Μπράβο!

Χρυσή Ακτή ώρα επτά και μισή.
Παρατηρώ τον κόσμο από την ξαπλώστρα μου, καθότι το μυαλό μου βρίσκεται ήδη από τη δουλειά σε εγρήγορση ( χαίρομαι που δουλεύω παρεμπιπτόντως, έχω όρεξη για δουλειά, έργο και δημιουργική παραγωγικότητα) .
Μία μητέρα κρατά από το χέρι το κοριτσάκι της το οποίο κορίτσι λοιπόν, έπεφτε και σκόνταφτε οριακά ανά δευτερόλεπτο..
Η μάνα λοιπόν αυτή ήτανε κάπως δυσαρεστημένη και σε εξωτερική εγρήγορση.
Επιτάχυνε και εν τέλει σήκωσε στους ώμους της το παιδί της για να κάνει πιο γρήγορα! Αυτό το γρήγορα όμως κι η επιτάχυνση της δεν της επέτρεψαν να δει μια σπουδαία δύναμη κι αξία στην κόρη της.
Ήταν πολύ μικρή κι έπεφτε, δεν ισορροπούσαν τα πόδια της στην κλίση που έπαιρνε η αμμουδιά προς την θάλασσα.
Ήταν σαν να ήξερε ότι θα ξαναπέσει αλλά σηκωνόταν ξανά με την ίδια ορμητικότητα με την οποία έπεφτε και καθώς έπεφτε απολάμβανε την αλμύρα, το νερό και την αμμούτσα με την οποία είχε πασαληφθεί..
Χαιρόταν όμως!
Και δεν κουραζόταν από τα προσκόμματα ..
Άλλοι κουράζονται από τον ίδιο τους τον εαυτό, δεν επιτρέπουν στους ίδιους να πέφτουν, δεν το αγκαλιάζουν, δεν το αποδέχονται και χάνουν την αμμούτσα και την αλμύρα, την ελευθερία και την ξεγνοιασιά!
Άλλοι δεν χρειάζονται την κλίση του εδάφους για να πέσουν γιατί έχουν χάσει ήδη τη γη κάτω από τα πόδια τους..
Άλλοι δεν ξανασηκώνονται με το ίδιο θάρρος και ζωντάνια..
Άλλοι δεν σηκώνονται γενικώς.
Κι εκείνη έμαθε τα πιο σπουδαία μαθήματα κι η μητέρα του κοριτσιού δεν βίωσε τη συγκίνηση..
Γιατί βιαζόταν και δεν μοιράστηκαν τη χαρά!
Μπράβο λοιπόν!
Αυτό που δεν εκφράστηκε..

Χριστίνα Μαρία Καπενεκάκη

Ευχαριστώ: Christina Maria Kapenekaki