Όταν δεν εξαρτώμαστε από τα σωστά και τα λάθη της ζωής μας για να προσδιορίζουν την αλήθειά μας, αναλαμβάνουμε την αλήθεια μας με εκτίμηση σε μας, με ευθύνη στον εαυτό μας

Σωστό δεν σημαίνει αλάθητο, σημαίνει ότι κάνεις αυτό που επιθυμείς, αυτό που είναι καλό για σένα, αυτό που εναρμονίζεται με τα πιστεύω σου και ότι αναλαμβάνεις την ευθύνη των πράξεων σου για σένα. Σωστό δε σημαίνει τέλειο, σημαίνει ότι διορθώνεις τα λάθη σου, μαθαίνεις από αυτά.

Αν όμως νομίζεις πως η αξία σου συνδέεται με τις πράξεις σου, τότε:  Δεν φοβάσαι απλά μήπως κάνεις λάθος, φοβάσαι μήπως είσαι λάθος. Δεν φοβάσαι μήπως αποτύχεις σε ένα σχέδιό σου, φοβάσαι μήπως θεωρηθείς αποτυχημένος.

Όσο έχεις αυτές τις σκέψεις, δεν σε εκτιμάς, δεν σε αποδέχεσαι, δεν σε κατανοείς. Στρέφεσαι με απόγνωση αλλού ώστε να λάβεις την επιβεβαίωση που χρειάζεσαι για να ολοκληρωθεί η σύνθεσή σου.

Όταν σε επικρίνεις ή αμφιβάλλεις για σένα, σε κομματιάζεις. Όταν σε αποδέχεσαι βιώνεις ειρηνικά την ύπαρξή σου, χαίρεσαι με αυτήν. Κάνεις αυτό που αγαπάς, προσπαθώντας να καταλάβεις αν είναι πραγματικά αυτό που αγαπάς, αν είναι εναρμονισμένο με τις βαθύτερες ανάγκες και επιθυμίες σου.

Αν ως παιδί καθετί που έκανες ή έλεγες ή σκεφτόσουν ή αισθανόσουν, θεωρούνταν λάθος, αν σε προσδιόριζαν με αρνητικούς χαρακτηρισμούς, αν ένιωθες ότι κρινόσουν ως προσωπικότητα, ως αξία όταν προσπαθούσες για σένα, τότε ταυτίζεις το αποτέλεσμα αυτού που κάνεις με την αξία σου ως άνθρωπος. Έμαθες να χρησιμοποιείσαι υπό όρους και όχι να εκτιμάς τον εαυτό σου όπως είσαι. Έμαθες να προσπαθείς να αποδείξεις αυτό που είσαι και όχι να είσαι αυτό που είσαι με σεβασμό και ευθύνη σε σένα.

Προσπαθείς να αλλάξεις για τους άλλους, ενώ αυτό που χρειάζεσαι είναι να σε καταλάβεις, να σε νιώσεις, να σε αποδεχτείς, να σε αγαπήσεις ώστε να αναγνωρίσεις την επιθυμία σου.

Όταν προσεγγίζουμε κάθε κομμάτι του εαυτού μας ως δικό μας, τότε του δίνουμε ζωή, το εκτιμάμε, του δίνουμε αξία. Όταν προσπαθούμε να απαρνηθούμε κομμάτια που δεν μας αρέσουν, τότε εξαρτιόμαστε από τη γνώμη των άλλων, ώστε να νιώσουμε οικεία με τον εαυτό μας και δεν εστιαζόμαστε σε μας αλλά σπαταλάμε την ενέργειά μας αλλού.

Όσο σε αποδέχεσαι, καταλαβαίνεις ότι κάποια πράγματα μπορείς να τα κάνεις και κάποια άλλα όχι.

Εάν επικρίθηκες στο παρελθόν, αυτό που συνηθίζεις να κάνεις με αυτόματο τρόπο, υποσυνείδητα και επαναλαμβανόμενα, είναι να επικρίνεις τον εαυτό σου, να αμφιβάλεις για σένα, να φοβάσαι συνεχώς να μην επικριθείς από τους άλλους, να προσπαθείς να τα κάνεις όλα τέλεια και όταν δεν το καταφέρνεις, αμφιβάλεις για σένα. Όσο σε καταλαβαίνεις, σε εμπιστεύεσαι. Συνειδητοποιείς τι χρειάζεσαι, σέβεσαι τα όριά σου. Καταλαβαίνεις ότι αυτό που χρειάζονται οι άλλοι άνθρωποι είναι να μοιραστείς συναισθήματα μαζί τους και όχι να κάνεις πράγματα για εκείνους. Όταν σε αποδέχεσαι, αποδέχεσαι και κατανοείς αυτά που χρειάζονται οι άλλοι για τον εαυτό τους. Αλλάζεις γιατί το θέλεις, γιατί το χρειάζεσαι, αλλάζεις κάθε συμπεριφορά που πληγώνει τα συναισθήματα των ανθρώπων που αγαπάς και σε αγαπούν.

Όταν δεν σε επικρίνεις, δεν φοβάσαι την κριτική των άλλων ανθρώπων, δεν φοβάσαι τους ίδιους.  Καταλαβαίνεις ποια αφορά στις πράξεις σου, αναγνωρίζεις την καλοπροαίρετη κριτική που σε βοηθάει να αλλάξεις. Δεν ζεις με την ανάγκη της επιτυχίας ή με τον φόβο της αποτυχίας. Απολαμβάνεις κάθε στιγμή ως σημαντική. Δεν έχεις ανάγκη τους άλλους να σε επιβεβαιώσουν αλλά τους εκτιμάς για αυτά που μοιράζεστε μαζί, για τις στιγμές που αφιερώνετε ο ένας στον άλλον.Μιλάς στους ανθρώπους που σε ενδιαφέρουν για το ότι υπάρχουν στιγμές που δεν είσαι καλά, συνειδητοποιώντας ότι δεν χρειάζεται να είσαι καλά πάντα για να σε αποδεχτούν. Μοιράζεσαι τη δύναμή όπως και την αδυναμία σου. Τις φωτεινές σου πλευρές όπως και τις όχι και τόσο φωτεινές, γνωρίζοντας πως στις σχέσεις σου σε δέχονται και με αυτές.

Όταν εκτιμάμε τον εαυτό μας, εκτιμάμε κάθε σελίδα της ζωής μας ως σημαντική. Κάθε γεγονός μας ολοκλήρωσε, μας ωρίμασε. Καταλαβαίνουμε τι έχουμε ανάγκη, τι χρειαζόμαστε, τι μας βοηθάει στην αλήθεια μας. Όταν δεν μας επικρίνουμε, μας κατανοούμε βαθιά. Κατανοούμε και τους άλλους ανθρώπους, τους ανθρώπους της ζωής μας. Καταλαβαίνουμε τον πόνο τους, τη μοναχικότητά τους, τον διαφορετικό τρόπο που σκέπτονται και αισθάνονται.

Όταν δεν εξαρτώμαστε από τα σωστά και τα λάθη της ζωής μας για να προσδιοριζόμαστε από αυτά, αναλαμβάνουμε την αλήθεια μας με αγάπη και σεβασμό προς εμάς.

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας