Όταν σε αποδέχεσαι ανακαλύπτεις έναν όμορφο κόσμο. Τον δικό σου!

Αν δεν αισθανθήκαμε αποδοχή ως παιδιά, δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε τον εαυτό μας ως ενήλικες. Βλέπουμε την πραγματικότητα μέσα από το φίλτρο της απόρριψης. Έχουμε μάθει ότι η αγάπη σημαίνει έλλειψη αποδοχής. Έτσι, αγαπάμε τον εαυτό μας μέσα από τη μη αποδοχή του εαυτού μας, των σκέψεών μας, των συναισθημάτων μας και των επιθυμιών μας.

Μας έλκουν καταστάσεις όπου δεν υπάρχει αποδοχή της ύπαρξής μας. Νιώθουμε οικειότητα και ένταση όταν προσπαθούμε να χωρέσουμε, ακόμη κι αν αυτό δεν γίνεται ποτέ, όσο κι αν προσπαθούμε. Η προσπάθεια αυτή μας οδηγεί σε γνώριμους, αλλά αδιέξοδους, δρόμους. Εκεί αισθανόμαστε μια ψευδαίσθηση ασφάλειας, μέσα από την ατέρμονη προσπάθεια να αποδείξουμε ότι αξίζουμε, όχι για αυτό που είμαστε, αλλά για όσα προσφέρουμε στους άλλους.

Το μικρό παιδί πιστεύει ότι, αν κάνει τα πάντα όπως πρέπει, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο γύρω του. Είναι διαφορετικό να είσαι ο εαυτός σου και διαφορετικό να νομίζεις ότι πρέπει με τις πράξεις σου να κερδίζεις την εκτίμηση των άλλων.

Όταν σε αποδέχεσαι, σε βλέπεις, σε ακούς, σε συναισθάνεσαι, εκτιμάς κάθε άνθρωπο που βλέπει σε σένα αυτό που είσαι. Κάθε προσπάθεια σου να κερδίσεις εκείνον που δεν σε βλέπει σε στερεί από σένα, από την παρουσία σου στις σχέσεις εκείνες που σε βλέπουν για αυτό που είσαι. 

Το παιδί ζει πάντα σε ένα δράμα, όπου μένει προσκολλημένο σε εκείνο που το πλήγωσε περισσότερο και το αίτημά του είναι να αλλάξει ό,τι το πλήγωσε. 

Ο ενήλικας, ωστόσο, καταλαβαίνει ότι η πραγματική αλλαγή συμβαίνει όταν αλλάζει ο ίδιος. Δεν μπορεί να ελέγξει τους άλλους ούτε χρειάζεται να το κάνεις. Όμως, όταν εσύ αλλάζεις, επηρεάζεις όσους είναι έτοιμοι να επηρεαστούν.

Το παιδί προσδοκά σε μια μητρική ή πατρική συμπεριφορά, στην προσπάθειά του να αλλάξει το σενάριο ζωής που έζησε. Αναζητά απεγνωσμένα τη χαμένη παιδική του ηλικία, για να αναβιώσει ό,τι του έλειψε. Συναντά ανθρώπους που εκείνο που αναζητούν ο ένας στον άλλον είναι την απολεσθείσα παιδική τους ηλικία.

Δεν υπάρχει ωριμότητα, ούτε ανάληψη ευθύνης για αυτό που είναι ο καθένας, για αυτό που χρειάζεται η σχέση τους. Παραμένουν επιφανειακά μαζί, αλλά στην πραγματικότητα, ο καθένας είναι μόνος του.

Όταν ο άλλος δεν αναγνωρίζει την προσωπικότητά σου ούτε σέβεται τις ανάγκες σου, το αποκαλείς  “πάθος” ή “έρωτα”. Δεν είναι όμως. Είναι ένα οικείο τοπίο, όπου δεν υπάρχει αποδοχή, σεβασμός, εκτίμηση, ούτε αγάπη. Σε αυτή την κατάσταση, δεν αναπτύσσεσαι και δεν συνδέεσαι με τον αληθινό σου εαυτό. Δεν ενδιαφέρεσαι για τις πραγματικές σου ανάγκες ή, αν το κάνεις, το κάνεις σπασμωδικά. Δεν επικεντρώνεσαι στις επιθυμίες σου ή τις εκφράζεις με τρόπο που δεν σε αναδεικνύει.

Όταν βρεθείς σε περιβάλλον σεβασμού και εκτίμησης της προσωπικότητάς σου, δεν νιώθεις άνετα. Για να τα αναγνωρίσεις, πρέπει πρώτα να υπάρχει η αντίστοιχη αναπαράσταση στο μυαλό σου. Όταν σε εμπιστεύεσαι και δεν σε αμφισβητείς, όταν σε εκτιμάς και δεν σε απορρίπτεις, νιώθεις ασφάλεια εκεί που αναγνωρίζεσαι, εκεί που μαζί τους αγαπάς τον εαυτό σου.

Όταν ανακαλύπτεις τις ανάγκες σου, δεν σε τρομάζουν πια. Τολμάς να τις εκφράσεις. Δεν φοβάσαι ότι κάτι κακό θα συμβεί όταν αυτές ικανοποιούνται. Δεν αμφιβάλλεις για τις σκέψεις και τις πράξεις σου.

Όταν αρχίζεις να σε αναγνωρίζεις, οι άμυνες που έχεις αναπτύξει για να προστατευτείς από τον πόνο υποχωρούν. Τότε, αναδύεται όλος ο πόνος που κρύβεις μέσα σου και ξεχειλίζει. Τον αγκαλιάζεις ή τον αρνείσαι. Κολυμπάς στα βάθη του ή καταφεύγεις σε επιφανειακούς τρόπους. Αλλάζεις ή παραμένεις ίδιος.

Όταν σε αναγνωρίζεις, όταν στο καθρέφτη σου βλέπεις ένα πρόσωπο αγαπημένο, εσένα,  αναλαμβάνεις την ευθύνη της αγάπης προς τον εαυτό σου. Πρόκειται για μια νέα μορφή αγάπης, που περιλαμβάνει αποδοχή, σεβασμό, ένα βαθύ αίσθημα αξίας και κατανόηση. Ο Φερνάντο Πεσσόα γράφει: “Όπως πλένουμε το σώμα μας, έτσι πρέπει να πλένουμε και το πεπρωμένο μας, να αλλάζουμε τη ζωή μας όπως αλλάζουμε ρούχα, όχι για λόγους επιβίωσης, αλλά με τον σεβασμό που έχουμε απέναντι στον εαυτό μας”. Μόνο όταν σε σέβεσαι σε εκτιμάς και σε φροντίζεις, μαθαίνεις να αναγνωρίζεις εκείνους που έχουν αυτήν την δυνατότητα. Εκείνους που δίνουν τις μάχες τους και τις αντιμετωπίζουν με αξιοπρέπεια.

Η αλλαγή δεν είναι εύκολη. Χρειάζεται πολλή προσπάθεια να πείσεις τον εαυτό σου ότι η αγάπη περιλαμβάνει το σεβασμό, την εκτίμηση, την αναγνώριση, την ενσυναίσθηση. Χρειάζεται αρκετή προσπάθεια να συνειδητοποιήσεις ότι η αλήθεια σου είναι αγαπημένη όπως είναι και το λιμάνι σου είναι εκεί που αυτή η αλήθεια αγαπιέται.

Όταν σέβεσαι την προσωπικότητά σου, ανακαλύπτεις έναν όμορφο κόσμο. Τον δικό σου! Και όταν αισθάνεσαι όμορφα με τον εαυτό σου, τότε παρατηρείς την ομορφιά γύρω σου εκεί που υπάρχει.

 Αγγελική Μπολουδάκη