Κάθε άνθρωπος που συναντάς, όλοι μας…

Κάθε άνθρωπος που συναντάς

είτε επαναλαμβάνει ένα κύκλο γενεαλογικού τραύματος

είτε μεταφέρει το βάρος από το σπάσιμο αυτών των κύκλων

Κάθε άνθρωπος που συναντάμε φέρει μαζί του μια ιστορία. Μια ιστορία που πλέκεται από τη ζωή του, τις εμπειρίες του, αλλά και τα αποτυπώματα των ζωών που προηγήθηκαν. Σαν να περπατά με έναν αόρατο σάκο στον ώμο, γεμάτο με μνήμες, τραύματα, και τα διδάγματα από γενιές που ήρθαν πριν από αυτόν.

Ορισμένοι άνθρωποι, χωρίς ίσως να το συνειδητοποιούν, ζουν επαναλαμβάνοντας παλιά μοτίβα πόνου και σιωπηλού πένθους. Αυτά τα μοτίβα ενδέχεται να είναι η αντανάκλαση παλαιών πληγών που ποτέ δεν γιατρεύτηκαν – ενός φόβου, μιας αδικίας ή μιας αλυσίδας συμπεριφορών που συνεχίζεται χωρίς τέλος. Κάθε επανάληψη είναι σαν μια φωνή από το παρελθόν που λέει: «Δεν λύθηκα ακόμα. Είμαι εδώ».

Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που, συχνά μέσα από απίστευτο μόχθο και πόνο, αποφασίζουν να γίνουν οι “σπασμένοι κρίκοι” της αλυσίδας. Αυτοί οι άνθρωποι παίρνουν την απόφαση να κοιτάξουν μέσα τους, να αντέξουν τη σκληρή διαδικασία της ενδοσκόπησης, και να πουν: «Αρκετά. Αυτή η ιστορία πόνου τελειώνει εδώ». Είναι αυτοί που γίνονται οι θεραπευτές όχι μόνο του εαυτού τους αλλά και των γενεών που θα ακολουθήσουν. Κάθε βήμα που κάνουν προς την ίαση είναι μια μικρή νίκη για όλο τους το γενεαλογικό δέντρο.

Στο βάθος αυτής της διαδικασίας βρίσκεται μια βαθιά αλήθεια: Κανείς δεν είναι πραγματικά μόνος. Ο πόνος που κουβαλάμε, αν και προσωπικός, είναι συχνά συλλογικός. Και η προσπάθεια ενός ανθρώπου να σπάσει τον κύκλο του τραύματος έχει τη δύναμη να επηρεάσει πολλούς άλλους. Είναι μια πράξη θάρρους, που, αν και μπορεί να μοιάζει μοναχική, αγκαλιάζει την ανθρωπότητα ολόκληρη.

Όταν συναντάς έναν άνθρωπο, λοιπόν, να θυμάσαι ότι ίσως βρίσκεται στη μέση αυτής της μάχης – να αποφασίζει αν θα επαναλάβει ή αν θα σπάσει. Και ανεξάρτητα από την επιλογή του, αξίζει κατανόηση, αποδοχή και αγάπη. Γιατί, στο τέλος, όλοι προσπαθούμε να φτάσουμε στην ίδια λύτρωση: να ελευθερωθούμε από ό,τι μας βαραίνει, για να δώσουμε ελπίδα σε όσους έρχονται μετά από εμάς.

Αγγελική Μπολουδάκη