Το νόημα της κάθε στιγμής

Συχνά στη ζωή, όταν τα γεγονότα δεν εξελίσσονται όπως τα έχουμε φανταστεί, μας κατακλύζουν έντονα συναισθήματα. Αυτά τα συναισθήματα – απογοήτευση, λύπη, θυμός – λειτουργούν σαν εσωτερικές καταιγίδες, αναταράσσοντας την ψυχή μας. Και μέσα σε αυτές τις στιγμές, αναζητούμε απεγνωσμένα την ασφάλεια. Η ασφάλεια αυτή βρίσκεται συνήθως στον τρόπο που έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε, στον τρόπο που σχεδιάζουμε, ονειρευόμαστε, και προσπαθούμε να ελέγξουμε τη μορφή που θα πάρουν οι εμπειρίες μας.

Είναι ανθρώπινο να θέλουμε να κρατήσουμε τα πράγματα υπό έλεγχο. Σχεδιάζουμε, φανταζόμαστε, χτίζουμε με προσοχή το πλαίσιο των προσδοκιών μας. Βάζουμε όλη μας την ενέργεια, σαν να είναι το αποτέλεσμα εγγύηση της προσωπικής μας αξίας. Κι όμως, τι γίνεται όταν η ζωή αποφασίζει διαφορετικά; Τι γίνεται όταν οι προσπάθειές μας συναντούν την απρόβλεπτη δυναμική του κόσμου;

Αυτό που συχνά παραβλέπουμε είναι η τέχνη του να αφήνουμε. Δεν είναι εύκολο να αφήσουμε πίσω το όνειρο που σχεδιάσαμε με τόση φροντίδα. Αλλά η ζωή – με την απρόβλεπτη φύση της – μας καλεί να εξελιχθούμε. Μας καλεί να παρατηρούμε τις αλλαγές που συμβαίνουν μέσα μας και γύρω μας. Όσο δύσκολο κι αν είναι, κάθε αλλαγή αποτελεί μια πρόσκληση: μια ευκαιρία να συνδεθούμε βαθύτερα με τον εαυτό μας και να ανοίξουμε χώρο για νέες προοπτικές.

Πόσες φορές δεν προγραμματίσαμε με κάθε λεπτομέρεια μια κατάσταση, και όταν ήρθε η ώρα να τη ζήσουμε, βρεθήκαμε μπροστά σε απρόβλεπτους παράγοντες; Ίσως αυτό που είχαμε σχεδιάσει να μην ήταν αρκετό. Ίσως η ίδια η ζωή να μας έδειξε ότι υπάρχουν δρόμοι που δεν είχαμε φανταστεί. Όμως, αυτή η εμπειρία μας δίδαξε κάτι πολύτιμο: να είμαστε ανοιχτοί. Να αφήνουμε τις σταθερές γραμμές των προσδοκιών μας να γίνονται ευέλικτες. Κι αυτό δεν είναι ήττα, είναι ωριμότητα.

Η πραγματική ασφάλεια δεν βρίσκεται στον έλεγχο. Βρίσκεται στον σεβασμό που δείχνουμε στον εαυτό μας. Στην πίστη στις αξίες μας. Στην ειλικρίνεια με την οποία αναγνωρίζουμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας. Είναι αυτή η σύνδεση με τον εαυτό μας που μας δίνει τη δύναμη να πορευόμαστε μέσα από τις αλλαγές με σταθερότητα. Μας δίνει την ευκαιρία να προσαρμόζουμε τη σκέψη μας, να αναγνωρίζουμε πότε πρέπει να αλλάξουμε πορεία, και να εμπιστευόμαστε τη σοφία της εμπειρίας μας.

