Η ευθύνη στις σχέσεις μας

Στις σχέσεις μας έχουμε ευθύνη. Έχουμε ευθύνη στα συναισθήματά μας για τους ανθρώπους μας, στο “μαζί” της σχέσης. Όσα πράγματα κι αν κάνουμε, όσα δώρα κι αν προσφέρουμε, αν η ευθύνη απουσιάζει, τότε δεν υφίσταται σχέση.

Η ειλικρίνεια, το θάρρος, η θέληση να είμαστε μαζί, η αυθεντικότητα στην έκφραση όπως και στην έμπρακτη εκδήλωση της αγάπης, είναι απαραίτητα για να υπάρχει σχέση.

Να αποφασίζουμε να συναντάμε τον άλλον άνθρωπο εκεί που είναι. Να σεβόμαστε τις ανάγκες του, την ανάγκη του να είμαστε μαζί. Να κατανοούμε τη γλώσσα του, να τη μαθαίνουμε, να τη μιλάμε.

Να διακρίνουμε τις άμυνές μας, να τις αντιμετωπίζουμε. Τα αγκάθια μας πληγώνουν τόσο εμάς όσο και τους ανθρώπους μας όταν μας πλησιάζουν συναισθηματικά, όταν ελπίζουν σε μια  ανταπόκριση, σε μια συναισθηματική προσέγγιση.

Να αντιμετωπίζουμε τους φόβους μας. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Ας μην φερόμαστε όπως μας φέρθηκαν, γιατί έτσι εγκλωβιζόμαστε σε ένα φαύλο κύκλο επανάληψης, νομίζοντας πως μόνο αυτό μας αξίζει.

Να απελευθερωθούμε από την ανάγκη μας να αναβιώνουμε το παρελθόν, να μην προσπαθούμε μάταια να το διορθώσουμε, στερώντας τον εαυτό μας από το σήμερα. Να δώσουμε προτεραιότητα στις στιγμές που ζούμε με τους ανθρώπους μας, στα συναισθήματα που μοιραζόμαστε μαζί, γιατί μόνο έτσι θα είναι αληθινό αυτό που ζούμε.

Να μην χρησιμοποιούμε τους άλλους για να ξεφύγουμε από κάτι. Να μην τους έχουμε ανάγκη για να βελτιώσουμε κάποιο χαρακτηριστικό μας. Να σεβόμαστε τον άλλον άνθρωπο για αυτό που είναι, να τον εκτιμάμε και να τον θεωρούμε σημαντικό στη ζωή μας. Να βάζουμε προτεραιότητες, να μην αρνούμαστε να αναλάβουμε ευθύνες.

Να μεταβαίνουμε στον κόσμο του άλλου ανθρώπου, ένα κόσμο τόσο διαφορετικό από το δικό μας, που μόνο αν τον αγαπήσουμε, μπορούμε να τον μάθουμε, μπορούμε να νιώσουμε οικειότητα σε αυτόν.

Να αντιμετωπίζουμε τον εγωκεντρισμό μας, να κατανοούμε τη διαφορετικότητα, να τη σεβόμαστε, να την εκτιμάμε, να της δίνουμε θέση αξίας.

Να αφοσιωνόμαστε στα συναισθήματά σας για ό,τι μας ενδιαφέρει. Αν επιθυμούμε την αφοσίωση, πρέπει εμείς πάνω από όλα να είμαστε αφοσιωμένοι.

Να εκφραζόμαστε όταν ο άλλος άνθρωπος δεν αναλαμβάνει την ευθύνη της σχέσης σε κάποια σημεία. Το κάθε “μαζί” θέλει δουλειά πολύ που την αναλαμβάνουν δυο υπεύθυνοι άνθρωποι μαζί. Να εκφραζόμαστε με αλήθεια χωρίς να φοβόμαστε μήπως δεν γίνουμε αρεστοί. Ο άλλος άνθρωπος μας χρειάζεται στα σωστά και στα λάθη του. Χρειάζεται την αλήθεια μας για να διορθώσει τις συμπεριφορές του. Κι αν υπάρχει αλήθεια ό,τι επηρεάζει αρνητικά τη δέσμευση, διορθώνεται, βελτιώνεται, αλλάζει, .

Να σεβόμαστε τις ανάγκες των άλλων, όπως σεβόμαστε και τις δικές μας. Να νοιαζόμαστε για αυτές, να τις φροντίζουμε. Αν είναι  διαφορετικές από τις δικές μας, ας μην τις κρίνουμε, αλλά να αποφασίζουμε να τις γνωρίσουμε.

Να κάνουμε γνωστές τις ανάγκες μας στους ανθρώπους μας, να τις εκφράζουμε για να τις γνωρίσουν εκείνοι. Οι άνθρωποι που μας θέλουν στη ζωή τους χαίρονται όταν ακούν τις αλήθειες μας. Μη δημιουργούμε εντυπώσεις ότι όλα είναι δεδομένα στις σχέσεις, γιατί έτσι τους αφήνουμε σε μια αυταπάτη και δεν υποστηρίζουμε την αμοιβαιότητα. Κάθε σχέση χτίζεται από δυο ανθρώπους που αποφασίζουν να μοιράζονται αλήθειες, που σίγουρα δεν είναι πάντα ευχάριστες, γίνονται ευπρόσδεκτες όμως από εκείνους που θέλουν πραγματικά ο ένας τον άλλον.

Στις σχέσεις μας έχουμε ευθύνη. Να δημιουργούμε μέσα μας χώρο τόσο για τη δική μας επιθυμία όσο και για την επιθυμία του άλλου ανθρώπου, ένα χώρο που μπορεί να καλλιεργηθεί ο σεβασμός και η εκτίμηση και για τους δυο.

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας