Προστατευόμενο είδος

Τα μαλλιά τους είναι στιπλνά
Για να ρέει απάνω τους ανεμπόδιστα ο ήλιος
Στο στόμα τους ζουν λεύτερες λέξεις
Γελούν ως τα σπλάχνα
Το γέλιο τους γκρεμίζει το γκρίζο συθέμελα
Ερωτεύονται μικρές λεπτομέρειες
Ανεβάζουν υψηλούς πυρετούς
Με νεράιδες συγχρωτίζονται
Πίνουν μαζί τους χυμό άστρων
Δεν πωλούνται
Έχουν πυκνές βλεφαρίδες
Κρατούν πολύχρωμες ομπρέλες
Είναι αλλεργικοί στο μονότονο
Το άλλο μαύρο δεν είναι για αυτούς επανάσταση
Προτιμούν τις σοκολάτες
Φτάνουν στο κόκκινο
Το στίβουν
Ποτίζουν τους κήπους τους
Το Φως των ματιών τους δεν σβήνει τη νύχτα
Έχουν για φρύδια ατόφια ουράνια τόξα
Μέτωπο πληρεξούσιο
Στις παλάμες τους, που ιδρώνουν συχνά
Λεμονανθοί ΕυωδιάΖουν
Κάνουνε κούνια στα σύννεφα
Πέφτουνε χάμω χτυπούνε στα γόνατα
Κλαίνε για λίγο
Ξεχνιούνται
Τη νύχτα δεν μετράνε εγκλήματα
Δεν πιάνουν κουβέντα με καθρέφτες
Δεν έχουνε στα μαξιλάρια τους έχιδνες τύψεις
Ξεκλειδώνουν τα άβατα
Αγγέλους χαρίζουνε
Ξεπερνάνε με ωραίο παράστημα
Σιδερένια θεριά στις λεωφόρους
Και εκπτώσεις σκυφτές προσπερνάνε
Και τούτη η απόφαση είναι αγύριστη
Η αύρα τους κινεί τις φυλλωσιές
Λέγονται “άνθρωποι νέοι”
Είναι προστατευόμενο είδος
Χωρίς ηλικία
Και όλο ψηλώνει το μέσα τους
Μαζί με τους στίχους

Δώρα Μαργέλη

Ευχαριστώ: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1735470759918158&set=pb.100003657515900.-2207520000.0.&type=3&theater