Δεν χρειάζεται να ονειροπολείς για να αντέχεις την πραγματικότητα…
16 Ιανουαρίου 2022Το τραύμα
20 Ιανουαρίου 2022
Όταν η αγάπη προκαλεί πόνο σημαίνει πως είναι υπερβολική. Όταν οι περισσότερες συζητήσεις με τις καλύτερες φίλες σας αφορούν εκείνον, τα προβλήματα, τις σκέψεις και τα συναισθήματά του- κι όταν σχεδόν όλες σας οι προτάσεις ξεκινούν με τη λέξη «εκείνος…», τότε αγαπάτε υπερβολικά.
Όταν δικαιολογείτε την ιδιοτροπία, το θυμό, την αδιαφορία ή την έλλειψη ρομαντισμού του, θεωρώντας τα ως προβλήματα που οφείλονται σε μια μη ευτυχισμένη παιδική ηλικία και προσπαθείτε να γίνετε η ψυχοθεραπεύτριά του, τότε αγαπάτε υπερβολικά.
Όταν διαβάζετε ένα συμβουλευτικό βιβλίο αυτοανάλυσης και υπογραμμίζετε τα αποσπάσματα που σκέφτεστε πως θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν, τότε αγαπάτε υπερβολικά.
Όταν δεν εγκρίνετε πολλά από τα βασικά χαρακτηριστικά του, τις αξίες ή τη συμπεριφορά του, αλλά ωστόσο συμβιβάζεστε πιστεύοντας πως αν εσείς συνεχίσετε να είσαστε ελκυστικές και τρυφερές, εκείνος θ’ αλλάξει για χάρη σας, τότε αγαπάτε υπερβολικά.
Όταν η σχέση σας μαζί του θέτει σε κίνδυνο τη συναισθηματική, ίσως ακόμα και τη σωματική σας υγεία και ασφάλεια, τότε σίγουρα αγαπάτε υπερβολικά.
Παρ’ όλο τον πόνο και τη δυσαρέσκεια που προκαλεί η υπερβολική αγάπη, είναι ένα φαινόμενο που συναντάται πολύ συχνά στις γυναίκες, οι οποίες πιστεύουν μάλιστα πως έτσι πρέπει να είναι μια σωστή σχέση. Οι περισσότερες από μας έχουμε ζήσει μια τέτοια κατάσταση τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας. Ορισμένες από σας ήσαστε τόσο προσκολλημένες στο σύντροφό σας και στη σχέση σας μαζί του, που σχεδόν είχατε πάψει να λειτουργείτε φυσιολογικά.
H φυσιολογική αγάπη μετατρέπεται σε υπερβολική όταν ο σύντροφός είναι ακατάλληλος, αδιάφορος ή ήδη δεσμευμένος, και παρόλα αυτά, δεν θέλετε να τον εγκαταλείψετε- στην πραγματικότητα μάλιστα θέλετε περισσότερο από πριν να τον κρατήσετε.
Η επιθυμία ν’ αγαπήσετε και η ανάγκη να αγαπηθείτε γίνεται σιγά – σιγά εθισμός.
Αν, λοιπόν, προσκολληθήκατε κάποτε σ’ έναν άντρα, σίγουρα θα διαπιστώσατε κάποια στιγμή πως η αιτία της προσκόλλησής δεν ήταν η αγάπη, αλλά ο φόβος. Ο φόβος μήπως βρεθείτε μόνες, ο φόβος της απόρριψης, ο φόβος της περιφρόνησης και της εγκατάλειψης ή της καταστροφής. Δίνετε την αγάπη σας διατηρώντας απεγνωσμένα την ελπίδα πως ο άντρας, τον οποίο τόσο πολύ αγαπάτε, θα φροντίσει να διώξει τους φόβους σας. Αντίθετα, όμως, οι φόβοι και η προσκόλληση σας μεγαλώνουν και η τάση να του δίνετε την αγάπη σας με απώτερο σκοπό να εξασφαλίσετε τη δική του, γίνεται κυρίαρχο στοιχείο στη ζωή σας. Και κάθε φορά που η προσπάθειά σας αποβαίνει άκαρπη, προσπαθείτε, αγαπάτε ακόμα περισσότερο. Αγαπάτε υπερβολικά.
Μια από τις ειρωνείες της ζωής είναι το γεγονός ότι εμείς οι γυναίκες αντιμετωπίζουμε με συμπάθεια και κατανόηση τον πόνο των άλλων, αλλά μένουμε τυφλές μπροστά στον δικό μας πόνο.
Το ν’ αγαπάς υπερβολικά δε σημαίνει ν’ αγαπάς πολλούς άντρες ή να ερωτεύεσαι πολύ συχνά ή να τρέφεις μια βαθιά και γνήσια αγάπη για κάποιον. Στην πραγματικότητα σημαίνει να προσκολλάσαι σ’ έναν άντρα και να αποκαλείς αυτή την προσκόλληση αγάπη, αφήνοντάς την να ελέγχει τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά σου. Και παρ’όλο που μπορεί να καταλαβαίνεις πως αυτό επηρεάζει αρνητικά την υγεία και την ευτυχία σου, ανακαλύπτεις πως ο εαυτός σου είναι αδύναμος ν’ αντιδράσεις και να δώσει ένα τέλος. Έτσι αρχίζεις να μετράς την αγάπη σου με βάση το μαρτύριο που ζεις.
