Η ευθύνη στις σχέσεις μας

Στις σχέσεις μας, φέρουμε ευθύνη. Μια ευθύνη βαθιά και ουσιαστική, που αφορά όχι μόνο τα συναισθήματά μας, αλλά και την ίδια την ύπαρξη του “μαζί”. Οι σχέσεις δεν χτίζονται με δώρα ή πράξεις τυπικής καλοσύνης, αλλά με την ειλικρίνεια και τη γνήσια θέληση να είμαστε παρόντες, αληθινοί, ευάλωτοι, και αποφασισμένοι.

Η αγάπη ζητά θάρρος – θάρρος να κοιτάξουμε τον άλλον στα μάτια και να του πούμε την αλήθεια μας. Ζητά την αυθεντικότητα να εκφραστούμε με όλη μας την ψυχή, χωρίς φόβο μήπως δεν γίνουμε αρεστοί. Ζητά την τόλμη να δείξουμε τα τρωτά μας σημεία, να δεχτούμε πως και εμείς –όπως και εκείνος– έχουμε ανάγκες, αδυναμίες, φόβους.

Μια πραγματική σχέση απαιτεί να συναντήσουμε τον άλλον άνθρωπο εκεί που είναι. Όχι εκεί που θα θέλαμε να είναι, ούτε εκεί που θα μας βόλευε. Να σεβαστούμε τον δικό του κόσμο, τη δική του μοναδική γλώσσα, και να θελήσουμε να τη μάθουμε. Όχι μόνο για να επικοινωνήσουμε καλύτερα, αλλά για να μπούμε στην καρδιά του, στο είναι του.

Τα δικά μας “αγκάθια” είναι συχνά αυτά που κρατούν μακριά τους ανθρώπους που αγαπάμε. Οι άμυνες μας, οι φόβοι μας, οι πληγές που κουβαλάμε από το παρελθόν γίνονται τείχη που δεν αφήνουν τους άλλους να πλησιάσουν. Κι όμως, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε τη βλάβη που μας προκάλεσαν κάποτε, γιατί έτσι απλώς διαιωνίζουμε τον πόνο. Ας αποφασίσουμε να απελευθερωθούμε από το παρελθόν και να ζήσουμε το παρόν με ανοιχτή καρδιά.

Η ουσία μιας σχέσης βρίσκεται στη στιγμή. Στις στιγμές που μοιραζόμαστε, στις λέξεις, στις σιωπές, στα βλέμματα που λένε όσα τα λόγια δεν μπορούν. Αν είμαστε παρόντες με όλη μας την ψυχή, τότε η σχέση είναι αληθινή. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε το χθες – χρειάζεται να αγκαλιάσουμε το σήμερα, μαζί.

Δεν είμαστε στις σχέσεις για να καλύψουμε κενά. Ούτε για να βρούμε στον άλλον κάποιον που θα μας διορθώσει ή θα μας ολοκληρώσει. Είμαστε για να δούμε και να αγαπήσουμε ολόκληρο τον άλλον άνθρωπο για αυτό που είναι. Να τον σεβαστούμε στη μοναδικότητά του, στις ανάγκες του, στα όνειρά του. Και να δείξουμε πως και εκείνος είναι σημαντικός για εμάς, όχι επειδή μας βολεύει, αλλά επειδή τον εκτιμούμε.

Οι σχέσεις απαιτούν χώρο. Χώρο μέσα μας, όπου ο σεβασμός, η κατανόηση, η εκτίμηση μπορούν να αναπτυχθούν. Χώρο για να δώσουμε και να λάβουμε, για να δούμε και να ακουστούμε. Και αυτός ο χώρος χτίζεται με αλήθειες. Με την τόλμη να μιλήσουμε για τις ανάγκες μας, αλλά και να ακούσουμε τις ανάγκες του άλλου χωρίς να τις κρίνουμε. Όταν δύο άνθρωποι μοιράζονται τις αλήθειες τους, ακόμα και τις πιο δύσκολες, χτίζουν κάτι ανθεκτικό, ζωντανό, όμορφο.

Η ευθύνη στη σχέση είναι κοινή. Και όταν κάτι μας βαραίνει, όταν ο άλλος δεν αναλαμβάνει το δικό του μερίδιο, πρέπει να το πούμε. Όχι για να κατηγορήσουμε, αλλά για να δώσουμε την ευκαιρία να δουλέψουμε μαζί. Ο δρόμος του “μαζί” απαιτεί δουλειά από δύο υπεύθυνους ανθρώπους που νοιάζονται αρκετά ώστε να προσπαθήσουν.

Οι σχέσεις που αξίζουν είναι αυτές που χωράνε και τις διαφορές μας. Όχι για να τις εξομαλύνουν, αλλά για να τις αγαπήσουν. Να δούμε τον άλλον για αυτό που είναι, να τον τιμήσουμε και να του δώσουμε χώρο να ανθίσει. Και εκείνος, βλέποντας την αλήθεια μας, να κάνει το ίδιο.

Η αληθινή δέσμευση ξεκινάει από μέσα μας. Από την ευθύνη να αγαπήσουμε, να φροντίσουμε, να δώσουμε. Όχι από ανάγκη, αλλά από επιθυμία. Και όταν αυτό συμβεί, η σχέση γίνεται ένα καταφύγιο. Ένας χώρος ζεστός και φωτεινός, όπου δύο ψυχές μπορούν να συναντηθούν, να στηρίξουν η μία την άλλη, να χτίσουν κάτι που κανένας φόβος, καμία πληγή, καμία δυσκολία δεν μπορεί να γκρεμίσει.

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας