Στην προσπάθεια να πετύχουμε επαγγελματικά, προσωπικά, ή να βρούμε την ισορροπία μας, η δέσμευση είναι το κλειδί. Για να ευτυχήσουμε, να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας και να προχωρήσουμε μπροστά, χρειαζόμαστε αφοσίωση. Αυτή η αφοσίωση εκφράζεται διαφορετικά σε κάθε πτυχή της ζωής μας: είτε αφορά την εργασία μας, είτε τις σχέσεις μας με άλλους ανθρώπους, είτε την προσωπική μας ανάπτυξη. Όμως, κοινός παρονομαστής παραμένει η δέσμευση με την επιθυμία μας. Όταν δέσμευσή μας είναι αυθεντική και ευθυγραμμισμένη με την προσωπική μας αλήθεια, τότε ανοίγεται ο δρόμος προς την ελευθερία.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δυσκολεύονται να δεσμευτούν. Η δέσμευση συχνά παρερμηνεύεται ως περιορισμός της ελευθερίας ή ως βάρος που καλούνται να σηκώσουν. Βλέπουν την ευθύνη ως κάτι που τους καταπιέζει, ως έναν εξαναγκασμό, αντί για ευκαιρία να προχωρήσουν μπροστά. Ο φόβος αυτός συχνά τους οδηγεί στο να αποφεύγουν να πάρουν αποφάσεις ή να εστιάσουν σε πράγματα που δεν ανταποκρίνονται στις επιθυμίες τους. Καταλήγουν να ασχολούνται με επουσιώδη θέματα, μικροδουλειές ή καταστάσεις που τους προσφέρουν άμεση αλλά προσωρινή ανακούφιση, απομακρύνοντάς τους από το ουσιαστικό και μακροπρόθεσμο όφελος.
Η αντίληψη ότι η δέσμευση στερεί την ελευθερία είναι μια παρανόηση. Στην πραγματικότητα, ο άνθρωπος που δεσμεύεται με την αλήθεια του, τις επιθυμίες του και τα όνειρά του είναι ο μόνος αληθινά ελεύθερος. Η δέσμευση επιτρέπει στον άνθρωπο να καθορίζει ο ίδιος τον δρόμο του, να αναλαμβάνει αυτό που πραγματικά θέλει και να το πραγματοποιεί. Ακόμα κι αν το ταξίδι δεν έχει την έκβαση που προσδοκά, η διαδικασία της δέσμευσης τον γεμίζει ικανοποίηση και προσφέρει πολύτιμα μαθήματα ζωής. Η ελευθερία δεν είναι η απουσία ευθυνών, αλλά η ικανότητα να αναλάβουμε αυτές που ανταποκρίνονται στις αληθινές μας επιθυμίες.
Η δυσκολία να δεσμευτεί κανείς με την επιθυμία του οφείλεται συχνά σε μια εσωτερική απόσπαση. Αντί να εστιάσουμε σε αυτό που αληθινά θέλουμε, στρεφόμαστε σε στόχους που αντανακλούν τις προσδοκίες των άλλων ή σε εικόνες που έχουμε δημιουργήσει για τον εαυτό μας, οι οποίες όμως δεν μας εκφράζουν. Αυτό συμβαίνει γιατί συχνά δεν έχουμε μάθει να εμπιστευόμαστε την επιθυμία μας. Κάτι μέσα μας μάς ωθεί να απομακρυνθούμε από αυτό που πραγματικά επιθυμούμε, ίσως γιατί κάποτε αμφισβητήθηκε ή δεν υποστηρίχθηκε επαρκώς. Έτσι, αντί να αφιερώσουμε τον χρόνο μας σε αυτό που έχει αξία για εμάς, αναλωνόμαστε σε άλλα, λιγότερο σημαντικά πράγματα.
Κάθε φορά που κάποιος αποφασίζει να εστιάσει στην επιθυμία του, εμφανίζεται ένας εσωτερικός “σαμποτέρ”, μια φωνή αμφιβολίας που υποσκάπτει την προσπάθεια. Αυτή η εσωτερική σύγκρουση είναι το αποτέλεσμα του φόβου της αποτυχίας, της απογοήτευσης ή του φόβου της κριτικής. Συχνά προτιμούμε να παραμείνουμε στη ζώνη άνεσης, να ασχοληθούμε με “ασφαλείς” επιλογές που μας απομακρύνουν από τις βαθύτερες επιθυμίες μας, παρά να αναλάβουμε το ρίσκο της επιτυχίας ή της αποτυχίας. Αυτές οι επιλογές, αν και λιγότερο τρομακτικές, ψαλιδίζουν τα φτερά μας και μας κρατούν εγκλωβισμένους σε έναν κόσμο περιορισμένων δυνατοτήτων.
Από την άλλη πλευρά, όταν αποφασίζουμε να δεσμευτούμε με την επιθυμία μας, βιώνουμε μια βαθιά εσωτερική ικανοποίηση. Η πορεία προς την επίτευξη των στόχων μας, ακόμα κι αν απαιτεί κόπο και θυσίες, μας γεμίζει συναισθήματα ευτυχίας. Κάθε στιγμή που αφιερώνουμε σε αυτό που αγαπάμε, νιώθουμε πως κάνουμε κάτι ουσιαστικό για τον εαυτό μας. Η διαδικασία αυτή μας επιτρέπει να γνωρίσουμε και να εκτιμήσουμε περισσότερο τον εαυτό μας, κάτι που ενισχύει την αυτοεκτίμηση και τη συναισθηματική μας δύναμη.
Η αποδοχή του εαυτού μας είναι θεμελιώδης για την ικανότητά μας να δεσμευτούμε με την επιθυμία μας. Όταν μαθαίνουμε να σεβόμαστε αυτό που πραγματικά θέλουμε, απελευθερωνόμαστε από την ανάγκη της εξωτερικής επιβεβαίωσης. Δεν φοβόμαστε να υποστηρίξουμε τις επιθυμίες μας και να ακολουθήσουμε τον δρόμο που ταιριάζει στην προσωπική μας αλήθεια. Όταν γινόμαστε φίλοι με τον εαυτό μας, αναπτύσσουμε την πιο ισχυρή συμμαχία. Αυτή η εσωτερική δύναμη μάς επιτρέπει να δεσμευτούμε τόσο με τις προσωπικές μας επιθυμίες όσο και με άλλους ανθρώπους που μοιράζονται παρόμοια πάθη και όνειρα.
Τελικά, μόνο όταν δεσμευόμαστε αληθινά με τον εαυτό μας και τις επιθυμίες μας, νιώθουμε πραγματικά ελεύθεροι. Η δέσμευση δεν μας περιορίζει, αλλά αντίθετα μας χαρίζει τη δύναμη να πορευτούμε τον δικό μας δρόμο, να εξελιχθούμε και να απολαύσουμε τα οφέλη των προσπαθειών μας. Όταν αποφασίζουμε να επενδύσουμε τον χρόνο και την ενέργειά μας σε αυτό που αληθινά επιθυμούμε, η ζωή μας αποκτά βαθύτερο νόημα και ουσία.
Η επιθυμία μας δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβόμαστε, αλλά κάτι που πρέπει να τιμούμε και να καλλιεργούμε. Κι όταν το κάνουμε, η ζωή μας γίνεται πιο πλούσια και γεμάτη από αληθινή ευτυχία.
Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας