Όταν ήμουν παιδί, θύμωνα με τον πατέρα μου. Ήταν αυταρχικός, επικριτικός, άκαμπτος. Τα συναισθήματά μου ήταν έντονα, και δικαιολογημένα. Οι αδυναμίες του, οι φόβοι και οι ανασφάλειές του δεν του επέτρεπαν να με κατανοήσει, να με συναισθανθεί, να συνδεθεί μαζί μου με έναν τρόπο που τότε χρειαζόμουν. Ένιωθα αόρατος, ανήμπορος να βρω έναν κοινό τόπο επικοινωνίας. Και καθώς μεγάλωνα, ο θυμός μου έγινε τείχος. Ένα τείχος που δεν άφηνε χώρο να δω και τις άλλες πτυχές του.
Δεν έβλεπα την προσπάθειά του να συνδεθεί με τον δικό του τρόπο. Δεν αντιλαμβανόμουν ότι, έστω και σιωπηλά, με έβλεπε καθαρά, θαύμαζε πτυχές του χαρακτήρα μου. Όταν τον χρειαζόμουν και του το ζήτησα, ήταν εκεί. Όμως, η εσωτερική μου σύγκρουση με εμπόδιζε να εκτιμήσω αυτή τη σύνδεση. Εξιδανίκευσα την κατανόηση. Έψαξα σχέσεις όπου η κατανόηση φαινόταν δεδομένη, αλλά κάτι έλειπε – έλειπε η βαθιά αίσθηση ότι με βλέπουν πραγματικά, ότι αναγνωρίζουν και αποδέχονται το σύνολο του εαυτού μου. Έλειπε η σταθερότητα και η προσφορά, αυτές οι αξίες που υπήρχαν στην κληρονομιά μου, αλλά εγώ δεν τις εκτιμούσα.
Κάθε συναίσθημα που ένιωσα τότε είχε τον λόγο του, το νόημά του. Όμως, όταν άρχισα να βλέπω την εικόνα του παρελθόντος πιο καθαρά, αντιλήφθηκα πόσο πολύτιμα ήταν κάποια χαρακτηριστικά του πατέρα μου. Χαρακτηριστικά που τα είχα κι εγώ, αλλά τα υποτιμούσα. Δεν τα έβαζα σε προτεραιότητα, δεν τα έλκυα στις σχέσεις μου, γιατί δεν τα αναγνώριζα ως σημαντικά.
Παρομοίως, η σχέση μου με τη μητέρα μου είχε τις δικές της προκλήσεις. Ήταν ένας άνθρωπος με απεριόριστη καλοσύνη. Δοτική, φιλότιμη, πάντα έτοιμη να βοηθήσει όποιον είχε ανάγκη. Θυμάμαι να απογοητεύομαι όταν έβλεπα άλλους να εκμεταλλεύονται αυτήν την καλοσύνη. Ένιωθα θυμό και λύπη που εκείνη έδινε περισσότερα από όσα της αντιστοιχούσαν. Κι έτσι, μέσα από τα παιδικά μου μάτια, υποτίμησα την αξία αυτής της καλοσύνης. Ήθελα να απομακρυνθώ από αυτήν, να μην είμαι ποτέ ευάλωτος σε εκμετάλλευση. Εξιδανίκευσα την εξυπνάδα, την πονηριά, την ικανότητα να επιβιώνεις χωρίς να δίνεις.
Και κάποια στιγμή στη ζωή μου έκανα επιλογές που φαινομενικά είχαν όλα αυτά τα στοιχεία – εξυπνάδα, δυναμισμό, επιτυχία. Όμως, έλειπε η καλοσύνη. Έλειπε αυτή η αίσθηση προσφοράς χωρίς αντάλλαγμα, που βαθιά μέσα μου ήταν κομμάτι της ταυτότητάς μου, της κληρονομιάς μου. Βρέθηκα σε σχέσεις που δεν με έβλεπαν πραγματικά, που δεν ήμουν προτεραιότητα. Και τότε κατάλαβα: με το να μην εκτιμώ αυτό που είχα μέσα μου, αυτό που είχα κληρονομήσει από τη μητέρα μου, είχα απομακρυνθεί από τον αυθεντικό μου εαυτό.
Αν κάνεις επιλογές που σε ταλαιπωρούν, που σε αφήνουν ανικανοποίητο, κοίταξε πίσω. Έλα σε επαφή με τα συναισθήματα που ένιωσες όταν ήσουν παιδί. Δώσε χώρο σε αυτά τα συναισθήματα. Νιώσε τα, κατανόησέ τα. Είχες κάθε δικαίωμα να νιώθεις όπως ένιωσες. Αλλά μετά, προσπάθησε να δεις την εικόνα πιο αντικειμενικά. Δες τα χαρακτηριστικά εκείνα που σε καθόρισαν, που είναι μέρος της κληρονομιάς σου. Αναγνώρισε την αξία τους. Μην τα υποτιμάς, μην τα απορρίπτεις. Κάθε φορά που αποποιείσαι ένα σημαντικό κομμάτι του εαυτού σου, το βρίσκεις μπροστά σου, να αναπαράγει τις ίδιες δυσκολίες, τα ίδια συναισθήματα.
Η κληρονομιά σου, οι ρίζες σου, έχουν αξία. Τα χαρακτηριστικά που είναι δικά σου, αυτά που σε καθορίζουν, αξίζουν την αναγνώριση και τον σεβασμό σου. Όταν τα τιμάς, κάνεις επιλογές που σε τιμούν. Όταν τα εκτιμάς, ελκύεις ανθρώπους και καταστάσεις που αντανακλούν την αξία σου. Και έτσι, μπορείς να χτίσεις σχέσεις και μια ζωή που θα σε γεμίζουν και θα σε συνδέουν με την αυθεντική σου αλήθεια.