Εαν δεν αναπτύσσεσαι, αν δεν μπορείς να εκφράσεις τον δημιουργικό σου εαυτό, αν δεν υπολογίζεσαι, η ζωή σου σε καλεί να τη ζήσεις με τον δικό σου τρόπο

Εάν ανέχεσαι κακοποιητικές συμπεριφορές, αν νιώθεις ότι δυσκολεύεσαι να βάλεις όρια, αν συμβιβάζεσαι με τρόπους που περιορίζουν την αλήθεια σου…

Αν σε χειραγωγούν και προσπαθείς να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα, από φόβο μην εγκαταλειφθείς ή απορριφθείς, αν οι σκέψεις σου υπονομεύονται και αναρωτιέσαι αν πράγματι είναι σωστές…

Αν συγχωρείς την αγνωμοσύνη, δικαιολογείς την έλλειψη εκτίμησης και σεβασμού, κι όμως συνεχίζεις να αναρωτιέσαι τι κάνεις λάθος…

Αν τα γεγονότα που μοιράζεσαι υποβαθμίζονται, τα συναισθήματά σου χαρακτηρίζονται υπερβολικά, οι σκέψεις σου απορρίπτονται ως παράλογες, αν τα λόγια σου διαστρεβλώνονται και η ανάπτυξή σου υποτιμάται…

Αν το χιούμορ που σε πληγώνει παίρνει τη μορφή ειρωνείας και απαξίωσης, αν κάθε σου προσπάθεια για απόφαση συνοδεύεται από επικρίσεις, και νιώθεις ανίσχυρος να κάνεις το επόμενο βήμα…

Αν αισθάνεσαι διαρκή αγωνία για τις απρόβλεπτες συμπεριφορές του άλλου, και ένα αίσθημα “οικειότητας” σε κρατάει δέσμιο σε μια κατάσταση που σε φθείρει…

Αν αναγκάζεσαι να απολογείσαι για τη συμπεριφορά του άλλου, αμφισβητώντας τη δική σου αξία, αν νιώθεις ότι προσπαθείς να προσαρμοστείς σε χώρους όπου δεν υπάρχεις πραγματικά…

Αν οι συναισθηματικοί εκβιασμοί είναι το μέσο που σε κρατούν, αν η λύπηση που νιώθεις για τον άλλον σε δένει με αλυσίδες, αν ανησυχείς περισσότερο για τα συναισθήματα των άλλων και αγνοείς τα δικά σου…

Το τραύμα σου σε καλεί. Σε καλεί να το δεις, να το νιώσεις, να έρθεις σε επαφή με αυτό. Είναι μια άμυνα που σου χάρισε επιβίωση. Μια άμυνα που σε προστάτευσε τότε. Μα τώρα, αυτή η ίδια άμυνα μπορεί να σε εμποδίζει να ζήσεις πλήρως.

Όταν το τραύμα αρχίζει να φεύγει, η άμυνα που έχτισε καταρρέει, και ξαφνικά όλα τα συναισθήματα που κάποτε θάφτηκαν αναδύονται. Ίσως αυτά τα συναισθήματα να μοιάζουν πιο έντονα, πιο επώδυνα από το ίδιο το τραύμα. Όμως, αυτή είναι η στιγμή της απελευθέρωσης. Είναι η στιγμή που έρχεσαι σε επαφή με την αλήθεια σου.

Κι όταν τα καταφέρνεις… Όταν σταθείς με θάρρος απέναντι στον εαυτό σου, αρχίζεις να αναγνωρίζεις την αξία σου. Ο αυτοσεβασμός γίνεται η βάση της ζωής σου. Η υπερπροσπάθεια που κάποτε κατέβαλες για να αντέξεις υποχωρεί. Βλέπεις τη ζωή να σου φέρνει νέα δώρα, τα οποία είσαι έτοιμος να δεχτείς και να εκτιμήσεις.

Μαθαίνεις να αφήνεις πίσω ό,τι σε βαραίνει, με ηρεμία και πίστη. Όταν σε κατανοείς, ανοίγεις χώρο για την επιθυμία σου. Την επιθυμία για μια ζωή όπου η προσωπικότητά σου υπάρχει, η φωνή σου ακούγεται, και τα συναισθήματά σου έχουν χώρο να εκφραστούν.

Τότε, τα δώρα της ζωής γίνονται δικά σου. Τα μοιράζεσαι με ανθρώπους που σέβονται και αγαπούν αυτό που είσαι. Μαζί αναπτύσσεστε, επικοινωνείτε αληθινά και δημιουργείτε σχέσεις που ρέουν αρμονικά, γιατί αυτό που θέλετε, το θέλετε μαζί.

Μια ζωή γεμάτη αλήθεια, σεβασμό και συντροφικότητα είναι δυνατή. Όλα ξεκινούν όταν κοιτάξεις το τραύμα σου με κατανόηση, αφήσεις την άμυνα και επιτρέψεις στον εαυτό σου να αναπτυχθεί ξανά – πιο δυνατός, πιο σοφός, πιο ελεύθερος.

Αγγελική Μπολουδάκη