Η ώριμη νιότη

Τα πενήντα είναι (…) θρίαμβος (…) Πέφτεις με τα μούτρα και προσπαθείς. Νιώθεις (…) ασφαλής κυρίως, μπορείς και να ρισκάρεις, γιατί το άγνωστο μπροστά σου είναι πιο δελεαστικό απ’ το γνωστό. (…).

Η νιότη η αληθινή έρχεται στο αποκορύφωμα, στο μέσο περίπου της ζωής. Εκεί ανάμεσα στα πενήντα με εξήντα. Μια συναίσθηση παραπάνω από την αίσθηση. Όταν είσαι είκοσι, είσαι λιοντάρι και δεν το ξέρεις. Αλλά όταν είσαι πενήντα, πιστεύεις πως είσαι τίγρης και δε σε νοιάζει τι είσαι πραγματικά. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι πως ο άνθρωπος γερνάει, το πρόβλημα είναι πως η ψυχή του αργεί να γεράσει. «Δεν έχω ούτε μια άσπρη τρίχα στην καρδιά μου», λέει ο Μαγιακόφσκι.

Τα εβδομήντα είναι μια κρίσιμη καμπή. Είναι τότε που πολλά πράγματα αρχίζουν να τελειώνουν. Οι υποχρεώσεις σου, οι καθημερινές μικρές ανησυχίες σου, οι στόχοι σου. Στα εβδομήντα πρέπει να θέσεις ένα καινούριο στόχο. Ό,τι να ‘ναι, αρκεί να πιστέψεις πως είναι σημαντικός. Είναι η ωραιότερη εποχή να ξαναρχίσεις (…) μπορείς να ξεκινήσεις ένα αγώνα (…), να γραφτείς στο πανεπιστήμιο. (…)

Στα ογδόντα, έρχεται επιτέλους η ώρα να κάνεις εκείνα που πάντοτε ονειρευόσουνα. Να μάθεις σκάκι ή ν’ αρχίσεις να παίζεις βιολί.

Στα ενενήντα πέντε, ίσως να μη θέλεις πια να κάνεις πάρα πολλά. Μπορείς να λιάζεσαι και να περπατάς. Είναι η καλύτερη εποχή για ν’ αποκτήσεις ένα καινούριο φίλο. Φρόντισε αυτός ο φίλος να είναι ένα μικρό παιδί, γιατί εσύ θα διηγείσαι ακατάπαυστα ιστορίες και οι ιστορίες αρέσουν περισσότερο στα μικρά παιδιά.

Όταν θα φτάσεις στα εκατό, δε θα χρειάζεσαι συμβουλές. Θα είσαι πλέον… ώριμος.

Εύα Ομηρόλη, Σεισάχθεια, Λιβάνη