Αυτάρκεια

Με θέλεις; Είμαι χρήσιμος/η, απαραίτητος/η για σένα;

Το εσωτερικό παιδί θέλει επιβεβαίωση, θέλει την αγάπη που χρειάζεται ένα παιδί.

Αυτό που γίνεται στις συναντήσεις είναι ότι ο ένας δίνει στον άλλον αυτό που είναι σαν προσωπικότητα.

Μπορεί να είσαι ελεύθερη φύση, μπορεί να είσαι ειλικρινής, αυθεντικός, να έχεις θάρρος, να βάζεις στόχους, να είσαι συνεπής και να κάνεις ό,τι υπόσχεσαι, να έχεις χιούμορ, να μη φοβάσαι να εκτεθείς, να μη φοβάσαι να κάνεις λάθη, να συγχωρείς, να νιώθεις ευγνωμοσύνη, να είσαι αισιόδοξος ενώ παράλληλα ρεαλιστής και τόσα άλλα.

Καμιά συνάντηση δεν είναι τυχαία. Η ζωή φέρνει στο δρόμο μας ανθρώπους, που η συνάντηση μαζί τους μας φέρνει σε επαφή με ό,τι διαθέτουμε, το οποίο επιθυμεί να εκφραστεί.

Αν όμως η εσωτερική μας παιδική πλευρά, που ψάχνει για αγάπη και αποδοχή, αγωνιά αν θα αγαπηθεί, τότε δεν βλέπουμε τον πλούτο της κάθε συνάντησης, δεν χαιρόμαστε με αυτόν.

Δημιουργούμε συναντήσεις, όπου εναλλάσσονται οι ρόλοι γονιού-παιδιού, όπου δεν υπάρχει εξέλιξη, αλλά οι ανασφάλειες για το αν είμαστε αγαπητοί και άξιοι αποδοχής υποθάλπονται σε μια φωλιά που μας κρατά στάσιμους, μικρούς και ανώριμους.

Όταν, για παράδειγμα, συναντάς ανθρώπους ελεύθερους, εμπνέεσαι από εκείνους. Αν, όμως, απαιτείς να σε ελευθερώσουν, θυσιάζεις τη συνάντηση. Όταν εμπνέεσαι, όταν παίρνεις κουράγιο από τον τρόπο που λειτουργούν άνθρωποι που θαυμάζεις, έρχεσαι σε επαφή με το χαρακτηριστικό σου που επιθυμεί να αναδυθεί, συνδέεσαι με αυτό, το δέχεσαι, το μοιράζεσαι με όλους.

Ένα παιδί εγωκεντρικό μέσα μας είναι άπληστο, αχάριστο, αχόρταγο, πεινασμένο. Αυτό το παιδί επιμένει από τον άλλον να τον προσέξει, να τον επιβεβαιώσει, να του δώσει εκείνο το ακριβό που διαθέτει για να το αισθανθεί κι εκείνο, να το κρατήσει μοναχά για τον εαυτό του ή να το καρπωθεί με λίγους όπου τους συνδέει η εξάρτηση.

Η ευγνωμοσύνη μας συνδέει. Η εκτίμηση αυτού που διαθέτει ο κάθε άνθρωπος, η αναγνώριση ότι η κάθε συνάντηση γίνεται για να αναπτυχθούμε με σεβασμό και εκτίμηση ο ένας στον άλλον και όχι για να τραφούμε ο ένας από τον άλλον. Η συνειδητοποίηση ότι η συνάντηση δίνει χαρά όταν παρατηρούμε τι μας δίνει, ενώ αναγνωρίζουμε ότι για να δημιουργηθεί σχέση χρειάζονται κοινωνικές και προσωπικές δεξιότητες που συγχρονίζονται, όπως και κοινή οπτική για τη σχέση.

Και το παιδί αυτό τι θα απογίνει, αν δεν προσδοκά στο βλέμμα του άλλου για να επιβεβαιωθεί ή στα χαρακτηριστικά του άλλου για να τα οικειοποηθεί;

Αυτό το παιδί θέλει τη δική μας φροντίδα, τη δική μας αγκαλιά να του πούμε ότι το αγαπάμε με τις αδυναμίες, τις ελλείψεις, τις ανασφάλειες του. Κι όταν νιώσει αποδεκτό, μπορούμε μαζί με αυτό να χαρούμε ό,τι χαρακτηριστικό έχουμε που είναι μοναδικό, να το εκτιμήσουμε, να νιώσουμε χαρά και ευγνωμοσύνη που το διαθέτουμε, να νιώσουμε ευγνωμοσύνη για ό,τι ιερό έχει και ο άλλος άνθρωπος, να σεβαστούμε τη δική του πορεία ζωής.

Όταν δεν κυριαρχεί η εξάρτηση παίρνει θέση η ελευθερία, οπότε η κάθε σύνδεση, η οποία δίνει νόημα ζωής, γίνεται με τρόπο που ο σεβασμός συνδέει διατηρώντας ακέραιο τον είναι μας.