Κάθε εμπειρία, είτε είναι δύσκολη είτε χαρούμενη, μας οδηγεί προς την ανάπτυξη. Όταν επιτρέπουμε στη ζωή να μας διδάξει, νιώθουμε ευγνωμοσύνη. Ακόμη και οι πιο επώδυνες στιγμές φέρνουν μαζί τους δώρα – δώρα σοφίας, κατανόησης, και αυθεντικής σύνδεσης. Οι στιγμές λύπης μας βοηθούν να ανοιχτούμε περισσότερο. Ο πόνος γίνεται δάσκαλος που μας καθοδηγεί. Ο θυμός μας υπενθυμίζει την αξία των ορίων. Η απογοήτευση μας δείχνει την ανάγκη να απαλλαγούμε από προσδοκίες που μας περιορίζουν. Κάθε συναίσθημα, όταν το αναγνωρίζουμε και το αγκαλιάζουμε, γίνεται κομμάτι της ζωής μας, μια γέφυρα προς τον βαθύτερο εαυτό μας.

Οι έννοιες της ευτυχίας και της επιτυχίας συχνά μας περιορίζουν. Τι σημαίνει να είσαι ευτυχισμένος; Να έχεις μια ζωή γεμάτη από επιτεύγματα που συμφωνούν με τις προσδοκίες σου; Ή μήπως η ευτυχία είναι να αποδέχεσαι κάθε στιγμή όπως έρχεται, να βρίσκεις το νόημα μέσα σε κάθε εμπειρία, και να αναγνωρίζεις τα δώρα που σου προσφέρει; Η επιτυχία, στην πραγματικότητα, δεν μετριέται από το πόσο τέλεια εξελίχθηκε κάτι, αλλά από το πόσο αληθινοί παραμείναμε σε αυτό που είμαστε.

Όταν φροντίζουμε τον εαυτό μας – τα συναισθήματά μας, τις σκέψεις μας, τις ανάγκες μας – μπορούμε να βρούμε πληρότητα. Και τότε, κάθε γεγονός στη ζωή μας, ακόμη κι εκείνα που μας προκάλεσαν πόνο, γίνονται ευκαιρίες για να ζήσουμε πιο ουσιαστικά. Μαθαίνουμε να συνδεόμαστε αυθεντικά, να αναγνωρίζουμε τις αλλαγές που θέλουμε να κάνουμε, να αγκαλιάζουμε την αλήθεια μας.

Η ευγνωμοσύνη είναι το κλειδί. Η ζωή δεν μας χρωστάει τίποτα – κι όμως, μας προσφέρει απλόχερα μαθήματα. Όταν τα αποδεχόμαστε, όταν τα ζούμε με ανοιχτή καρδιά, κάθε στιγμή γίνεται ένας καθρέφτης. Σε αυτόν τον καθρέφτη βλέπουμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά και τη δυναμική μας να εξελισσόμαστε.

Αγκαλιάζοντας τα συναισθήματά μας, δεν τα φοβόμαστε. Τα αποδεχόμαστε ως μέρος της ζωής μας. Η λύπη μας ανοίγει στην ευαισθησία. Ο πόνος μας κάνει σοφούς. Ο θυμός μας καθοδηγεί στα όρια που πρέπει να θέσουμε. Η απογοήτευση μας φέρνει πιο κοντά στον εαυτό μας. Και η πικρία μας υπενθυμίζει τη σημασία της ειλικρίνειας από την αρχή.

Ας ζήσουμε, λοιπόν, κάθε στιγμή με πλήρη συνείδηση. Ας αγκαλιάσουμε κάθε συναίσθημα, κάθε εμπειρία, κάθε αλλαγή, και ας ευχαριστήσουμε τη ζωή για τα δώρα της. Κάθε στιγμή – ακόμη και η πιο δύσκολη – είναι μια υπενθύμιση ότι είμαστε ζωντανοί. Και μέσα από αυτές τις στιγμές, συνεχίζουμε το ταξίδι μας προς την αλήθεια, την ευτυχία και την πληρότητα.

Ποίηση, Νικηφόρου Βρεττάκου, από την “ΟΔΟΙΠΟΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1967-1970 – ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ”, 1972