Ωριμότητα

Ωριμότητα δεν είναι απλώς μια κατάσταση που έρχεται με την ηλικία ή την εμπειρία. Είναι μια βαθιά εσωτερική διαδικασία, ένας αγώνας για να αντικρίσουμε τον εαυτό μας και τις πληγές μας με ειλικρίνεια και θάρρος. Όλοι έχουμε τραύματα, μικρά ή μεγάλα, που κουβαλάμε μέσα μας, άλλοτε συνειδητά και άλλοτε στο βάθος της ψυχής μας. Αυτά τα τραύματα είναι μέρη της ιστορίας μας, αλλά δεν χρειάζεται να καθορίζουν το ποιοι είμαστε ή το πώς δρούμε.

Η αληθινή ωριμότητα έρχεται όταν επιλέγουμε να δουλέψουμε πάνω στις πληγές μας, όχι για να τις σβήσουμε – γιατί τα τραύματα δεν εξαφανίζονται – αλλά για να τα κατανοήσουμε, να τα αποδεχτούμε και να μάθουμε να ζούμε μαζί τους χωρίς να μας καθορίζουν. Δεν είναι εύκολο. Απαιτεί θάρρος να κοιτάξουμε κατάματα τον πόνο μας, να αναγνωρίσουμε την επιρροή του και να δεχτούμε ότι αυτός δεν μπορεί να είναι η αιώνια δικαιολογία για τις πράξεις μας.

Όταν αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε τα τραύματά μας, συχνά τα αφήνουμε να εκφραστούν μέσα από ανώριμες συμπεριφορές. Γινόμαστε επιθετικοί, σκληροί, αμυντικοί, ή ακόμα και αποστασιοποιημένοι, βάζοντας τείχη ανάμεσα σε εμάς και τους άλλους. Αλλά όταν δουλεύουμε πάνω στον πόνο μας, μαθαίνουμε να δημιουργούμε γέφυρες. Αναπτύσσουμε κατανόηση, όχι μόνο για τον εαυτό μας αλλά και για τους άλλους, γιατί όλοι κουβαλούν τις δικές τους πληγές.

Η ωριμότητα, λοιπόν, είναι μια πράξη αγάπης – πρώτα προς τον εαυτό μας. Είναι σαν να λέμε στον εαυτό μας: “Σε βλέπω, με όλα σου τα τραύματα και τις αδυναμίες, και σε αποδέχομαι όπως είσαι, αλλά δεν θα αφήσω τον πόνο να γίνει οδηγός της ζωής μου.” Και αυτή η αγάπη μεταφέρεται και στους άλλους. Όταν μάθουμε να βλέπουμε τον δικό μας πόνο, μπορούμε να κατανοήσουμε τον πόνο των γύρω μας, να συνδεθούμε μαζί τους με ενσυναίσθηση και ανθρωπιά.

Είναι μια διαρκής πορεία, ένα ταξίδι χωρίς τέλος. Αλλά κάθε βήμα προς την αυτογνωσία και την αποδοχή είναι ένα βήμα προς την ελευθερία. Και μέσα σε αυτή την ελευθερία, βρίσκουμε την πραγματική ωριμότητα: την ικανότητα να ζούμε με ακεραιότητα, σε αρμονία με τον εαυτό μας και τους άλλους.

Αγγελική Μπολουδάκη