Το καλωσόρισμα της αλλαγής

Επιθυμούμε να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, αλλά η επιθυμία μας δεν μας δημιουργεί ευχάριστα συναισθήματα πάντα.

Φοβόμαστε το άγνωστο, τις δυνατότητές μας, για αυτό και περιοριζόμαστε σε ό,τι γνωρίζουμε για μας.

Φοβόμαστε να αναλάβουμε την ανάληψη ευθύνης της αλλαγής μας, λες και είμαστε ταγμένοι μόνο για κάτι πολύ συγκεκριμένο. Κάθε φορά που δημιουργούμε χώρο στην ψυχή μας για να δεχτούμε την αλλαγή, παρότι αποτελεί πρόκληση, νιώθουμε αναστάτωση.

Φοβόμαστε πως θα χάσουμε τον εαυτό μας, πως δεν θα τον αναγνωρίζουμε, πως θα εγκαταλείψουμε κάτι μέσα μας.

Η ιδέα της αυτονομίας, της ξεχωριστής ύπαρξης που τολμά να αποκαλύψει αυτό που είναι, η αποδοχή της ενότητάς μας, προκαλούν άγχος. Τα τείχη πέφτουν, τα περιγράμματα χάνουν τη σταθερότητά τους, το διανοητικό στήριγμα της καθορισμένης μορφής, που είχαμε αποδώσει σε κάποιες έννοιες στη σκέψη μας, αρχίζει να υποχωρεί.

Ένα μικρό παιδί μέσα μας θυμάται πως κάθε φορά που τολμούσε να κάνει νέα βήματα μόνο του, παραπατούσε, ένιωθε μόνο του, φοβόταν πως οι άλλοι θα το εγκαταλείψουν, έτρεμε στην ιδέα πως οι άλλοι θα το τιμωρήσουν και θα το αποτρέψουν από αυτό. Έτρεμε στην ιδέα πως οι άλλοι θ’ απομείνουν μόνοι τους χωρίς εκείνο όταν τολμήσει στην αυτονομία του.

Η ιδέα της ελευθερίας προκαλεί διωκτικούς φόβους και κάποιες φορές γεννά εχθρότητα για τον εαυτό μας και για τους άλλους που φαντασιωνόμαστε πως θα μας αποτρέψουν από αυτό. Δεν έχει δημιουργηθεί μέσα μας μια στερεή βάση ώστε η ελευθερία να είναι αποδεκτή και αποδίδουμε λανθασμένες ερμηνείες σε κάθε συναίσθημα μας ή στις συμπεριφορές των άλλων, που πολλές φορές απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.

Αυτό που καθησυχάζει τους φόβους μας είναι να πούμε στον εαυτό μας ότι αποδοχή του καινούργιου που γεννιέται μέσα μας δεν σημαίνει ακύρωση του εαυτού μας. Σημαίνει ότι δημιουργούμε μέσα μας κάτι δικό μας ελεύθερο και υγιές. Αλλάζουμε τις πεποιθήσεις εκείνες που μας κρατούν δέσμιους και δεν μας επιτρέπουν να είμαστε αληθινά εμείς. Δεν αποχωριζόμαστε τον εαυτό μας, αλλά συμφιλιωνόμαστε με όλες τις πλευρές του που διψούν να φανερωθούν.

Κάτι άλλο που μας καθησυχάζει είναι να δεχτούμε ότι ο κόσμος μας δεν είναι εχθρικός, ότι δεν θα μας αποτρέψει από τις αλλαγές μας, όπως φανταζόμαστε. Να δεχτούμε ότι είναι οι προβολές μας που μας φοβίζουν κι όχι οι άλλοι. Ο κάθε Άλλος είναι ο καθρέφτης των όσων νιώθουμε, των όσων πιστεύουμε, των όσων σκεφτόμαστε. Οι αμφιβολίες, οι φόβοι των άλλων έχουν εξουσία πάνω μας μόνο αν οι δικοί μας φόβοι το επιτρέψουν. Αν εμείς αποδεχτούμε και εκτιμήσουμε τον εαυτό μας, γινόμαστε ένα με την αλλαγή μέσα μας και τολμάμε σε αυτήν, εκτιμώντας κάθε βήμα μας. Αν κατανοήσουμε και σεβαστούμε την αλήθεια μας, η κάθε αλήθεια του άλλου δεν μπορεί να επηρεάσει τα συναισθήματά μας ούτε και τις αποφάσεις μας, γιατί νιώθουμε σίγουροι για αυτά που θέλουμε για τον εαυτό μας

Το να δεχτούμε επίσης τα ισχυρά μας σημεία όπως και τα ευάλωτα, δίνοντάς τους την ίδια αξία, είναι σημαντικό. Να αποδεχτούμε όλα μας τα συναισθήματα και να τα αναλάβουμε είναι και αυτό ουσιαστικό. Και βέβαια να πιστέψουμε στην αλλαγή που επιθυμούμε να κάνουμε κοιτώντας την με θετική ματιά, αγκαλιάζοντάς την και περιβάλλοντάς την με αγάπη. Να πιστέψουμε σε μια αλλαγή που γίνεται μέσα μας, που αφορά εμάς πάνω από όλα, την ελευθερία μας, την δημιουργικότητά μας, την αγάπη μας για ζωή.

« Είπε ότι τα άρχισε με φόβο και τρόμο,
Είπα: «Ω, έχω αρκετό και φόβο και τρόμο»
Και αυτός είπε: «Τότε θα τα καταφέρεις»
A. Gilchrist

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας