Δημιουργικότητα

Κάποτε ένα μικρό αγόρι, γονατιστό μάζευε την άμμο με ένα πλαστικό φτυαράκι και την έβαζε μέσα σε ένα μπλε φανταχτερό κουβά. Μετά γύριζε ανάποδα τον κουβά και τον σήκωνε σιγά, σιγά. Προς μεγάλη χαρά του μικρού αρχιτέκτονα το αποτέλεσμα της δημιουργικότητάς του ήταν ένας μικρός πύργος.

Εργαζόταν όλο το απόγευμα, χτίζοντας τείχη, πολεμίστρες, γέφυρες. Στο τέλος είχε κατασκευάσει ένα πανέμορφο κάστρο.

Μεταφερόμαστε σε μια μεγάλη πόλη με πολυσύχναστους δρόμους και κίνηση.

Ένας άνδρας κάθεται στο γραφείο του. Ανακατεύει χαρτιά επάνω στο γραφείο του, τα χωρίζει και τα τακτοποιεί. Έχει το ακουστικό στο αυτί και όλη μέρα πατά τα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο. Νούμερα ξεπηδούν από παντού και συμβόλαια υπογράφονται και για μεγάλη ικανοποίηση του άνδρα, δημιουργούνται κέρδη.

Όλη του τη ζωή θα εργάζεται. Τακτοποιώντας τα πλάνα. Προβλέποντας το μέλλον. Οι υποχρεώσεις θα είναι οι πύργοι. Το κεφάλαιο θα είναι οι γέφυρες. Μια ολόκληρη αυτοκρατορία θα κτιστεί.

Δύο κτίστες δύο κάστρων. Έχουν πολλά κοινά. Από το τίποτα δημιουργούν κάτι. Είναι επιμελείς και αποφασιστικοί. Ολοκληρώνουν αυτό που επιθυμούν.
Όμως ακριβώς εκεί τελειώνουν και οι ομοιότητες. Το αγόρι ικανοποιείται από την προσπάθεια, απολαμβάνει την διαδρομή, χαίρεται την κάθε στιγμή, ενώ ο άνδρας αγωνιά για το αποτέλεσμα.

 Καθώς πλησίαζε η πλημμύρα, το σοφό αγόρι σηκώθηκε όρθιο και άρχισε να χειροκροτά. Δεν υπήρχε λύπη. Δεν υπήρχε φόβος. Δεν υπήρχε μετάνοια. Γνώριζε ότι αυτό θα συμβεί. Δεν ένιωσε έκπληξή. Κάθε φορά που το μεγάλο κύμα έσκαγε επάνω στο κάστρο και η θάλασσα απορροφούσε το έργο τέχνης, χαμογελούσε. Έπειτα, μάζεψε τα εργαλεία, έπιασε χέρι του πατέρα του και πήγε στο σπίτι, γεμάτος όνειρα που σχεδίαζε να υλοποιήσει. Τα κατάφερε μια φορά, θα τα καταφέρνει κάθε φορά που προσπαθεί να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα.

Από την άλλη ο άνθρωπος στο γραφείο, δεν είναι τόσο σοφός. Καθώς τα κύματα καταστρέφουν το κάστρο του, τρομοκρατείται. Σκύβει επάνω από το αμμώδες μνημείο για να το προστατέψει. Προσπαθεί να σταματήσει τα κύματα χτίζοντας αγωνιωδώς τείχη γύρω από το κάστρο του.
Μουσκεμένος από τις δυσκολίες και τρέμοντας σέρνεται στην ερχόμενη παλίρροια φωνάζοντας “Όχι στο δικό μου Κάστρο”

Ο ωκεανός όμως δεν απαντά. Τον αψηφά και συνεχίζει…

 Και οι δύο γνωρίζουν πολύ καλά σε ποιόν ανήκει η άμμος…

 Δεν γνωρίζω πολλά από τα κάστρα της άμμου. Αλλά τα παιδιά γνωρίζουν. Παρακολούθησέ τα και θα μάθεις.

 Συνέχισε να χτίζεις, αλλά να το κάνεις με την καρδιά μικρού παιδιού. Όταν ο ήλιος θα δύσει και πάρει το κάστρο, εσύ να χειροκροτάς.

 Καλοδέξου την διαδικασία της ζωής…

Ανωνυμος