Όταν η εξάρτηση γίνεται κατανόηση

Μπορεί να  έχεις μάθει να ζεις με έλεγχο. Ίσως μάλιστα ο έλεγχος να είναι το μόνο πράγμα που σε έκανε να νιώθεις ασφαλής σε έναν κόσμο που, πολλές φορές, σε τρόμαξε ή σε απογοήτευσε. Κι αυτό είναι απόλυτα κατανοητό. Γιατί όταν νιώθουμε ότι τα μέσα μας είναι άστατα, όταν έχουμε βιώσει απώλεια, απόρριψη ή ανασφάλεια, το να κρατάμε σφιχτά τα πράγματα μοιάζει σαν να κρατάμε τον εαυτό μας όρθιο.

Κάποιες φορές, μπορεί να ένιωσες ότι χρειάζεσαι κάτι εξωτερικό για να σταθείς. Κάτι που σε ηρεμεί, σε γεμίζει προσωρινά, σε “κρατά”. Αυτό μπορεί να είναι το φαγητό, μια συνήθεια, μια ουσία, η τελειότητα, μια ρουτίνα. Δεν είναι τυχαίο· αυτά τα πράγματα δεν είναι απλώς «συνήθειες» — συχνά παίρνουν συμβολική θέση μέσα μας. Γίνονται υποκατάστατα για κάτι που ίσως έλειψε: ένα χάδι, μια αίσθηση σταθερότητας, μια αγκαλιά που δεν ήρθε, μια φροντίδα που δεν κρατήθηκε.

Δεν είσαι αδύναμος/η που το χρειάζεσαι. Είσαι άνθρωπος. Και ο καθένας μας, λίγο-πολύ, κουβαλάει μέσα του αυτό το κενό που ζητά να γεμίσει. Δεν μπορεί να γεμίσει πάντα με λέξεις ή σχέσεις. Καμιά φορά το γεμίζουμε με ό,τι βρίσκουμε πιο διαθέσιμο. Είναι η ψυχή που ψάχνει τρόπο να σταθεί, να υπάρξει.

Όμως υπάρχει κάτι σημαντικό που αξίζει να σκεφτείς: αυτό που σε ορίζει δεν είναι μόνο αυτό που σου λείπει, αλλά και το νόημα που μπορείς να δώσεις σε αυτό. Ίσως δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν, αλλά μπορείς να δεις ξανά το πώς σε διαμόρφωσε. Όχι για να το σβήσεις, αλλά για να το μετατρέψεις σε ιστορία που μπορεί να ειπωθεί, να κατανοηθεί και τελικά — να σε ελευθερώσει λίγο-λίγο.

Το ότι ψάχνεις να καταλάβεις, να νιώσεις, να αλλάξεις, είναι ήδη ένα βήμα. Μπορεί να είναι μικρό, να πονάει, να σε φέρνει αντιμέτωπο με αλήθειες που φοβάσαι. Αλλά είναι δικό σου βήμα, και έχει αξία.

Κανείς δεν ελευθερώνεται από μια εξάρτηση ή από τον έλεγχο με το ζόρι. Αυτό γίνεται σιγά-σιγά, όταν αρχίσεις να βλέπεις τι ακριβώς κρατούσες τόσο σφιχτά — και τι μπορεί να υπάρξει, αν το αφήσεις λίγο. Δεν είναι εύκολο. Αλλά μπορεί να γίνει.

Μπορείς να ξαναδώσεις νόημα σε αυτό που περνάς. Όχι για να το αγνοήσεις, αλλά για να το αγκαλιάσεις διαφορετικά. Εκεί είναι το κλειδί: όχι να το σβήσεις, αλλά να του μιλήσεις, να το ακούσεις και τελικά να το μετουσιώσεις.

Και να θυμάσαι: δεν είσαι μόνος/η.

Αγγελική Μπολουδάκη