Γιατί η ασθένεια υφαίνεται εν αγνοία μας;

Η όλη ψυχολογική διαδικασία δημιουργείται εν αγνοία μας, σαν να μην ήθελε να ενοχλήσει τη συνείδησή μας. Αυτό που προσπαθούμε να διαφυλάξουμε μ’ αυτόν τον τρόπο ίσως να είναι η εικόνα που έχουμε εμείς για τον εαυτό μας. Φανταστείτε μια ομάδα της οποίας ένα μέλος είναι διαφορετικό ως προς τις ιδέες που εκφράζει ή τις συμπεριφορές που υιοθετεί, οι οποίες αμφισβητούν τις ιδέες και τα πιστεύω της ομάδας. Αυτό το “ασυνήθιστο μέλος”, που υπάρχει λίγο πολύ σε κάθε ομάδα, είναι φορέας μιας πολύ βαθιάς επιθυμίας που όμως ενοχλεί. Κατά κάποιο τρόπο είναι αυτός που προσβλέπει στο “διαφορετικό”. Είναι σαν ένα τμήμα του εαυτού μας που μας κεντρίζει αλλά στο οποίο δεν δίνουμε το δικαίωμα να μιλήσει. Είναι αυτό που αντιπροσωπεύει μέσα μας την ανεπιθύμητη επιθυμία. Η ομάδα λοιπόν έχει τις εξής επιλογές: ή να εγκαταλείψει κάτι από τα πιστεύω της και τις αρχές της, έτσι ώστε να ενσωματώσει αυτό το ασυνήθιστο μέλος, ή να βρει μια δικαιολογία για να το απομονώσει, να το περιθωριοποιήσει, να αμυνθεί σ’ αυτό. Αυτή η άμυνα θα είναι ακόμη πιο ισχυρή, εαν η ομάδα αισθανθεί να απειλείται ως προς την εικόνα που έχει για τον εαυτό της, “την ταυτότητά της”.

Αυτό συμβαίνει διότι η ομάδα φοβάται. Φοβάται για την ταυτότητά της, η οποία της εξασφαλίζει “συνοχή”. Γι’ αυτό θα ψάξει τον πιο απλό τρόπο να εξουδετερώσει το ανεπιθύμητο. Με ορισμένα από τα συναισθήματά μας συμβαίνει το ίδιο. Είναι συναισθήματα που μας ενοχλούν. Απειλούν την συνείδηση που έχουμε για τον εαυτό μας, μας είναι ανυπόφορο ακόμη και να τα συνειδητοποιήσουμε και δημιουργούμε έναν αυτοματισμό που λειτουργεί εν αγνοία μας. Κατά κάποιο τρόπο τα εξουδετερώνουμε για να προστατεύσουμε τη συνείδησή μας, να διαφυλάξουμε αυτό πάνω στο οποίο έχουμε οικοδομήσει το Εγώ μας. Αυτόν τον μηχανισμό δεν τον κατανοούμε, αλλά έχει δημιουργηθεί για να μας προστατεύσει από μια πιο μεγάλη οδύνη.

Ο Αλμπέρ, 72 χρόνων, υπέφερε για μήνες από μια ισχυαλγία που τον καθιστούσε ανίκανο να περπατήσει και σχετιζόταν με δισκοπάθεια. Τα είχε δοκιμάσει όλα χωρίς αποτέλεσμα: κλασσικές θεραπείες, ομοιοπαθητική, βελονισμό. Μια μέρα επισκέφθηκε κάποιον που άκουσε ότι έκανε θαύματα. Στο τέλος της πρώτης συνεδρίας ο Αλμπέρ είχε ξανασηκωθεί και ο πόνος της ισχυαλγίας του, που δήθεν οφειλόταν σε μηχανικά αίτια, είχε εξαφανιστεί. Δυστυχώς, όμως, τρεις μέρες μετά, όταν πια δεν πονούσε και ήταν σωματικά καλά, ο Αλμπέρ έδωσε τέλος στη ζωή του.

Ο πόνος σε σωματικό επίπεδο είναι πάντα ο αντικατοπτρισμός ενός προσωπικού πόνου που δεν έχει βρει άλλον τρόπο να εκφραστεί. Συχνά, για να μην μας κατακλύσει αυτός ο πόνος, προστατεύουμε τη συνείδησή μας διοχετεύοντας τον σε ένα μέρος του σώματός μας. Το συναίσθημα που έχουμε για τον εαυτό μας, την οποία θέλουμε να διατηρήσουμε πάση θυσία. Καμιά φορά έχουμε συνδεθεί τόσο πολύ μ’ αυτή την εικόνα, που κάνουμε σαν να μην υπάρχει τίποτε άλλο στη ζωή.

Philippe Dransart, Η αρρώστια προσπαθεί να με γιατρέψει, Αιώρα