Στην οικογένειά σας ως παιδί τα μέλη διαδραμάτιζαν αυστηρά καθορισμένους ρόλους και η επικοινωνία περιοριζόταν συστηματικά σε ό,τι αφορούσε αυτούς τους ρόλους. Τα μέλη δεν ήταν ελεύθερα να εκφράσουν ολόκληρη την κλίμακα των εμπειριών, των επιθυμιών, των αναγκών και των συναισθημάτων τους. Οι ρόλοι υπάρχουν σε κάθε οικογένεια αλλά καθώς οι καταστάσεις αλλάζουν, τα μέλη επίσης πρέπει να αλλάζουν και να προσαρμόζονται ανάλογα, στοχεύοντας πάντα σε μια υγιή συμβίωση. Έτσι, ο τρόπος αντιμετώπισης ενός μωρού 12 μηνών εκ μέρους των γονιών είναι εντελώς ακατάλληλος για ένα παιδί δεκατριών ετών. Ο ρόλος των γονιών πρέπει να συμβαδίζει με την πραγματικότητα και την εξέλιξή της. Στις δυσλειτουργικές οικογένειες, διαπιστώνεται άρνηση των σημαντικότερων πλευρών της πραγματικότητας και εμμονή στους προκαθορισμένους ρόλους.
Όταν δεν υπάρχει κανείς να συζητήσει τις επιδράσεις που υφίσταται κάθε μέλος της οικογένειας ατομική ή η οικογένεια σαν σύνολο, όταν μια τέτοια συζήτηση είναι απαγορευμένη – είτε έμμεσα (αλλάζοντας θέμα συζήτησης), είτε άμεσα (“Δε μιλάμε για τέτοια πράγματα!”) μαθαίνετε να μην πιστεύετε στις δικές σας απόψεις και συναισθήματα. Επειδή η οικογένεια αρνείται την πραγματικότητα, αρχίζετε να την αρνείστε και εσείς. Κι αυτό βλάπτει αισθητά την ανάπτυξη των βασικών εφοδίων που θα χρειαστείτε αργότερα στη ζωή και στις σχέσεις σας με τους άλλους ανθρώπους. Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα των γυναικών που αγαπούν υπερβολικά. Δεν είναι πια σε θέση να καταλάβουν πότε κάτι ή κάποιος κάνει για σας και πότε όχι. Τις καταστάσεις και τα πρόσωπα που κάποιος άλλος θα απεφευγε κρίνοντάς τα ως επικίνδυνα, άβολα ή αρρωστημένα, εσείς δεν τα απορρίπτετε, γιατί δεν έχετε τη δυνατότητα να αξιολογήσετε αντικειμενικά και να προστατέψετε τον εαυτό σας. Δεν εμπιστεύεστε τα αισθήματά σας και δεν τα αφήνετε να σας καθοδηγήσουν. Στην πραγματικότητα σας ελκύουν κίνδυνοι, περιπέτειες και προκλήσεις που κανονικά θα έπρεπε να τις αποφεύγατε.
Δεν είναι σωστό για σας να αναζητάτε την ευτυχία έξω από σας, να την τοποθετείτε στα χέρια κάποιου άλλου, πράγμα που σημαίνει πως αποφεύγετε να αναγνωρίσετε τις δυνατότητές και τις ευθύνες σας σε μια προσπάθεια να αλλάξετε προς το καλύτερο τη ζωή σας.
Όταν μια γυναίκα που αγαπά υπερβολικά σταματήσει την προσπάθεια να αλλάξει τον άλλον, εκείνος τότε αφήνεται ν’ αντιμετωπίσει μόνος τις επιπτώσεις της συμπεριφοράς του. Μόλις εκείνη πάψει να είναι προβληματισμένη και δυστυχισμένη και αποκτήσει ενθουσιασμό για τη ζωή, γίνεται πιο έντονη η διαφορά μεταξύ τους. Εκείνος μπορεί να αλλάξει και ν’αρχίσει να ανταποκρίνεται συναισθηματικά και πρακτικά. Μπορεί όμως και όχι. Ό,τι όμως κι αν επιλέξει ο ίδιος, η γυναίκα, εφόσον τον έχει αποδεχτεί όπως είναι, νιώθει ελεύθερη να ζήσει τη ζωή της – ευτυχισμένη.
Για σας η ανάπτυξη της αυτοεκτίμησής σας είναι αναγκαία για να αντιμετωπίσετε το ρόλο του μάρτυρα. Τοποθετείτε την ευτυχία, τις επιθυμίες, την καριέρα σας, τα σχέδια και τις δραστηριότητές σας στην αρχή και όχι στο τέλος των επιλογών σας. Τις θεωρείτε πολύ σημαντικές και την πραγματοποίησή τους καθήκον σας. Παράλληλα, αφήνετε στους άλλους την ευθύνη για την ικανοποίηση των δικών τους αναγκών και επιθυμιών.
Αποσπάσματα από το βιβλίο “Γυναίκες που αγαπούν πολύ, Robin Norwood, φυτράκης ο τύπος Α.Ε”