Να χαιρόμαστε που επιτρέπουμε να απολαμβάνουμε τη ζωή

Να μπορούμε να αφήνουμε τα πράγματα απλά να συμβαίνουν και εμείς να αφηνόμαστε σε ό,τι είναι αρμονικό στην ψυχή μας.

Να μπορούμε να ξεφεύγουμε από τον έλεγχο που μας επιβάλλει να κινούμαστε με ένα συγκεκριμένο τρόπο, που μάθαμε, που φαντασιωθήκαμε, όπου όμως δεν εκφράζει την αλήθεια μας. Να εκτιμάμε ό,τι μας δόθηκε, να κρατάμε ό,τι ταιριάζει σε μας.

Να μπορούμε να αγκαλιάζουμε το ευάλωτο κομμάτι του εαυτού μας, να το σεβόμαστε, να μην το πολεμάμε. Να είμαστε σίγουροι ότι αγαπιόμαστε και με τις αδυναμίες μας. Να κατανοούμε τις αδυναμίες των άλλων ανθρώπων, να μην τις παρερμηνεύουμε ως δυσαρμονία.

Να νιώθουμε ένα ευρύτερο ενδιαφέρον για τη ζωή, ν’ ασχολούμαστε όμως μόνο με εκείνα που μπορούμε να επηρεάσουμε και να επηρεαστούμε από αυτά, μόνο με εκείνα που μπορούμε να ζυμωθούμε και από αυτή τη ζύμωση να προκύπτει μια πηγαία σύνθεση.

Να μπορούμε να κατανοούμε τα λάθη μας, να μαθαίνουμε από αυτά. Να αγαπάμε και τα λάθη μας, γιατί και αυτά μας γνώρισαν τον εαυτό μας.

Να αναλαμβάνουμε ευθύνες, όχι από ενοχή ή υποχρέωση, αλλά από ενδιαφέρον, επιθυμία για αφοσίωση και αγάπη.

Να μη φοβόμαστε να ρισκάρουμε και να έχουμε εμπιστοσύνη ότι και λάθος να κάνουμε, πάλι θα είμαστε ολάκεροι διατηρώντας την αξία μας ακέραιη. Αλλωστε, δεν είναι το λάθος που μας φοβίζει, γιατί το καθετί έχει το νόημά του στη ζωή μας, αλλά η γνώμη των άλλων για μας. Αν απεξαρτηθούμε από αυτήν, θεωρώντας πως οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται για μας θα μας εκτιμούν, αναλαμβάνουμε το κάθε ρίσκο με χαρά και δημιουργικότητα.

Να μπορούμε να μην εξιδανικεύουμε ούτε να υποτιμάμε, να μην Θεοποιούμε και να μην δαιμονοποιούμε τον εαυτό μας και τους άλλους, στην προσπάθεια μας να μην αισθανθούμε τον πόνο του παρελθόντος, να μην βιώσουμε  την έλλειψη από ό,τι δεν έχουμε. Αν εκτιμήσουμε τον εαυτό μας με τα τραύματά και με τς ελλείψεις μας, εκτιμάμε τους άλλους ανθρώπους όπως είναι.

Να μπορούμε να κατανοούμε τις ανάγκες μας, να τις σεβόμαστε, να τις ικανοποιούμε χωρίς ενοχές, χωρίς λογοκρισία.

Να μπορούμε να απεγκλωβιζόμαστε από το σύμπτωμά μας, (την απαξίωση, τον περιορισμό, την ανελευθερία, κ.α) κι όταν φλερτάρουμε μαζί του να συνειδητοποιούμε γιατί το κάνουμε, χωρίς επίκριση αλλά με σεβασμό στην αλήθεια μας.

Να μπορούμε να μην επιζητάμε την τελειότητα, αλλά την αρμονία, τη σύνδεση, την αφοσίωση.

Να μπορούμε να μην απομακρύνουμε τους ανθρώπους που εκφράζουν επιθυμία για μας, επειδή στο παρελθόν βιώσαμε απόρριψη ή απαξίωση. Να δεχόμαστε την αγάπη τους, να αφηνόμαστε στα συναισθήματα που νιώθουν για μας, στην αξία που μας χαρίζει το ενδιαφέρον τους.

Να χαιρόμαστε που επιτρέπουμε να απολαμβάνουμε τη ζωή.

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας