Το δώρο

Όταν ήσουν παιδί, ένιωσες την απόλυτη αποδοχή. Όπως κι αν ήσουν, ό,τι κι αν έκανες, γινόταν αποδεκτό.

Ένιωθες και ήσουν η αγαπημένη τους.

Αυτά τα πρόσωπα όμως δεν υπάρχουν πια στη ζωή σου.

Το σοκ ήταν ανυπέρβλητα μεγάλο, οπότε δημιούργησες άμυνες για να προστατευτείς. Αρνήθηκες την απώλεια, γιατί η συντροφιά τους ήταν σημαντική και απαραίτητη για τη ζωή σου.

Πώς να αποδεχθείς την απώλεια, το αίσθημα της μοναξιάς που συνεπάγεται η απουσία τους;

Ένα πένθος για την πληγή που δεν κλείνει σε κάνει να βυθίζεσαι στον πόνο.

Μια παραβολή μιλάει για έναν άνθρωπο που αναζητούσε σε ένα κλειστό σπίτι εκείνο που του έλειπε. Κι όσο κι αν τον διαβεβαίωναν ότι οι ιδιοκτήτες έλειπαν, εκείνος επέμενε να μπει και να μείνει. Ένα παράπονο που δεν τον άφηναν να μπει τον κρατούσε εκεί να περιμένει κάτι που δεν ερχόταν ποτέ.

Αγαπήθηκες, όμως εξιδανικεύεις τα πρόσωπα. Βλέπεις μόνο τα θετικά τους, κάτι που σε εμποδίζει να ολοκληρώσεις το πένθος και να τους αποχαιρετήσεις κρατώντας στην καρδιά σου την αγάπη τους και τη δική σου για εκείνους.

Σε αποδεχόντουσαν γιατί το άξιζες. Γιατί και εσύ μπορούσες να μπεις στη θέση τους να τους νιώσεις. Και εσύ τους εκτιμούσες βαθιά και τους αγαπούσες.

Η ανάγκη σου να τους κάνεις αθάνατους, για να μην σε εγκαταλείψουν, για να μην τους αφήσεις να φύγουν και μείνεις μόνη σου, σε κάνει να μη βλέπεις πως ό,τι πολύτιμο διέθεταν εκείνοι το έχεις κι εσύ. Δεν έχεις παρέα μόνο την ανάμνησή τους, έχεις κι όλα εκείνα τα δώρα που σου έδωσαν και εσύ τα δέχτηκες.

Όσο εξιδανικεύεις, νομίζεις πως τους κρατάς ζωντανούς. Εκείνο που επιθυμεί η ψυχή τους είναι να τους αποχαιρετήσεις. Εκείνο που έχεις ανάγκη είναι να τους αποδεχτείς όπως ήταν, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους. Κι όταν τους βλέπεις όπως είναι, παρατηρείς ότι κάθε πλευρά τους κατοικεί σε σένα. Τα προτερήματά τους αλλά και τα ελαττώματά τους. Όσο βλέπεις μόνο τα προτερήματα, δεν αναλαμβάνεις τα ελαττώματά σου ώστε να συνδεθείς μαζί τους και να δεις τι μπορείς να αλλάξεις. Όσο βλέπεις μόνο τα θετικά, εξιδανικεύεις την πραγματικότητα και δεν την βλέπεις όπως είναι, ώστε να δεσμευτείς με το κομμάτι της που σε εκφράζει. Όταν βλέπεις τους άλλους όπως είναι, βλέπεις και εσένα όπως είσαι, παρατηρείς και εκτιμάς στο παρόν σου την ουσία που έχεις ανάγκη για να είσαι ο εαυτός σου και να αναπτυχθείς σε αυτό που είσαι εσύ. Επιλέγεις εκείνους που η αποδοχή τους συνδέεται με ενδιαφέρον, προτεραιότητα, αφοσίωση, σύνδεση και δέσμευση. Αξιοποιείς την ενσυναίσθησή σου, δημιουργώντας ένα νοητό γυαλί ανάμεσά σε εσένα και σε εκείνους που δεν διαθέτουν αυτά που έχεις ανάγκη για να δεσμευτείς με την αξία σου και δεν απορροφάς το συναίσθημά τους, κάτι που είναι ακραία τοξικό για την υγεία σου.

Όσο αποζητάς τους αγαπημένους σου που έχουν φύγει από τη ζωή, αναζητάς κάτι εξιδανικευμένο, για να ακουμπήσεις πάνω του την ανάγκη σου να τους έχεις μαζί σου. Εχοντας δημιουργήσει μαζί τους μια αδιαίρετη σχέση, κάθε σχέση συναισθηματικής απουσίας μοιάζει οικεία, γιατί έτσι εκείνοι θα έχουν παντοτινό χώρο στην καρδιά σου.

Σου έδωσαν ένα δώρο, κράτησέ το, νιώσε την ευγνωμοσύνη, έτσι τιμάς εκείνους όπως και εσένα. Προχώρησε στη ζωή σου και όσο νιώθεις τη διάθεση να τη ζήσεις με όλους τους πόνους και τους φόβους, όσο αισθάνεσαι την αξία της να κυλάει σε σένα, αναπαύεις εκείνους, θεραπεύεις κι εσένα.

Αγγελική Μπολουδάκη