Η αποδοχή γεννιέται στην ελευθερία

Η ανάγκη για αγάπη και αποδοχή είναι βαθιά ριζωμένη στην ανθρώπινη ύπαρξη. Το ερώτημα “Με αγαπάς;”, “Με θέλεις;”, αναδύεται διαρκώς στις σχέσεις μας — είτε είναι συντροφικές, φιλικές, επαγγελματικές ή οικογενειακές. Στην καρδιά αυτού του ερωτήματος βρίσκεται το εσωτερικό παιδί που ζει μέσα μας, ένα παιδί που διψά για επιβεβαίωση, για ασφάλεια, για τη βεβαιότητα ότι αξίζει να αγαπηθεί και να γίνει αποδεκτό.

Αυτό το παιδί χρειάζεται τη φροντίδα μας. Χρειάζεται να του δώσουμε την αγκαλιά που τόσο λαχταρά, να του πούμε ότι το αγαπάμε όπως είναι — με τις αδυναμίες, τις ανασφάλειες, τις ατέλειές του. Μόνο όταν το δικό μας βλέμμα γίνει απαλό και γεμάτο κατανόηση απέναντί του, μπορεί να ηρεμήσει και να νιώσει ασφάλεια. Και τότε, η συνάντηση με τους άλλους μεταμορφώνεται. Παύει να είναι μια αγωνιώδης προσπάθεια να βρούμε έξω αυτό που μας λείπει μέσα. Γίνεται μια αληθινή ανταλλαγή, όπου κάθε πλευρά προσφέρει αυτό που είναι, χωρίς προσδοκίες, χωρίς απαιτήσεις.

Στις σχέσεις μας, δεν είναι τυχαίο ότι συναντάμε συγκεκριμένους ανθρώπους. Ο κάθε άνθρωπος που έρχεται στον δρόμο μας είναι ένας καθρέφτης, μια ευκαιρία να δούμε και να αγκαλιάσουμε κομμάτια του εαυτού μας που περιμένουν να εκφραστούν. Μπορεί να είναι η ειλικρίνεια, η τόλμη, η συνέπεια, η αισιοδοξία, η ελευθερία, η ευγνωμοσύνη. Ό,τι θαυμάζουμε στους άλλους υπάρχει και μέσα μας, έτοιμο να αναδυθεί.

Όμως, όταν το εσωτερικό μας παιδί κυριαρχείται από φόβο και ανασφάλεια, δεν μπορούμε να δούμε αυτή την ομορφιά. Ζητάμε από τους άλλους να μας γεμίσουν, να μας επιβεβαιώσουν, να μας κάνουν να νιώσουμε πλήρεις. Και τότε, οι συναντήσεις μας παγιδεύονται σε ρόλους — του γονιού και του παιδιού — όπου κανείς δεν εξελίσσεται πραγματικά. Η σύνδεση γίνεται εξάρτηση. Η αγάπη γίνεται ανάγκη που ποτέ δεν ικανοποιείται.

Αντί να ζητάμε από τους άλλους να μας ελευθερώσουν, μπορούμε να εμπνευστούμε από την ελευθερία τους. Αντί να απαιτούμε, μπορούμε να παρατηρούμε, να μαθαίνουμε, να αναγνωρίζουμε μέσα μας το ίδιο δυναμικό. Όταν εμπνεόμαστε από τους ανθρώπους που θαυμάζουμε, δεν παίρνουμε μόνο θάρρος — ερχόμαστε σε επαφή με τη δική μας ουσία. Αποδεχόμαστε τα δικά μας μοναδικά χαρακτηριστικά, τα εκτιμάμε, τα μοιραζόμαστε με τους άλλους. Και μέσα από αυτή τη διαδικασία, οι σχέσεις μας γίνονται βαθύτερες, πιο αληθινές.

Η ευγνωμοσύνη είναι το κλειδί που ανοίγει αυτή την πόρτα. Όταν νιώθουμε ευγνωμοσύνη για αυτό που είναι οι άλλοι και για όσα μας προσφέρουν οι συναντήσεις μαζί τους, δημιουργείται μια αληθινή σύνδεση. Αντί να βλέπουμε τους άλλους ως πηγή για να καλύψουμε τις δικές μας ελλείψεις, τους βλέπουμε ως συνταξιδιώτες. Σεβόμαστε τη δική τους πορεία, αναγνωρίζουμε τον δικό τους πλούτο, και μέσα από αυτό, δυναμώνουμε τη δική μας αίσθηση πληρότητας.

Και το παιδί μέσα μας; Τι γίνεται με εκείνο το πεινασμένο, άπληστο, φοβισμένο παιδί που ζητάει συνεχώς από τους άλλους να του δώσουν αυτό που του λείπει; Εκείνο το παιδί δεν το εγκαταλείπουμε. Το παίρνουμε από το χέρι, το αγκαλιάζουμε, του λέμε ότι το αγαπάμε ακριβώς όπως είναι. Το βοηθάμε να καταλάβει ότι η αγάπη που ψάχνει βρίσκεται ήδη μέσα μας. Όταν το παιδί αυτό νιώσει ασφαλές, όταν νιώσει ότι δεν χρειάζεται να παλεύει για την προσοχή και την αποδοχή, τότε και μόνο τότε, μπορούμε να αφεθούμε στη μαγεία των συναντήσεων.

Χωρίς την εξάρτηση, γεννιέται η ελευθερία. Και μέσα στην ελευθερία, οι σχέσεις μας αποκτούν νέο νόημα. Δεν προσπαθούμε να αλλάξουμε τον άλλον, δεν προσπαθούμε να τον κρατήσουμε κοντά μας για να νιώσουμε ασφάλεια. Αντίθετα, συνδεόμαστε με σεβασμό, εκτίμηση και ακεραιότητα. Η σύνδεση δεν μας κάνει μικρότερους, δεν μας περιορίζει. Μας μεγαλώνει, μας ελευθερώνει, μας ολοκληρώνει.

Ας δώσουμε, λοιπόν, στο εσωτερικό μας παιδί την αγάπη που χρειάζεται. Ας δώσουμε στους άλλους τον σεβασμό που αξίζουν. Και ας αφήσουμε τις συναντήσεις μας να γίνουν πεδίο εξέλιξης, δημιουργίας και χαράς. Σε αυτή την πορεία, η ευγνωμοσύνη γίνεται ο οδηγός μας και η αγάπη ο προορισμός μας.