Είμαι στη δική μου επιθυμία ή εξαρτιέμαι από την επιθυμία του άλλου;

Πόσες φορές έχουμε πει: “δεν με ενδιαφέρει η γνώμη του άλλου” στην προσπάθεια μας να λειτουργήσουμε ανεπηρέαστα. Εκείνο που έχει σημασία είναι να μας ενδιαφέρει η γνώμη μας, να την υποστηρίζουμε, να την σεβόμαστε, να την προστατεύουμε. Ο άλλος δεν αποτελεί απειλή αν είμαστε σίγουροι για τον εαυτό μας. Δεν φοβόμαστε την κρίση του αν είμαστε πλάι μας. Μπορούμε να καταλάβουμε τη διαφορετικότητα, να πείσουμε αν χρειάζεται, να σεβαστούμε τον εαυτό μας και τον άλλον αν οι απόψεις δεν συγκλίνουν.

Κάθε φορά που λέμε “δεν με ενδιαφέρει η γνώμη του άλλου”, αποκόβουμε τον εαυτό μας από εκείνον. Κάθε φορά που δεν μας ενδιαφέρει ο άλλος, το κάνουμε από ανασφάλεια και αγωνία μήπως δεν μας δεχτεί.

Πόσο εύκολο είναι να ξεπεράσουμε το τραύμα μας και να τολμήσουμε σε αυτά που θέλουμε χωρίς τον φόβο της εγκατάλειψης, της απόρριψης, της ανάγκης μας για τον άλλον, της αποδοχής μας από εκείνον.

Ένα μικρό παιδί μέσα μας αποζητά την επιβεβαίωση για να προχωρήσει, για να τολμήσει στα δικά του βήματα. Ένα μικρό παιδί φοβάται ότι δεν δικαιούται την εκτίμηση, τον σεβασμό, και για αυτό στη διαφορετική θέση του άλλου, κλονίζεται η εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ενώ και ο άλλος μπορεί να έχει χάσει τον δρόμο του και να τον αναζητά ακόμα και στην αντιπαράθεση, στη διαφορετική γνώμη, στην επίκριση, στον αρνητισμό.

Αυτό το εσωτερικό παιδί φοβάται να εμπιστευτεί τη δική του κρίση και, κατανοώντας τον άλλον, χωρίς θυμό, να προχωρήσει στο δρόμο του, με τις αντιφάσεις του, τις ανασφάλειές του, την αναγνώριση των λαθών του, την αποδοχή των συνεπειών.

Κανείς δεν μπορεί να με πληγώσει χωρίς τη συγκατάθεσή μου (Μαχάτμα Γκάντι). Εκείνος που θα μπορούσε να μας πληγώσει είναι ο εαυτός μας που, στην επίκριση του άλλου, αναζητά μια επιβεβαίωση, ενώ εκείνο που θέλουμε είναι να είμαστε πιστοί στην επιθυμία μας. Δεν βοηθάμε και τον άλλον όταν λοξοδρομούμε στην επίκρισή του, γιατί φοβάται ότι μπορεί να μας επηρεάσει αρνητικά ο φόβος, τα στερεότυπα και ο περιοριστικός τρόπος που βλέπει τον εαυτό του. Ενώ, όταν σεβόμαστε εκείνο που θέλουμε, βοηθάμε και εκείνον να δει πιο καθαρά τι θέλει ο ίδιος στη ζωή του. Όταν δεν αντιμετωπίζουμε απειλητικά τον φόβο του, η ανάγκη του για έλεγχο υποχωρεί, οπότε και εκείνος φοβάται λιγότερο.

Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τις δικές μας ανάγκες, αξιώσεις και απόψεις, αλλά επίσης να είμαστε ανοιχτοί στη διαφορετικότητα και να σεβόμαστε τις απόψεις και τις αξίες των άλλων. Η ανοικτή επικοινωνία, ο αμοιβαίος σεβασμός και η ικανότητα να δεχόμαστε την κριτική και την διαφορετικότητα μπορεί να συμβάλουν στην ανάπτυξη προσωπικής αυτοπεποίθησης και καλυτέρων σχέσεων με τους άλλους. Αναγνωρίζοντας πως λειτουργεί το εσωτερικό μας παιδί, δημιουργούμε πιο υγιείς σχέσεις με τον εαυτό μας και με τους άλλους. Αντί να αντιδρούμε με αμυντικό τρόπο στις διαφορετικές απόψεις των άλλων, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την ποικιλία των απόψεων ως ευκαιρία για μάθηση και ανάπτυξη.

Αγγελική Μπολουδάκη