια είμαι όταν δεν προσπαθώ να ευχαριστήσω κανέναν;”. Αυτές οι ερωτήσεις μπορούν να μην έχουν άμεσες απαντήσεις, αλλά είναι το ξεκίνημα μιας σχέσης με τον αληθινό σου εαυτό.
Και να θυμάσαι: Δεν είσαι μόνη. Η διαδικασία αυτή είναι κοινή σε πολλούς ανθρώπους, και είναι μια από τις πιο γενναίες πράξεις που μπορείς να κάνεις. Όσο προχωράς, θα αρχίσεις να νιώθεις το βάρος να ελαφραίνει. Η φωνή σου, οι επιθυμίες σου, τα όνειρά σου θα γίνουν πιο δυνατά, πιο καθαρά.
Το πιο σημαντικό; Μην βιαστείς. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου να επουλώσει τα τραύματά σου, να μάθει και να βρει. Δεν χρειάζεται να έχεις όλες τις απαντήσεις τώρα. Το να χαθείς είναι μέρος της διαδικασίας εύρεσης του δρόμου σου. Σιγά-σιγά, θα ανακαλύψεις ξανά τι σου δίνει χαρά, τι σου φέρνει ειρήνη, και θα δημιουργήσεις ένα νέο μονοπάτι που αντανακλά τον αληθινό σου εαυτό.
Και μην ξεχνάς: αξίζεις να αγαπηθείς, όχι για ό,τι κάνεις, αλλά για το ποια είσαι. Αυτή η αλήθεια είναι η πυξίδα σου τώρα. Ακολούθησέ την.
Αγγελική Μπολουδάκη
