“Κανείς δεν ξεφεύγει από το να πληγωθεί. Είμαστε όλοι πληγωμένοι άνθρωποι, είτε σωματικά, είτε συναισθηματικά, είτε πνευματικά, είτε ψυχικά. Το κύριο ερώτημα δεν είναι, «Πώς μπορούμε να κρύψουμε τις πληγές μας;» ώστε να μην νιώθουμε ντροπή, αλλά «Πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την πληγωμένη μας φύση για να υπηρετήσουμε τους άλλους;» Όταν οι πληγές μας πάψουν να αποτελούν πηγή ντροπής και γίνουν πηγή θεραπείας, τότε έχουμε γίνει πληγωμένοι θεραπευτές.”
Henri Nouwen
Η πληγωμένη φύση είναι μια κοινή εμπειρία για όλους τους ανθρώπους. Κανείς δεν ξεφεύγει από τα τραύματα, τα οποία μπορεί να είναι αποτέλεσμα απογοητεύσεων, απώλειας, ψυχικών ή πνευματικών κρίσεων, ή ακόμα και σωματικού πόνου. Οι πληγές και ο πόνος είναι κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας, ένα κομμάτι βαθιά δικό μας.
Ας μη προσπαθούμε να κρύβουμε τον πόνο μας για να αποφύγουμε τη ντροπή ή την αμηχανία. Η απόκρυψη των τραυμάτων μας συχνά επιδεινώνει την αίσθηση της μοναξιάς και της αποξένωσης, καθώς φυλακίζουμε μέσα μας τον φόβο μήπως αποκαλυφθεί ο πόνος μας. Αντί να αποφεύγουμε το βλέμμα των άλλων, μπορούμε να αποδεχτούμε τον πόνο μας και να αναγνωρίσουμε ότι αυτός μπορεί να γίνει πηγή προσφοράς και θεραπείας.
Αυτό που μας δίνει νόημα και δύναμη δεν είναι να είμαστε τέλειοι και αψεγάδιαστοι, αλλά να κατανοούμε τα τραύματα που κουβαλά ο καθένας μας και να γινόμαστε πιο συμπονετικοί και ανθρώπινοι χάρη σε αυτά.
Έχουμε τη δυνατότητα να μεταμορφώσουμε τον πόνο μας, ώστε να προσφέρουμε στον κόσμο και να γίνουμε «πληγωμένοι θεραπευτές». Οι πληγές μας, όταν τις αντικρίζουμε με θάρρος και κατανόηση, μπορούν να μας κάνουν πιο συμπονετικούς, πιο δεκτικούς στις δυσκολίες των άλλων. Έτσι, αποδεχόμενοι την πληγωμένη μας φύση και μοιραζόμενοι τις εμπειρίες μας με τους άλλους, όχι μόνο απελευθερωνόμαστε από τη ντροπή, αλλά ενισχύουμε και τους δεσμούς μας με τον κόσμο γύρω μας.
Αγγελική Μπολουδάκη
