Όσο πιο δεκτικοί είμαστε στην επιθυμία μας, τόσο περισσότερο την απολαμβάνουμε

Για να πραγματοποιήσουμε μια επιθυμία μας, χρειάζεται πρώτα να δημιουργήσουμε χώρο μέσα μας ώστε να την δεχτούμε. Εάν στηριχτούμε σε άκαμπτες πεποιθήσεις που είχαμε έως τώρα, ακόμα και αν επιτευχθεί, η εκπλήρωσή της θα έχει μια ψεύτικη ποιότητα. Είναι σαν να προσπαθούμε να ζωγραφίσουμε κάτι που μας αρέσει, ενώ ταυτόχρονα έχουμε στο μυαλό μας μια άλλη, περιορισμένη εικόνα. Έτσι, αποτυπώνουμε αυτό που ήδη έχουμε στο μυαλό μας και όχι αυτό που πραγματικά βλέπουμε — χωρίς συναισθήματα, χωρίς κίνηση, χωρίς ζωή.

Αν επιμείνουμε να καλωσορίσουμε την επιθυμία μας με τον προκαθορισμένο τρόπο που ακολουθούσαμε μέχρι τώρα, ενδέχεται με τις πράξεις μας να εκφράσουμε ιδέες και συναισθήματα αντίθετα από αυτά που επιθυμούμε. Στην προσπάθειά μας να υποτάξουμε την επιθυμία μας σε ένα συγκεκριμένο καλούπι δράσης για να νιώσουμε ασφάλεια, καταλήγουμε να αντιδρούμε συναισθηματικά σε αυτήν. Όμως, στην πραγματικότητα, αυτό που θέλουμε να απορρίψουμε είναι το περιορισμένο πλαίσιο σκέψης μας, όχι την ίδια την επιθυμία.

Αναρωτιόμαστε γιατί το κάνουμε αυτό. Προσπαθούμε να ελέγξουμε τα συναισθήματά μας απέναντι στην επιθυμία μας, φοβούμενοι το καινούργιο και νιώθοντας ανασφάλεια για τον εαυτό μας. Αυτό οδηγεί σε έναν έλεγχο που στρέφεται εναντίον της επιθυμίας μας.

Δεν είναι εύκολο να σπάσουμε τα τείχη του τρόπου που μάθαμε να ζούμε, να κινούμαστε και να σκεφτόμαστε, ώστε να ανοιχτούμε σε έναν πιο ελεύθερο τρόπο σκέψης και δράσης. Ούτε είναι εύκολο να λύσουμε τα δεσμά του γνώριμου τρόπου λειτουργίας μας. Φανταζόμαστε κινδύνους εκεί που δεν υπάρχουν, ενώ ο μοναδικός κίνδυνος είναι οι φόβοι μας. Η σωτηρία μας βρίσκεται στην κατανόηση αυτών των φόβων.

Όταν αλλάζουμε, νιώθουμε το έδαφος να υποχωρεί. Αισθανόμαστε σαν να πατάμε σε κινούμενες πλάκες, φοβούμενοι και νιώθοντας απόγνωση. Παρόλο που η πρόθεσή μας είναι να εκπληρώσουμε την επιθυμία μας, ο φόβος μας στρέφει σε σκέψεις ανάγκης: ανάγκη να κρατηθούμε, να εξαρτηθούμε, να παραμείνουμε στάσιμοι στο γνώριμο. Αυτές οι κινήσεις τελικά μας αποπροσανατολίζουν από τον στόχο μας, από την επιθυμία μας, και από το κέντρο μας.

Όσο επιδιώκουμε να κατακτήσουμε κάτι βασισμένοι μόνο σε προκαθορισμένες ιδέες και επαναλαμβανόμενα μοτίβα, δεν ερχόμαστε σε επαφή ούτε με το αντικείμενο της επιθυμίας μας ούτε με τον εαυτό μας. Δεν αφηνόμαστε στο ταξίδι, στα συναισθήματά μας, και σε αυτό που επιθυμούμε. Προσπαθούμε να υποτάξουμε τόσο τον εαυτό μας όσο και το καινούριο σε ένα συγκεκριμένο σχήμα, το οποίο μας προσφέρει μια ψεύτικη αίσθηση ασφάλειας. Με αυτόν τον τρόπο, αρνούμαστε να αποδεχτούμε την αλλαγή.

Καθετί καινούργιο χρειάζεται έναν διαφορετικό αέρα για να πλεύσει, διαφορετικούς τρόπους για να γίνει αποδεκτό. Απαιτεί συμφιλίωση με τη διαφορετικότητα τόσο μέσα μας όσο και στους άλλους, όπως και αποδοχή της διαφορετικότητας της πραγματικότητας για να την αποδεχτούμε. Καθετί καινούργιο που επιθυμούμε μας φέρνει σε επαφή με το μεγάλο μέσα μας, και πρέπει να εξοικειωθούμε με αυτή την αίσθηση για να το δεχτούμε.

Αυτό το μεγάλο εκφράζει πτυχές του εαυτού μας με τις οποίες δεν είχαμε συμφιλιωθεί μέχρι τώρα. Αυτές οι πτυχές, όμως, είμαστε εμείς. Για κάποιους λόγους, δεν τις είχαμε αποδεχτεί έως τώρα, και καλούμαστε να ανοίξουμε τον χώρο της καρδιάς μας για να τις χωρέσουμε και να πλάσουμε τον εαυτό μας σύμφωνα με αυτές.

Κάθε επιθυμία μας είναι στην πραγματικότητα εσωτερική υπόθεση. Κάτι αλλάζει μέσα μας και δημιουργούμε ένα όνειρο. Αυτό το όνειρο βλέπουμε εξωτερικά. Προσανατολιζόμαστε εκεί που θέλουμε, και όσο ζυμωνόμαστε με αυτό, τόσο το όνειρό μας χαίρεται, καθώς βρίσκει την αλήθεια του εκεί.

Όσο αντιμετωπίζουμε τη ζωή με ενδιαφέρον και το απρόβλεπτο με γοητεία, τόσο περισσότερο περιβάλλουμε την αλλαγή και της επιτρέπουμε να μας διαπεράσει. Αυτό που μας βοηθά να μεγαλώσουμε τον χώρο της καρδιάς μας για να δεχτούμε την επιθυμία μας και την υλοποίησή της είναι να πάψουμε να επικεντρωνόμαστε στο λάθος. Έτσι, καταφέρνουμε να εστιαστούμε στον εαυτό μας και σε αυτό που πραγματικά επιθυμούμε.

Δεν μας φοβίζει η όποια κίνησή μας, ούτε το άγνωστο. Αυτό που μας δυσκολεύει είναι ότι επικρίνουμε την κάθε κίνησή μας, νομίζοντας πως αξιολογούμαστε συνεχώς, ενώ ο χειρότερος κριτής είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.

Αν εμπιστευτούμε τον εαυτό μας και σεβαστούμε την επιθυμία μας, ο δρόμος προς την ελευθερία θα είναι πολύ πιο εύκολος. Όσο πιο δεκτικοί είμαστε σε καθετί που επιθυμούμε αληθινά, όσο περισσότερο αντιλαμβανόμαστε ότι το όνειρό μας ζητά την πραγμάτωσή του, τόσο το καλοδεχόμαστε και τόσο περισσότερο απολαμβάνουμε το άνοιγμά μας προς αυτό.

Αγγελική Μπολουδάκη