Φόβοι και αυτοεκτίμηση

Κάθε φορά που παραδινόμαστε στους φόβους μας, αλλοιώνουμε τη ματιά μας προς την πραγματικότητα. Οι φόβοι μας λειτουργούν σαν φακοί που παραμορφώνουν την εικόνα που βλέπουμε μπροστά μας. Η πραγματικότητα παύει να είναι αντικειμενική και ουδέτερη, καθώς την αντιλαμβανόμαστε μέσω του πρίσματος των ανασφαλειών μας. Οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση με αυτό που φοβόμαστε, μας φαίνεται απειλητικό, ξένο, ή ακόμα και αφύσικο. Η παραμόρφωση αυτή μπορεί να επεκταθεί και στη σχέση μας με τον εαυτό μας. Όταν βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του φόβου, η αυτοεκτίμησή μας αναπόφευκτα φθίνει, καθώς αρχίζουμε να αμφιβάλλουμε για τις ικανότητες και την αξία μας.

Η παράδοση στον φόβο σημαίνει ότι χάνουμε επαφή με τον πυρήνα μας. Απομακρυνόμαστε από αυτό που είμαστε πραγματικά και από τις επιθυμίες μας. Τα όνειρα, οι στόχοι, και οι φιλοδοξίες μας μοιάζουν αδύνατα ή μη ρεαλιστικά, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που μας αποτρέπει είναι η δική μας αντίσταση στο να τα υλοποιήσουμε. Οι δυνατότητές μας θολώνουν από τη συνεχή αμφιβολία και οι φόβοι μας γίνονται ο πιο ισχυρός μας αντίπαλος.

Το μυαλό, με τη δύναμή του να δημιουργεί σενάρια, γίνεται συχνά ένα «παιχνίδι» όπου το χειριζόμαστε αλλά και μας χειρίζεται. Οι σκέψεις μας κυριεύονται από αρνητικά σενάρια, προσδοκίες αποτυχίας, και φόβους για το άγνωστο. Η καρδιά, από την άλλη πλευρά, γνωρίζει καλύτερα. Είναι αυτή που εκπέμπει την αλήθεια, τις βαθιές επιθυμίες και τις εσωτερικές μας ανάγκες. Ωστόσο, όταν οι φόβοι κυριαρχούν, η φωνή της καρδιάς καλύπτεται από ένα πέπλο αμφιβολίας και ανασφάλειας. Η καθαρότητα του συναισθήματος και της επιθυμίας μας δεν μπορεί να φανεί, γιατί οι σκέψεις μας έχουν πιαστεί σε ένα κύκλωμα αρνητικών προβλέψεων.

Αυτό το πέπλο είναι συχνά αποτέλεσμα των κοινωνικών προσδοκιών και των στερεοτύπων που μας καθοδηγούν. Οι προσδοκίες που άλλοι έχουν για εμάς, ή η επιθυμία μας να μην απογοητεύσουμε εκείνους που αγαπάμε, μπορούν να μας απομακρύνουν από τις δικές μας αυθεντικές επιθυμίες. Ενώ η καρδιά μας ίσως επιθυμεί κάτι βαθιά, ο φόβος της αποτυχίας ή της απόρριψης μας κρατά δεμένους σε μια πορεία που δεν ανταποκρίνεται στην αληθινή μας φύση.

Η στιγμή της ανάληψης ευθύνης για τις επιθυμίες μας είναι καθοριστική. Όταν δεχτούμε πραγματικά αυτό που θέλουμε, αναλαμβάνουμε την ευθύνη να το υλοποιήσουμε, ανεξάρτητα από τους φόβους που μπορεί να μας περιβάλλουν. Η ευθύνη αυτή μας ενδυναμώνει, καθώς αναγνωρίζουμε ότι αυτό που επιθυμούμε δεν είναι μόνο δικαίωμά μας, αλλά και μια αναγκαία έκφραση του ποιοι είμαστε.

Οι φόβοι, τόσο οι δικοί μας όσο και των άλλων, παύουν να μας ελέγχουν όταν αγκαλιάζουμε την επιθυμία μας και την τιμούμε. Αντί να μας οδηγεί ο φόβος, μας οδηγεί το αίσθημα της αξίας μας. Γνωρίζουμε ότι η αξία μας δεν εξαρτάται από τις προσδοκίες των άλλων, αλλά από το πόσο πιστά εκφράζουμε αυτό που πραγματικά είμαστε. Όταν αυτό που επιλέγουμε να κάνουμε καθρεφτίζει την αυθεντική μας επιθυμία, τότε κάθε βήμα προς την υλοποίησή της γίνεται ένα βήμα προς την αυτοεκπλήρωση.

Στην πορεία προς την αυτοπραγμάτωση, η επιθυμία γίνεται το κατευθυντήριο φως μας. Είναι η επιθυμία που μας οδηγεί, αλλά είναι και η αίσθηση της ευθύνης που μας κρατά στη σωστή πορεία. Αυτή η πορεία δεν είναι πάντα εύκολη, καθώς οι φόβοι και οι αμφιβολίες θα εμφανιστούν ξανά και ξανά. Όμως, κάθε φορά που τους αντιμετωπίζουμε, κερδίζουμε περισσότερη αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.

Η ελευθερία να είμαστε αληθινοί απέναντι στις επιθυμίες μας και να ζούμε σύμφωνα με αυτές είναι το πιο πολύτιμο δώρο που μπορούμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας. Δεν είναι εύκολο να απελευθερωθούμε από τον έλεγχο των φόβων και των κοινωνικών πιέσεων, αλλά είναι το μόνο μονοπάτι που οδηγεί στην αληθινή ευτυχία. Όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να δράσει με βάση την επιθυμία και την αξία μας, διευρύνουμε το πνεύμα μας και γεμίζουμε την ψυχή μας με νόημα και πληρότητα.

Η προσπάθεια αυτή να ζήσουμε τη ζωή μας ελεύθερα από τους φόβους είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας και θάρρους. Χρειάζεται να τολμήσουμε να ακούσουμε την καρδιά μας, να τιμήσουμε τις επιθυμίες μας και να απελευθερωθούμε από τα δεσμά των στερεοτύπων και των κοινωνικών πιέσεων. Στο τέλος αυτού του ταξιδιού, βρίσκουμε τον αληθινό μας εαυτό, μια ζωή γεμάτη νόημα και αξία.

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας