Οι σχέσεις λειτουργούν όταν δυο άνθρωποι έχουν την ίδια πρόθεση να ωριμάζουν μαζί

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που η ανάγκη για αποδοχή, επιβεβαίωση και φροντίδα μας οδηγεί σε σχέσεις που, αν και στην αρχή μοιάζουν να γεμίζουν τα κενά μας, τελικά μας αφήνουν με ένα αίσθημα ανικανοποίητου. Είναι εκείνες οι σχέσεις όπου η ανισορροπία των αναγκών και των συναισθημάτων γίνεται αργά αλλά σταθερά εμφανής. Σχέσεις στις οποίες, χωρίς να το καταλάβουμε, αρχίζουμε να ζούμε περισσότερο για τον “άλλον”, ξεχνώντας τις δικές μας ανάγκες, τις δικές μας αξίες.

Σε τέτοιες σχέσεις, δεν είναι σπάνιο να αναρωτιόμαστε: «Είμαι αρκετός;». Αναζητούμε απαντήσεις σε σιωπές, σε πράξεις που δεν έρχονται, σε συναισθήματα που δεν εκφράζονται. Περιμένουμε να δούμε αν ο σύντροφος, ο φίλος ή ο συγγενής μοιράζεται την ίδια αφοσίωση, αν νιώθει χαρά με τις επιτυχίες μας ή αν στέκεται δίπλα μας στις δυσκολίες. Και όταν η επικοινωνία είναι αποσπασματική ή αποφεύγεται, η αμφιβολία μεγαλώνει. Γίνεται ένας εσωτερικός θόρυβος που μας καθηλώνει, μας κάνει να νιώθουμε μικρότεροι, να θυσιάζουμε μέρη του εαυτού μας για να “κρατήσουμε” μια σχέση που, στην πραγματικότητα, μας κρατά πίσω.

Αυτές οι σχέσεις δεν μας επιτρέπουν να αναπτυχθούμε. Μας εγκλωβίζουν σε έναν φαύλο κύκλο, όπου η ανάγκη για αποδοχή μας ωθεί σε συμβιβασμούς, που συχνά μοιάζουν αναγκαίοι. Κάθε φορά που αποδεχόμαστε να ζούμε έτσι, κάθε φορά που διστάζουμε να διεκδικήσουμε την ισοτιμία, κάνουμε ένα βήμα μακριά από τον πυρήνα της αυθεντικής μας αξίας. Και όμως, η πραγματική αγάπη δεν απαιτεί από εμάς να απαρνηθούμε τον εαυτό μας. Δεν ζητά θυσίες που μας μειώνουν, ούτε μας θέλει δέσμιους μιας ψευδαίσθησης συντροφικότητας.

Η αληθινή συντροφικότητα είναι κάτι πολύ πιο βαθύ και ειλικρινές. Είναι ένας δεσμός που γεννιέται από τον αμοιβαίο σεβασμό, από τη δυνατότητα να επικοινωνούμε ελεύθερα, χωρίς φόβο, και να εκφράζουμε τις ανάγκες μας χωρίς ντροπή. Είναι μια σχέση που μας δίνει χώρο να είμαστε ο εαυτός μας, με όλα μας τα ελαττώματα και τις αδυναμίες. Μια σχέση που μας εμπνέει να εξελισσόμαστε, να μεγαλώνουμε συναισθηματικά και να πορευόμαστε με ειλικρίνεια.

Και όμως, πολλές φορές, από τον φόβο της μοναξιάς ή της απόρριψης, παραμένουμε σε σχέσεις που δεν μας τιμούν. Μένουμε εκεί, επενδύοντας χρόνο και ενέργεια, προσπαθώντας να πείσουμε τον εαυτό μας ότι αυτό είναι αρκετό. Αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτή η μορφή “αγάπης” δεν είναι αγάπη. Είναι μια μορφή αυταπάρνησης. Είναι μια επιλογή που, αντί να μας προσφέρει ευτυχία, μας κλειδώνει σε μια ψευδαίσθηση ασφάλειας.

Η μοναξιά, αν και τρομακτική, μπορεί να είναι ένας τόπος θεραπείας και ανακάλυψης. Είναι εκεί που ξαναβρίσκουμε τον εαυτό μας, που αναγνωρίζουμε την αξία μας και που επαναπροσδιορίζουμε τι σημαίνει πραγματική αγάπη. Όταν επιλέγουμε να απομακρυνθούμε από μια σχέση που μας πληγώνει, δεν είναι μια πράξη φυγής. Είναι μια πράξη δύναμης. Είναι μια απόφαση να τιμήσουμε τον εαυτό μας, να αναγνωρίσουμε τις ανάγκες μας και να βάλουμε ένα τέλος στην υποτίμηση που επιτρέψαμε να υπάρχει στη ζωή μας.

Μέσα από αυτή τη διαδικασία, αρχίζουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας με νέα μάτια. Καλλιεργούμε την αυτοεκτίμησή μας, μαθαίνουμε να αγαπάμε τις ατέλειές μας και δημιουργούμε τις βάσεις για σχέσεις που είναι πραγματικά υγιείς. Σχέσεις που δεν βασίζονται στον φόβο ή στην ανάγκη, αλλά στη γνήσια αμοιβαιότητα, στον αμοιβαίο σεβασμό και στη χαρά του να μοιραζόμαστε τη ζωή μας με κάποιον άλλον.

Ας κάνουμε μια παύση και ας δούμε τη ζωή μας μέσα από τα μάτια της αυτοεκτίμησης. Ας αναρωτηθούμε: Τι αξίζω πραγματικά; Ποιες σχέσεις στη ζωή μου με βοηθούν να αναπτύσσομαι και ποιες με κρατούν στάσιμο; Όταν αναγνωρίσουμε την αλήθεια, θα μπορέσουμε να κάνουμε το επόμενο βήμα. Ένα βήμα προς τον εαυτό μας, προς την αγάπη που μας αξίζει. Και όταν το κάνουμε, τότε θα καταλάβουμε ότι η μεγαλύτερη μορφή αγάπης είναι να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να είναι αυθεντικός, να ζει ελεύθερος και να συνδέεται με άλλους από θέση δύναμης και όχι φόβου.

Η ζωή είναι πολύτιμη και οι σχέσεις μας είναι ο καθρέφτης της αγάπης που τρέφουμε για τον εαυτό μας. Ας επιλέξουμε, λοιπόν, σχέσεις που μας θυμίζουν ποιοι πραγματικά είμαστε, που μας στηρίζουν και μας ενδυναμώνουν. Σχέσεις που μας οδηγούν όχι στη θυσία, αλλά στην ολοκλήρωση.

Αγγελική Μπολουδάκη