Δυο ενήλικες που ασχολούνται με κάτι διαφορετικό ο καθένας τους.
Ο ένας απολαμβάνει αυτό που κάνει, χαίρεται με την προσπάθεια, έχει στόχους και ικανοποιείται στην ιδέα ότι θα το μοιραστεί με άλλους, χωρίς να τον επηρεάζει η επιβεβαίωση αλλά ούτε και η απόρριψη. Νιώθει χαρά από τη δημιουργικότητά του, από την ιδέα του μοιράσματος. Θυμάται τον εαυτό του όταν ήταν μικρό παιδί που χαιρόταν με ό,τι καταπιανόταν και παρότι δεν ερχόταν πάντα η επιβεβαίωση που περίμενε, έπαιρνε χαρά από τη δική του συμμετοχή.
Ο άλλος καταπιάνεται με κάτι που τον ενδιαφέρει, αλλά αισθάνεται βάρος, δυσφορία, προσπαθεί να το αποφύγει. Προσπαθεί να καταλάβει γιατί νιώθει αυτά τα συναισθήματα, ενώ τον ενδιαφέρει αυτό που κάνει. Περιμένει κάτι. Τι είναι αυτό, άραγε;
Όταν ήταν παιδί περίμενε μια επιβεβαίωση που δεν ήρθε. Αισθάνεται ενοχή, κατακλύζεται από αρνητικά συναισθήματα, περιμένοντας κάτι το οποίο δεν έρχεται. Είναι σε μια αναμονή, για αυτό και ματαιώνεται. Θυμώνει, πικραίνεται, γίνεται άδικο, γιατί επικρατεί η εγωκεντρική σκέψη του μικρού παιδιού που τα θέλει όλα δικά του, που περιμένει πάντα κάτι από τον άλλον. Όταν δεν έχει αυτό που θέλει, τον πιάνει το παράπονο και η απογοήτευση. Όταν δημιουργεί, αναζητά απεγνωσμένα τον άλλον για να του το δείξει. Δεν εκτιμά τις ικανότητές του, γιατί η ανάγκη του για επιβεβαίωση από ό,τι μάταια περιμένει είναι τέτοια, που χωρίς αυτήν πείθει τον εαυτό του ότι δεν αξίζει. Μπορεί να επιτύχει στην προσπάθεια του, η ματιά του όμως θα εστιαστεί σε αυτό που του λείπει και όχι στην ικανοποίηση από την επιτυχία. Μπορεί να μην τα καταφέρει, δεν θα πάρει το μάθημα, ώστε να το αξιοποιήσει την επόμενη φορά, θα νιώσει μοναξιά γιατί δεν έρχεται αυτό που περιμένει από παιδί ώστε να του κάνει παρέα. Κι όταν έρχεται στο παρόν αυτό που καλεί, δεν μπορεί να το δει ούτε να το κρατήσει, γιατί η ματιά του είναι στραμμένη στο παρελθόν.
Όλοι μας είμαστε πότε στη μια θέση πότε στην άλλη.
Όταν δεν κυριαρχεί το μικρό παιδί μέσα μας που περιμένει κάτι από τον άλλον για να μεγαλώσει, που απαιτεί, γιατί φοβάται μόνο του, εκείνος που αναλαμβάνει είναι ο ενήλικας εαυτός μας που νιώθει καλά που είναι μόνος του και δημιουργεί, δίνεται, μοιράζεται, εκτιμά τη δημιουργικότητα, τη δοτικότητα, το μοίρασμα.
Αγγελική Μπολουδάκη
