Κανένας δεν μπορεί να κάνει για σένα αυτό που εσύ ο ίδιος πρέπει να κάνεις

Ο καθένας από εμάς βιώνει τη ζωή και τη δημιουργία με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Μερικές φορές, δύο άνθρωποι μπορεί να ασχολούνται με ακριβώς την ίδια δραστηριότητα, αλλά η σχέση τους με αυτό που κάνουν μπορεί να είναι εντελώς διαφορετική. Αυτή η διαφορά δεν προέρχεται από την ίδια τη δραστηριότητα, αλλά από τα εσωτερικά κίνητρα και τις εμπειρίες που τους συνοδεύουν.

Ο πρώτος άνθρωπος, είναι κάποιος που έχει συμφιλιωθεί με τον εαυτό του. Αυτός ο άνθρωπος έχει καταφέρει να αποδεχτεί την αξία του και να αντλεί χαρά από τη δημιουργία, όχι επειδή περιμένει κάποια επιβεβαίωση από τους άλλους, αλλά επειδή η ίδια η διαδικασία τον γεμίζει. Δεν εξαρτάται από το τι θα πουν οι άλλοι ή αν θα εκτιμήσουν το έργο του. Η χαρά του προέρχεται από το γεγονός ότι εκφράζει τον εαυτό του. Είναι σαν να επιστρέφει στην αθωότητα της παιδικής ηλικίας, όταν δημιουργούσε χωρίς να σκέφτεται την κρίση των άλλων, απλά για να χαρεί το παιχνίδι της δημιουργίας.

Αυτός ο άνθρωπος ζει στο παρόν. Απολαμβάνει κάθε στιγμή της δημιουργικής διαδικασίας, ακόμη και αν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα είχε σχεδιάσει. Γιατί; Επειδή δεν φοβάται την αποτυχία. Για εκείνον, η αποτυχία είναι μια φυσική ευκαιρία για να μάθει και να εξελιχθεί. Η ικανοποίησή του δεν εξαρτάται από το αν οι άλλοι τον επαινούν ή τον θαυμάζουν. Νιώθει «αρκετός» χωρίς να χρειάζεται εξωτερική επιβεβαίωση, κι έτσι μπορεί να δημιουργεί με ελευθερία, να μοιράζεται απλόχερα όσα φτιάχνει, χωρίς να ανησυχεί για το αν θα τα εγκρίνουν οι άλλοι.

Από την άλλη, ο δεύτερος άνθρωπος αντιμετωπίζει τη δημιουργία με διαφορετικό τρόπο. Κάθε του προσπάθεια συνοδεύεται από άγχος και αγωνία, γιατί αυτό που τον ενδιαφέρει πιο πολύ δεν είναι η δημιουργία η ίδια, αλλά το πώς θα τον κρίνουν οι άλλοι. Κάνει πράγματα που τον ενδιαφέρουν, αλλά δεν μπορεί να τα απολαύσει. Η σκέψη του είναι πάντα προσανατολισμένη στην επιβεβαίωση που περιμένει να λάβει. Αντί να χαρεί τη διαδικασία, αγωνιά για το αν οι άλλοι θα εκτιμήσουν το έργο του.

Αυτή η ανησυχία έχει τις ρίζες της στο παρελθόν του. Πιθανόν, όταν ήταν παιδί, δεν πήρε την επιβεβαίωση που χρειαζόταν από το περιβάλλον του. Αυτή η έλλειψη τον άφησε με μια βαθιά ανάγκη για αποδοχή, την οποία προσπαθεί να καλύψει τώρα ως ενήλικας. Όμως, όσο κι αν προσπαθεί, ποτέ δεν νιώθει ότι είναι αρκετός. Ακόμη κι αν οι άλλοι τον επαινούν, εκείνος νιώθει ότι κάτι λείπει, ότι δεν τα κατάφερε όπως έπρεπε. Όταν αποτυγχάνει, η αποτυχία τον πληγώνει βαθιά, ενισχύοντας τα αισθήματα ανεπάρκειας και μοναξιάς. Και έτσι, μένει παγιδευμένος σε έναν κύκλο όπου ψάχνει συνεχώς την αποδοχή που δεν έλαβε ως παιδί.

Αυτός ο κύκλος αναζήτησης επιβεβαίωσης μπορεί να είναι εξουθενωτικός. Οι προσδοκίες που θέτει στον εαυτό του είναι αβάσταχτες, και κάθε φορά που δεν φτάνει εκεί που νομίζει ότι «πρέπει» να φτάσει, πληγώνεται ακόμη περισσότερο. Σαν να κυνηγάει κάτι που πάντα του ξεφεύγει, κάτι που ίσως έπρεπε να του δοθεί νωρίτερα στη ζωή του, αλλά ποτέ δεν το πήρε.

Η αλήθεια είναι ότι όλοι, κατά περιόδους, μπορούμε να βρεθούμε και στις δύο αυτές θέσεις. Κάποιες φορές, νιώθουμε ελεύθεροι και απολαμβάνουμε τη δημιουργία μας χωρίς να νοιαζόμαστε για το πώς θα μας κρίνουν οι άλλοι. Άλλες φορές, όμως, νιώθουμε ανασφάλεια, ψάχνοντας για την αποδοχή και την επιβεβαίωση που μας λείπει. Το κλειδί βρίσκεται στο ποια από αυτές τις δύο πλευρές κυριαρχεί στη ζωή μας.

Όταν η ανάγκη για αποδοχή δεν καλύπτεται από την παιδική μας ηλικία, μπορούμε να την κουβαλάμε μαζί μας σαν ενήλικες. Αυτό δεν είναι κακό — είναι ανθρώπινο. Όμως, μπορεί να μας εμποδίσει από το να εκτιμήσουμε τα δικά μας επιτεύγματα και να δούμε την πραγματική μας αξία. Από την άλλη πλευρά, όταν η εσωτερική μας δύναμη και αυτοπεποίθηση παίρνουν τον πρώτο ρόλο, μπορούμε να νιώσουμε ότι είμαστε αρκετοί, χωρίς να περιμένουμε την εξωτερική επιβεβαίωση.

Το να φτάσουμε σε αυτό το σημείο είναι μια διαρκής διαδικασία. Δεν είναι εύκολο να απελευθερωθούμε πλήρως από την ανάγκη για επιβεβαίωση. Αλλά με την αυτογνωσία και την κατανόηση του εαυτού μας, μπορούμε να μάθουμε να απολαμβάνουμε τη δημιουργία, να ζούμε στο παρόν και να βρίσκουμε χαρά στη διαδικασία, χωρίς να συγκρίνουμε συνεχώς τον εαυτό μας με τους άλλους.

Αυτός είναι ένας στόχος που όλοι αξίζει να επιδιώξουμε: να νιώσουμε ότι είμαστε «αρκετοί» έτσι όπως είμαστε, χωρίς να χρειαζόμαστε την επιβεβαίωση των άλλων. Όταν το καταφέρουμε, μπορούμε πραγματικά να απολαύσουμε τη ζωή και να δημιουργούμε ελεύθερα, με χαρά και χωρίς φόβο.