Η επικοινωνία μέσα από την έκφραση των συναισθημάτων μας δημιουργεί συνδέσεις και μας φέρνει πιο κοντά

Πόσες φορές δεν έχουμε βρεθεί να λέμε λόγια που πονάνε, λόγια που δεν αντικατοπτρίζουν ακριβώς αυτό που νιώθουμε βαθιά μέσα μας; – “Δεν νοιάζεσαι για τα συναισθήματά μου. Είσαι αδιάφορος. Δεν είσαι συναισθηματικά διαθέσιμη. Δεν με καταλαβαίνεις.”

Αυτές οι φράσεις μοιάζουν σαν κραυγές, αλλά πίσω από αυτές κρύβονται βαθύτερες αλήθειες, ευαισθησίες, φόβοι και ανάγκες που συχνά δεν τολμάμε να εκφράσουμε. Αυτό που θέλουμε πραγματικά να πούμε, αν σκάψουμε κάτω από τον θυμό και την απογοήτευση, είναι κάτι πολύ πιο ευάλωτο:

“Νιώθω μόνη/μόνος χωρίς εσένα. Θυμώνω γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι ότι αν δεν είσαι εδώ, δεν θα τα καταφέρω. Θέλω να σε πλησιάσω, να σου δείξω πόσο σε χρειάζομαι, αλλά νιώθω ανήμπορη/ος να βρω τον τρόπο. Νομίζω ότι δεν θα ανταποκριθείς στην ανάγκη μου, ότι θα με απορρίψεις. Και έτσι κάνω το λάθος να μην την εκφράζω καθόλου.

Αποσύρομαι από φόβο, γιατί αν εκτεθώ και δεν ακούσεις αυτό που ζητώ, πώς θα το αντέξω; Κάποιες φορές, νομίζω ότι δεν θα με καταλάβεις, γιατί ακόμα και εγώ δεν καταλαβαίνω πάντα τον εαυτό μου. Έχω μάθει να κρύβω τις ανάγκες μου, να τις παγώνω, να τις βάζω στην άκρη. Και όταν τελικά τολμήσω να τις μοιραστώ, νιώθω ευάλωτη/ος, σαν να εκτίθεμαι ολοκληρωτικά. Και αν δεν ανταποκριθείς, νιώθω πως βρίσκομαι μόνη/ος σε αυτή την προσπάθεια, κι έτσι σταματάω.

Είσαι τόσο σημαντική/ος για μένα. Η σκέψη ότι μπορεί να μην νιώθεις το ίδιο, με φοβίζει. Ο θυμός μου, οι κατηγορίες μου, είναι μια προσπάθεια να σου δείξω πως είσαι απαραίτητη/ος, αλλά καταλήγουν να μας απομακρύνουν.”

Αυτό που θέλουμε να πούμε, αλλά συχνά δεν λέμε, είναι:

“Είμαι εδώ. Θέλω να σου δείξω τον εαυτό μου, να σου μιλήσω αληθινά. Δεσμεύομαι να δουλέψω με εμένα, να μάθω, να ωριμάσω. Θέλω να είμαι δίπλα σου, και όταν και εσύ είσαι δίπλα μου, νιώθω μια πληρότητα, μια ζεστασιά που γεμίζει την ψυχή μου.”

Οι σχέσεις μας είναι βαθιά ανθρώπινες – γεμάτες ευάλωτα σημεία, ανάγκες και φόβους. Κι όμως, όταν καταφέρνουμε να μιλήσουμε από την καρδιά μας, όταν αφήσουμε την άμυνα στην άκρη, τότε γεννιέται η πραγματική σύνδεση. Δεν είναι εύκολο να πούμε “Σε χρειάζομαι”, αλλά αυτό το “Σε χρειάζομαι” μπορεί να φέρει δύο καρδιές πιο κοντά από οτιδήποτε άλλο.

Ας θυμόμαστε πως ο άλλος δεν μπορεί να ακούσει πάντα τις σιωπές μας. Πρέπει να τολμήσουμε να μιλήσουμε, να εκφραστούμε. Και όταν το κάνουμε, με αληθινή πρόθεση και σεβασμό, μπορούμε να χτίσουμε γέφυρες εκεί που προηγουμένως υπήρχαν μόνο τοίχοι.

“Είμαι εδώ. Θέλω να είμαι εδώ. Μαθαίνω να σε ακούω, να καταλαβαίνω εσένα και εμένα. Μαζί μπορούμε να βρούμε τον τρόπο να είμαστε κοντά.”

Αγγελική Μπολουδάκη