Ξέρεις; Μερικές φορές, όταν αφήνομαι να είμαι, όταν το καταφέρνω αυτό, έρχομαι σε επαφή με μια αίσθηση πληρότητας γαλήνης και αγάπης που διευρύνει τη συνείδησή μου μέχρι να με υπερβεί.
Αυτή είναι μια πόρτα που μου ανοίγουν οι μη όροι, η μη σκέψη, η μη πρόβλεψη…
Και τώρα συνειδητοποιώ τι είναι αυτό το μη. Και εννοώ το τίποτα, το γόνιμο κενό. Αυτό το μοναδικό σημείο απ΄το οποίο μπορώ να λάβω τα πάντα, γιατί έχω ελεύθερο χώρο για τα πάντα.
Ο Κρισναμούρτι γράφει: «Ένα φλιτζάνι είναι χρήσιμο μόνο όταν είναι άδειο.»
Ποτέ δεν σου μίλησα για την τεράστια σύγχυση που ένιωσα την πρώτη φορά που διάβασα αυτό. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι σήμαινε.
Τότε η διέξοδος μου ήταν -όπως κι άλλες φορές- να νιώσω φλιτζάνι. Να φανταστώ τον εαυτό μου ως φλιτζάνι. Ένα γεμάτο φλιτζάνι. Πάντα γεμάτο, που δεν θα αδειάσει ποτέ…
Γεμάτο γάλα, σκέφτηκα… Το γάλα είναι κάτι χρήσιμο, θρεπτικό, σημαντικό, ζωτικό. Με τι άλλο θα μπορούσα να με φανταστώ, γεμάτο μες στη νεαρή παντοδυναμία μου;
Με φαντάστηκα να μεταφέρω «μεγαλόψυχα» το περιεχόμενό μου όπου χρειαζόταν, μα τι δυσάρεστη έκπληξη με περίμενε! Δεν θα μπορούσα ποτέ να το προσφέρω χωρίς να το αδειάσω, κι αν το έκανα θα έπαυα να είμαι ένα γεμάτο φλιτζάνι…
Και κατάλαβα και κάτι άλλο που μ’ έκανε να νιώσω ακόμα χειρότερα: εγώ, αν δεν μπορούσα ν’ αδειάσω, τότε θα ήμουν χρήσιμος μόνο στο ίδιο το γάλα, ζεστό ή κρύο, φρέσκο ή ξινισμένο…
Όχι! Δεν ήταν αυτό που ήθελα για μένα.
Δεν είναι αυτό που θέλω τώρα για μένα.
Θέλω να αδειάζω…
Για να μπορώ να γεμίζω…
…
Για να είμαι η ουσία του εαυτού μου…
Για να ζω…
Χορχε Μπουκάι, ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ, opera
