Το ταξίδι της αυτοαποδοχής

Σωστό δεν σημαίνει αλάθητο. Σημαίνει να ακολουθείς την αλήθεια σου, να αγκαλιάζεις αυτό που είσαι και να ευθυγραμμίζεσαι με τις αξίες σου. Είναι η επιλογή να κάνεις αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι, αναγνωρίζοντας ότι τα λάθη δεν μειώνουν την αξία σου. Είναι μια πράξη αυτοσεβασμού: αναλαμβάνεις την ευθύνη για όσα κάνεις, όχι γιατί είσαι τέλειος, αλλά γιατί δέχεσαι την ατέλεια ως μέρος του ανθρώπινου ταξιδιού.

Ωστόσο, αν έχεις μάθει να ταυτίζεις την αξία σου με τις πράξεις σου, τότε κάθε λάθος μοιάζει με πλήγμα. Δεν φοβάσαι απλώς να αποτύχεις, φοβάσαι ότι θα χαρακτηριστείς αποτυχημένος. Δεν ανησυχείς μόνο για το αν έκανες κάτι λάθος, αλλά μήπως εσύ ο ίδιος «είσαι λάθος». Αυτή η σκέψη γίνεται βάρος που σε απομακρύνει από την αλήθεια σου.

Αν ως παιδί ένιωθες ότι κάθε σου βήμα ήταν υπό κρίση, αν άκουγες συνεχώς ότι κάτι «δεν είναι αρκετό», τότε ίσως έμαθες να πιστεύεις πως η αξία σου εξαρτάται από την τελειότητα. Έμαθες να αγωνίζεσαι για επιβεβαίωση και όχι για την ουσία σου. Να προσπαθείς να αποδείξεις την αξία σου, αντί να την αναγνωρίζεις απλά επειδή υπάρχεις.

Αυτή η ανάγκη να είσαι τέλειος οδηγεί σε μια εσωτερική ρήξη. Κατακερματίζεις τον εαυτό σου, κρίνεις κάθε κομμάτι που δεν σου αρέσει, το απορρίπτεις. Και όταν δεν μπορείς να αντέξεις αυτή την αυτοκριτική, στρέφεσαι στους άλλους για την αποδοχή που δεν μπορείς να δώσεις στον εαυτό σου.

Η αλλαγή ξεκινά όταν στρέψεις το βλέμμα σου προς τα μέσα, όχι με κριτική, αλλά με κατανόηση. Όταν επιλέξεις να δεις κάθε κομμάτι του εαυτού σου ως δικό σου, ως πολύτιμο. Οι αδυναμίες σου, οι φόβοι σου, οι ανασφάλειές σου είναι και αυτά μέρη σου. Δεν μπορείς να τα διώξεις χωρίς να χάσεις ένα μέρος της ουσίας σου.

Αντί να προσπαθείς να είσαι τέλειος για τους άλλους, μάθε να σε αποδέχεσαι. Αναγνώρισε τις βαθύτερες επιθυμίες σου. Ίσως τότε καταλάβεις πως αυτό που χρειάζεσαι δεν είναι να αλλάξεις για να ικανοποιήσεις τους άλλους, αλλά να αλλάξεις γιατί το θέλεις εσύ. Όχι για να διορθώσεις κάποιο «σφάλμα», αλλά για να αγκαλιάσεις τη δική σου εξέλιξη.

Όταν πάψεις να επικρίνεις τον εαυτό σου, παύεις να φοβάσαι και την κριτική των άλλων. Δεν ανησυχείς πια για το αν σε βλέπουν τέλειο, γιατί αναγνωρίζεις πως κανείς δεν είναι. Τότε, η κριτική μετατρέπεται από απειλή σε ευκαιρία – να μάθεις, να βελτιωθείς, να γίνεις καλύτερος, όχι για να αξίζεις περισσότερα, αλλά επειδή σε αγαπάς αρκετά ώστε να το θέλεις.

Παύεις να μετράς την επιτυχία σου με εξωτερικά μέτρα. Αναγνωρίζεις την αξία της στιγμής, κάθε στιγμή. Δεν περιμένεις πια την επιβεβαίωση από τους άλλους για να νιώσεις ολόκληρος. Αντίθετα, τους εκτιμάς για τη σύνδεση που μοιράζεστε, για τη ζεστασιά που ανταλλάσσετε.

Όταν αποδέχεσαι την ευαλωτότητά σου, ανοίγεις την καρδιά σου. Δείχνεις στους ανθρώπους πως υπάρχουν στιγμές που δεν είσαι καλά, και συνειδητοποιείς πως δεν χρειάζεται να είσαι πάντα δυνατός για να σε αγαπήσουν. Μοιράζεσαι τόσο τη δύναμή σου όσο και τις αδυναμίες σου. Η αυθεντικότητα αυτή γίνεται το θεμέλιο των σχέσεών σου. Οι άλλοι δεν σε αγαπούν παρά τις αδυναμίες σου – σε αγαπούν μαζί με αυτές.

Κάθε εμπειρία, κάθε λάθος, κάθε δύσκολη στιγμή γίνεται πολύτιμο μάθημα. Όταν εκτιμάς τον εαυτό σου, μαθαίνεις να εκτιμάς και τη διαδρομή σου. Αρχίζεις να βλέπεις τη ζωή όχι ως σειρά επιτυχιών και αποτυχιών, αλλά ως μια συνεχή εξερεύνηση, γεμάτη πολύτιμες στιγμές που σε ωρίμασαν.

Όταν αποδέχεσαι τον εαυτό σου, βλέπεις και τους άλλους με άλλα μάτια. Αντί να εστιάζεις στις διαφορές ή στα λάθη τους, κατανοείς την ανθρώπινη πλευρά τους. Καταλαβαίνεις τον πόνο τους, την ευαισθησία τους, το μοναδικό τους ταξίδι. Σχέσεις που βασίζονται στην αποδοχή γίνονται βαθύτερες και πιο αληθινές.

Αποδέχεσαι ότι δεν είναι τα «σωστά» και τα «λάθη» που καθορίζουν την αξία σου. Η αξία σου είναι δεδομένη, αναφαίρετη. Με σεβασμό και αγάπη, αναλαμβάνεις την αλήθεια σου. Και τότε, ζεις. Πραγματικά, αβίαστα, ολόκληρος.

Αγγελική Μπολουδάκη