Η ζωή είναι πάντα γενναιόδωρη. Μας δίνει εκείνο που χρειαζόμαστε κάθε φορά.

Η ζωή είναι πάντα γενναιόδωρη. Μας δίνει ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε, τη στιγμή που το χρειαζόμαστε. Μπορεί να μην το αναγνωρίζουμε αμέσως, αλλά κάθε εμπειρία, κάθε συνάντηση, κάθε συναισθηματική αναταραχή είναι ένα δώρο μεταμφιεσμένο. Είναι ένα μήνυμα που μας καλεί να δούμε τον εαυτό μας βαθύτερα, να αφουγκραστούμε τις αληθινές μας ανάγκες και να τολμήσουμε την αλλαγή.

– Αυτός ο άνθρωπος με καταπιέζει, λες. Δεν μπορώ να είμαι ο εαυτός μου μαζί του. Και νιώθεις αυτή τη δυσφορία να σε πνίγει, να σε περιορίζει. Μα αυτή η κατάσταση σου δείχνει κάτι πολύτιμο: πώς φέρεσαι εσύ στον εαυτό σου. Φοβάσαι να είσαι εσύ. Φοβάσαι να εκφραστείς όπως επιθυμείς, να τολμήσεις αυτά που πραγματικά θέλεις. Η δυσφορία που νιώθεις είναι σαν ένας καθρέφτης που σου αποκαλύπτει ότι έχεις εγκλωβιστεί σε φόβους και προσδοκίες που δεν σου ανήκουν.

Αυτή η συνάντηση, όσο δύσκολη κι αν φαίνεται, είναι η ευκαιρία σου να αλλάξεις. Να αγαπήσεις τον εαυτό σου πιο βαθιά, να απελευθερωθείς από τις εσωτερικές σου δεσμεύσεις. Όταν τολμάς να είσαι ο εαυτός σου, ανακαλύπτεις τη δύναμή σου. Όταν τολμάς να αγαπάς και να σέβεσαι τον εαυτό σου, δημιουργείς χώρο να αναπνεύσεις. Και τότε, νιώθεις οικεία εκεί που άλλοτε ένιωθες αποξένωση. Γιατί το μυστικό είναι ότι η ελευθερία που αναζητάς έξω, ξεκινά από μέσα σου.

– Αυτός ο άνθρωπος δεν αλλάζει, λες. Μαζί του δεν εξελίσσομαι, γιατί η έγνοια μου είναι να τον αλλάξω. Και νιώθεις απογοήτευση, ίσως και θυμό. Μα σκέψου: Πόσες φορές, από παιδί, προσπάθησες να αλλάξεις τους άλλους; Πόσες φορές άφησες εσένα στην άκρη, για να τους ευχαριστήσεις; Αντί να δίνεις την ενέργειά σου στην αλλαγή των άλλων, τι θα γινόταν αν την επένδυες στον εαυτό σου;

Αν διάλεγες να αλλάξεις εσύ; Να φροντίσεις τις ανάγκες σου, να ακούσεις τις επιθυμίες σου, να δεις τον εαυτό σου με αγάπη; Η απογοήτευση που νιώθεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια υπενθύμιση: ότι χρειάζεται να επιστρέψεις σε εσένα. Κι όταν το κάνεις, ανακαλύπτεις ότι οι άνθρωποι που θέλουν να εξελιχθούν μαζί σου το κάνουν όχι γιατί τους πιέζεις, αλλά γιατί αντλούν έμπνευση από τη δική σου αυθεντικότητα.

– Δεν είμαι η προτεραιότητα για αυτόν τον άνθρωπο, λες. Αλλά είσαι εσύ η προτεραιότητά σου; Είσαι εσύ εκεί για εσένα; Ακούς τις ανάγκες σου, τις επιθυμίες σου, τα συναισθήματά σου; Συχνά, κυνηγάμε την αποδοχή των άλλων, παραμελώντας τη δική μας. Κι όμως, όταν γίνεσαι η δική σου προτεραιότητα, κάτι μαγικό συμβαίνει. Η ζωή σου φέρνει ανθρώπους που μοιράζονται την ίδια αξία, που εκτιμούν τη σημασία του να είναι κάποιος παρών, να είναι διαθέσιμος, να νοιάζεται.

Το αίσθημα απόρριψης, όσο επώδυνο κι αν είναι, είναι η δική σου φωνή που σου λέει: Αποδέξου με. Αγάπησέ με. Κάνε χώρο για μένα στη ζωή σου. Και όταν το κάνεις, νιώθεις την πληρότητα που αναζητούσες έξω, να γεννιέται μέσα σου.

Οι συναντήσεις μας, οι σχέσεις μας, οι άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή μας δεν είναι ποτέ τυχαίοι. Είναι καθρέφτες, προκλήσεις και ευκαιρίες. Μέσα από την αλληλεπίδραση μαζί τους, παρατηρούμε πώς φερόμαστε στον εαυτό μας. Τα συναισθήματα που ξυπνούν μέσα μας, οι σκέψεις που κάνουμε, είναι οι πιο αυθεντικές αντανακλάσεις του πώς ζούμε τη σχέση μας με εμάς.

Η ζωή είναι γενναιόδωρη. Μας καλεί να μάθουμε, να εξελιχθούμε, να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Κι όταν αισθανόμαστε θυμό, απογοήτευση ή λύπη, αυτές οι στιγμές είναι μια ευκαιρία. Να σταματήσουμε, να ακούσουμε το μήνυμα πίσω από το συναίσθημα. Να δούμε το δώρο που κρύβεται. Γιατί κάθε δυσκολία, κάθε πόνος είναι μια πόρτα που μας οδηγεί πιο κοντά στον εαυτό μας. Αν τολμήσουμε να την ανοίξουμε, η ελευθερία που θα βρούμε θα είναι δική μας – και θα είναι αληθινή.

Αγγελική Μπολουδάκη