Και συνδέεσαι με το θείο που είναι μέσα σου και που κρατά την αρχή του νήματος στο χέρι του

«Γιαγιά, τι κάνεις όταν είσαι απελπισμένη;»
“Ράβω, παιδί μου. Με το χέρι, σιγά-σιγά. Απολαμβάνω κάθε κίνηση που δημιουργείται με τα δάχτυλά μου.”
«Το ράψιμο αφαιρεί την απόγνωση;»
“Όχι. Ράβοντας, κοιτάς κάθετι όπως είναι. Το αντικρίζεις. Του δίνεις σχήμα. Το περνάς. Και το ξεπερνάς.”
«Είναι πραγματικά τόσο δυνατό το ράψιμο στο χέρι;»
“Φυσικά, αγαπητή μου. Οι άνθρωποι δεν ράβουν πια και γι’ αυτό είναι απελπισμένοι. Οι μοδίστρες ξέρουν ότι με βελόνα και κλωστή μπορείς να αντιμετωπίσεις κάθε σκοτεινή κατάσταση, ενώ παράλληλα καταφέρνεις να δημιουργήσεις υπέροχα αριστουργήματα. Καθώς κινείς τα χέρια σου είναι σαν να κινείς την ψυχή σου με ένα δημιουργικό τρόπο. Αν αφήσεις τον εαυτό σου να παρασυρθεί από τον επαναλαμβανόμενο ρυθμό της επιδιόρθωσης και του κεντήματος, μπαίνεις σε μια πραγματική κατάσταση διαλογισμού. Καταφέρνεις να φτάσεις σε άλλους κόσμους. Και το κουβάρι των συναισθηματικών νημάτων μέσα σου μαλακώνει. Χωρίς να κάνεις οτιδήποτε άλλο».
«Τι μαθαίνεις ράβοντας;»
“Να αντιμετωπίζουμε κάθε βελονιά. Και αυτό είναι όλο. Χωρίς να σκεφτόμαστε την επόμενη βελονιά. Εστιάζουμε στην παρούσα βελονιά, σε κάθε ραφή. Αυτό είναι που μας διαφεύγει στην καθημερινή ζωή. Είμαστε απελπισμένοι γιατί πάντα σκεφτόμαστε το μέλλον. Έτσι όμως, κάθε κέντημα γίνεται δυσαρμονικό, μπερδεμένο, αδιάφορο».
«Ναι αλλά γιαγιά… πώς ξεπερνάς τις ανησυχίες και τους φόβους σου με το ράψιμο;».
“Παιδί μου, δεν χρειάζεται να τους ξεπεράσεις. Απλά πρέπει να τους καλωσορίσεις. Και να τους καταλάβεις. Ράβοντας τον ιστό της ζωής με τα χέρια σου, είσαι εσύ που δημιουργείς το σωστό φόρεμα για τον εαυτό σου. Ράβοντας, συνδέεσαι με αυτή την πολύ λεπτή κλωστή που ανήκει σε όλη την ανθρωπότητα και τα μυστήρια της. Ράβοντας μεταμορφώνεσαι σε μια αράχνη που υφαίνει τον ιστό της σιωπηλά και λέει στον κόσμο όλα τα μυστικά της ζωής. Πλέκοντας τις κλωστές, πλέκεις τις σκέψεις, τα συναισθήματά σου. Και συνδέεσαι με το θείο που είναι μέσα σου και που κρατά την αρχή του νήματος στο χέρι του».

Έλενα Μπερναμπέ