Ο εαυτός μας, τόσο οικείος και ανοίκειος

Όταν ήσουν παιδί, οι άνθρωποι γύρω σου έβλεπαν σε εσένα μια εικόνα – μια εξιδανικευμένη, φωτεινή εικόνα που, όσο όμορφη κι αν ήταν, δεν αντανακλούσε την αλήθεια σου. Σε θαύμαζαν, ίσως σε ύψωναν πάνω από τον εαυτό σου, μα στην ουσία σου στερούσαν τη δυνατότητα να ανακαλύψεις όλες σου τις πλευρές. Δεν το έκαναν από κακή πρόθεση. Ήταν η δική τους αδυναμία, ο δικός τους φόβος που τους έκανε να σε θέλουν τέλειο, δυνατό, άφθαρτο. Έτσι, εσύ μεγάλωσες προσπαθώντας να γίνεις αυτή η εικόνα, να εκπληρώσεις προσδοκίες που δεν σου ανήκαν, να κρύψεις τις ατέλειες και τις αδυναμίες σου.

Κι όμως, αυτές οι πλευρές σου που θεωρούσες “αδύναμες” είναι βαθιά ανθρώπινες. Είναι οι ίδιες πλευρές που σε κάνουν να νιώθεις φόβο όταν τα πράγματα σε κλονίζουν, να ντρέπεσαι όταν δείχνεις την ευαλωτότητά σου, να αγωνιάς για την αποδοχή. Αναρωτιέσαι: “Θα με δεχτούν αν δουν ποιος πραγματικά είμαι; Θα είμαι αρκετός;” Κι όμως, αυτές οι αμφιβολίες, όσο κι αν πονάνε, είναι κομμάτι της πορείας σου προς την αλήθεια.

Ερωτεύεσαι στους άλλους τα χαρακτηριστικά που κάποτε ερωτεύτηκαν σε εσένα. Ψάχνεις την ίδια ιδανική εικόνα – εκείνη που έχει αναγνωριστεί και αποδεχθεί. Μα τι θα γινόταν αν, αντί να κυνηγάς την εικόνα, έψαχνες τη βαθιά ανταπόκριση; Αντί να προσπαθείς να είσαι τέλειος, έδινες την ευκαιρία σε μια ατελή, ανθρώπινη σύνδεση να ανθίσει; Μια σύνδεση όπου δύο άνθρωποι μοιράζονται τη λιακάδα και την καταιγίδα, όπου επιλέγουν να στηρίζουν ο ένας τον άλλον, να ωριμάζουν μαζί. Εκεί που η ευαλωτότητα γίνεται δύναμη, και η αποδοχή γεννάει πραγματική αγάπη.

Καθώς μεγαλώνεις, αρχίζεις να βλέπεις τον εαυτό σου με νέα μάτια. Μέσα στον καθρέφτη – πραγματικό ή νοητό – βλέπεις πλευρές σου που δεν αναγνώριζες: αδυναμίες, φόβους, ερωτηματικά. Κι ίσως να λυγίζεις. “Θα είμαι αρκετός;” ξαναρωτάς. Μα σιγά-σιγά, μαθαίνεις ότι οι απαντήσεις δεν έρχονται από τους άλλους, αλλά από εσένα. Μαθαίνεις να σέβεσαι κάθε κομμάτι σου, να δίνεις χώρο στην αλήθεια σου. Δεν χρειάζεται να κρίνεις, να εξιδανικεύεις ή να υποτιμάς τον εαυτό σου. Αντίθετα, δέξου τον. Κάθε πλευρά σου έχει αξία, κάθε πλευρά σου αφηγείται την ιστορία σου.

Όσο αποδέχεσαι τον εαυτό σου, ο φόβος της απόρριψης υποχωρεί. Συνειδητοποιείς πως δεν χρειάζεται να κάνεις παραχωρήσεις που σε πληγώνουν για να κερδίσεις την αποδοχή. Δεν χρειάζεται να δικαιολογείς την έλλειψη ανταπόκρισης από άλλους. Όταν καταλάβεις πως είσαι η προτεραιότητά σου, αρχίζεις να ζεις διαφορετικά. Τα ενδιαφέροντά σου γίνονται πάθος, οι στόχοι σου αποκτούν νόημα, και το “μαζί” με άλλους γίνεται επιλογή – όχι ανάγκη ή συμβιβασμός. Η ποιότητα της ζωής σου προκύπτει από τις συνειδητές επιλογές σου.

Μια μέρα, θα κοιτάξεις τον εαυτό σου και θα δεις όχι μια ιδανική εικόνα, αλλά έναν αληθινό άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που αγαπά και τις αδυναμίες του, που δεν φοβάται να δείξει την ευαλωτότητά του. Μπορεί να μην είναι τέλειος, αλλά είναι αυθεντικός. Και αυτή η αυθεντικότητα είναι η πραγματική ομορφιά. Είναι εκείνο που κάνει εσένα μοναδικό, που σε συνδέει με τους άλλους, που σε βοηθά να δίνεις και να δέχεσαι με ειλικρίνεια.

Ανθρώπινος σημαίνει να χωράς την ατέλεια. Να σέβεσαι τη δημιουργικότητά σου, τη φαντασία σου, τη δυνατότητά σου να αναπτύσσεσαι. Να δέχεσαι πως, ναι, κάποιες φορές ο εγωισμός σου προσπαθεί να ελέγξει τα πράγματα, μα και αυτό είναι κομμάτι της διαδρομής σου. Γιατί μόνο όταν συνειδητοποιείς ότι έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον, όταν βλέπεις τη δύναμη του “μαζί”, τότε πραγματικά απελευθερώνεσαι.

Η εικόνα που κάποτε προσπαθούσες να φτάσεις δεν χρειάζεται μια τέλεια κορνίζα. Χρειάζεται ανθρωπιά. Χρειάζεται σεβασμό, κατανόηση, συγχώρεση – για κάθε στιγμή που προσπάθησες να κρατήσεις την ψευδαίσθηση της τελειότητας, χάνοντας την αυθεντικότητα. Χρειάζεται αφοσίωση, πρώτα στον εαυτό σου και μετά στους άλλους. Όταν εσύ είσαι η προτεραιότητά σου, ιεραρχείς τις ανάγκες σου, εκτιμάς την ανταπόκριση, σέβεσαι τα όνειρά σου και νιώθεις ευγνωμοσύνη.

Και τότε, βλέπεις πως τα πιο όμορφα πράγματα είναι ήδη μέσα σου. Τα βρίσκεις και γύρω σου, σε κάθε στιγμή που ζεις αυθεντικά, ανθρώπινα, μαζί με τους άλλους. Όταν αγαπάς τον εαυτό σου για αυτό που είναι, όχι για αυτό που θα ήθελαν οι άλλοι να είναι. Γιατί η αληθινή αποδοχή αρχίζει από μέσα σου, και από εκεί απλώνεται σε ό,τι αγγίζεις.