Ποιο είναι το πραγματικό σας αίτημα;

«Θέλω να δημιουργήσω» , λέει η ψυχή μας, μα η φωνή του παιδιού μέσα μας σιγοψιθυρίζει: «Βοηθήστε με να δημιουργήσω» . Υπάρχει μια απέραντη, κρυμμένη δίψα να ξαναβρούμε εκείνες τις παιδικές ασφάλειες, εκείνες τις αγκαλιές που θα μας ανακουφίσουν, θα μας επιβεβαιώσουν και θα μας οδηγήσουν σε έναν κόσμο όπου οι στόχοι και τα όνειρά μας φαντάζουν εφικτά, απλώς και μόνο επειδή κάποιος άλλος θα  δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες για εμάς.

Ωστόσο, κάθε φορά που ζητάμε από τους άλλους αυτή τη λύτρωση, κάθε φορά που προσπαθούμε να μας βγάλουμε από τα δύσκολα μονοπάτια της ύπαρξής μας , το μόνο που καταφέρνουμε είναι να αδυνατούμε περισσότερο. Η ψυχή μαραίνεται, η ελπίδα φθείρεται και η ψευδαίσθηση γίνεται πιο ισχυρή: προσκολλάται στον άλλον, γαντζώνεται σε φανταστικά σενάρια και εξιδανικεύει πρόσωπα και καταστάσεις που δεν έχουν καμία ουσιαστική βάση. Απλώς είναι φαντάσματα μιας παλιάς, ανικανοποίητης ανάγκης.

«Να νιώσω ασφάλεια, να νιώσω αποδοχή» , λέει το παιδί μέσα μας, διψώντας να καλύψει τη μοναξιά του, την αίσθηση της έλλειψης. Είναι αυτή η αίσθηση του κενού που μας ωθεί να παλεύουμε σπασμωδικά, να αλλάζουμε στόχους, να αναζητάμε ένα πρόσκαιρο “μαζί”, που σύντομα αποδεικνύεται επιφανειακό και μας αφήνει ξανά στο κενό.

Η αλήθεια είναι ότι το βαθύτερο, ειλικρινές αίτημα της ψυχής μας βρίσκεται μόνο στη συνειδητοποίηση της προσωπικής μας ευθύνης. Είναι η δύσκολη, ίσως μοναχική αλλά βαθιά απελευθερωτική στιγμή, όταν αντιλαμβανόμαστε ότι οι επιθυμίες μας μάς ανήκουν και μόνο εμείς μπορούμε να τις φέρουμε εις πέρας. Μόνο τότε, η επιθυμία μας αποκτά αλήθεια, ουσία και ειλικρινή δέσμευση.

Ο έρωτας, τα όνειρα, οι σχέσεις —όλα αυτά έχουν δύναμη και αντοχή όταν δεν μεταφέρουμε στους άλλους το βάρος των ανεκπλήρωτων παιδικών μας αναγκών. Όταν μπορούμε να δούμε τους άλλους όχι ως σωτήρες ή σωσίβια, αλλά ως συνοδοιπόρους. Όταν η σχέση και η σύνδεση έχουν βάση την αμοιβαιότητα και την αλήθεια και όχι τις ανεκπλήρωτες ανάγκες.

Ο δρόμος προς την πληρότητα μας δίνει τη δύναμη να αποδεχθούμε και να αντέξουμε την αλήθεια : ότι τα “μαγικά φίλτρα” της ζωής είναι οι ίδιες οι δυνάμεις που βρίσκουμε μέσα μας για να δημιουργήσουμε, να συνδεθούμε, να ξεπεράσουμε τους φόβους μας και να αντέξουμε το πένθος των ανεκπλήρωτων αναγκών μας. Όπως το κλασικό μυθιστόρημα, ο Μόμπυ Ντικ καταλήγει με τη φράση «είμαι ένα ορφανό», μας υπενθυμίζει ότι η ζωή δεν περιμένει να μας χαριστεί αλλά να την αδράξουμε, και ότι οι δυνάμεις που χρειαζόμαστε βρίσκονται μέσα μας .

Κάθε προσπάθεια, κάθε στόχος, κάθε ελπίδα είναι τελικά δική μας υπόθεση. Είναι μια αναμέτρηση με τον εαυτό μας, με τη γενναιότητα που κρύβουμε, με την αλήθεια που μας υπαγορεύει να δρούμε αυτόνομα. Σε αυτό το ταξίδι βρίσκουμε την ωριμότητα, την ανεξαρτησία και τη βαθιά ικανοποίηση που κανένα παιδικό όνειρο δεν μπορεί να μας υποσχεθεί, μόνο η ίδια προσπάθεια να είμαστε αληθινοί απέναντι στον εαυτό μας.

Αγγελική Μπολουδάκη