«Να πούμε “ναι” στον εαυτό μας, να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας σαν αυτό να είναι το σοβαρότερο απ’ όλα τα καθήκοντά μας.» (C. Jung)

Κάθε άνθρωπος φέρει μέσα του ένα εσωτερικό παιδί — μια φωνή ευαίσθητη, γεμάτη αναμνήσεις, φόβους και επιθυμίες. Αυτή η φωνή ξυπνά με μεγαλύτερη ένταση όταν ο άνθρωπος γίνεται γονιός, διαμορφώνοντας τον τρόπο με τον οποίο σχετίζεται με το δικό του παιδί. Το επίπεδο τραυματισμού αυτού του εσωτερικού παιδιού καθορίζει αν θα αλληλεπιδράσει από έναν τόπο πόνου ή από έναν τόπο αποδοχής. Θα αναπαράγει τα τραύματά του, ή θα επιλέξει να τα θεραπεύσει;

Όταν ο γονιός επικοινωνεί με το παιδί του μέσω των δικών του ανεπούλωτων τραυμάτων, η σχέση γίνεται πεδίο ελέγχου, φόβου και υποτίμησης. Αυτή η συμπεριφορά αντικατοπτρίζει τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος ο γονιός αντιμετωπίζει τον εαυτό του — με κριτική, απόρριψη, ή ακύρωση. Το παιδί, ως αντανάκλαση, γίνεται αποδέκτης αυτού του εσωτερικού χάους. Ωστόσο, η ελπίδα βρίσκεται στην αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας, στο θάρρος να στραφούμε μέσα μας και να επουλώσουμε το εσωτερικό μας παιδί, προσφέροντας μια νέα ευκαιρία, τόσο σε εμάς όσο και στα παιδιά μας.

Η αληθινή σύνδεση με τους άλλους ξεκινά από τη σύνδεση με τον εαυτό μας. Όταν εκτιμούμε τον εαυτό μας και αναγνωρίζουμε την αξία μας πέρα από τις πράξεις και τις επιδόσεις μας, τότε αρχίζουμε να ζούμε με αυθεντικότητα. Σε σχέσεις βασισμένες στον αμοιβαίο σεβασμό και την εκτίμηση, νιώθουμε ελεύθεροι να εκφράσουμε τη μοναδικότητά μας. Σε αυτές τις σχέσεις ανθίζουμε, γιατί μας επιτρέπεται να είμαστε αυτό που πραγματικά είμαστε — χωρίς φόβο, χωρίς επίκριση.

Όταν αναγνωρίζουμε κάθε πλευρά του εαυτού μας, ακόμη και εκείνες που είναι πληγωμένες ή φοβισμένες, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να συμφιλιωθεί με το παρελθόν. Η ακεραιότητα γεννιέται από αυτή την αποδοχή. Αντί να διαιρούμαστε μέσα μας, μαθαίνουμε να γινόμαστε ο καλύτερος σύντροφος του εαυτού μας. Και όταν το καταφέρνουμε αυτό, προσελκύουμε ανθρώπους που μας βλέπουν πραγματικά, χωρίς να μας επικρίνουν, να μας καθοδηγούν ή να μας ελέγχουν. Αναγνωρίζουμε τότε ότι κάθε επίκριση των άλλων δεν αφορά εμάς, αλλά τις δικές τους προβολές. Με αυτό τον τρόπο διατηρούμε την εσωτερική μας δύναμη και την ακεραιότητά μας.

Ένα παιδί που δεν αναγνωρίστηκε για αυτό που ήταν, κουβαλά μέσα του μια βαθιά ανάγκη να βρει έναν καθρέφτη — κάποιον να του δείξει την αξία του. Αυτή η ανάγκη μπορεί να το οδηγήσει σε σχέσεις όπου προσπαθεί διαρκώς να αποδείξει την αξία του, παραμελώντας τον εαυτό του. Ένα παιδί που έμαθε να είναι χρήσιμο για τις ανάγκες των άλλων, συχνά μεγαλώνει πιστεύοντας ότι η αξία του μετριέται με τη χρησιμότητά του. Δεν νιώθει δικαιώματα, μόνο υποχρεώσεις. Σε μια τέτοια κατάσταση, οι σχέσεις δεν είναι πραγματική σύνδεση, αλλά εξάρτηση. Το άτομο παραμένει παγιδευμένο σε έναν φαύλο κύκλο, αναζητώντας την αποδοχή που του έλειψε, προσπαθώντας απεγνωσμένα να αλλάξει την εικόνα του μέσα από τα μάτια των άλλων.

Όμως, η αλήθεια είναι διαφορετική: το εσωτερικό μας παιδί χρειάζεται να ακουστεί, να αναγνωριστεί, να αγαπηθεί. Χρειάζεται να το αφήσουμε να εκφράσει τις δικές του ανάγκες, αντί να προσαρμόζεται στις ανάγκες των άλλων. Χρειάζεται να μάθει ότι δεν είναι μόνο χρήσιμο, αλλά πολύτιμο.

Η αλλαγή συχνά τρομάζει το εσωτερικό μας παιδί, γιατί φέρνει μνήμες εγκατάλειψης και απόρριψης. Μπορεί να μας θυμίζει εκείνες τις φορές που προσπαθήσαμε να διεκδικήσουμε την αυτονομία μας και συναντήσαμε παρεξήγηση, υποτίμηση ή τιμωρία. Το εσωτερικό παιδί φοβάται ότι αν εκφράσει την αλήθεια του, θα μείνει ξανά μόνο. Όμως, η αλλαγή είναι η πόρτα προς την ελευθερία.

Αλλάζοντας, μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε αυτούς τους φόβους με τρυφερότητα. Αναγνωρίζουμε ότι η πραγματική μας δύναμη βρίσκεται στο να γίνουμε οι ίδιοι οι καλύτεροι προστάτες και σύντροφοι του εαυτού μας. Δίνουμε χώρο στον εαυτό μας να εκφράσει την αληθινή του ουσία, να διεκδικήσει τις ανάγκες του, να ζήσει με ακεραιότητα. Η αλλαγή σημαίνει να επιλέγουμε ανθρώπους που μας σέβονται και μας αγαπούν για αυτό που είμαστε, όχι για αυτό που μπορούν να κερδίσουν από εμάς.

Το εσωτερικό μας παιδί περιμένει από εμάς να του δώσουμε την αποδοχή, την αγάπη και την επιβεβαίωση που κάποτε του έλειψαν. Δεν χρειάζεται πλέον να αναζητάμε τη λύτρωση από τους άλλους. Έχουμε τη δύναμη να γίνουμε ο καθρέφτης που χρειάζεται. Να του πούμε: «Είσαι αρκετό. Είσαι αξιαγάπητο. Είσαι εσύ και αυτό αρκεί.»

Η θεραπεία έρχεται όταν μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας ολόκληρο — το παρελθόν μας, τις πληγές μας, την αυθεντικότητά μας. Έρχεται όταν καταλαβαίνουμε ότι η αξία μας δεν εξαρτάται από κανέναν άλλον. Έχουμε δικαίωμα να ζούμε ελεύθεροι, να είμαστε ευτυχισμένοι και να αναζητάμε το καλύτερο για εμάς, με σεβασμό και αγάπη προς τον εαυτό μας και τους άλλους.

Το εσωτερικό μας παιδί είναι η πύλη προς αυτή την αλήθεια. Όταν το αγκαλιάζουμε, αγκαλιάζουμε τον εαυτό μας. Και τότε, η αλλαγή δεν είναι πια φόβος, αλλά ελπίδα.