Λατρεία ή αγάπη;

Φαντάσου ένα ζευγάρι που βαδίζει μαζί σε έναν δρόμο γεμάτο στιγμές. Στην αρχή, ήταν παιδιά με καρδιές που χτυπούσαν δυνατά από ενθουσιασμό. Συναντήθηκαν σε έναν κόσμο όπου οι προσδοκίες, τα όνειρα και οι εικόνες που έφτιαχναν για τον εαυτό τους, αλληλοκαθρεφτίζονταν. Ένας ενθουσιασμός που έμοιαζε με αγάπη τους ένωσε, ένας καθρέφτης όπου ο ένας έβλεπε τον καλύτερο εαυτό του στον άλλον.

Καθώς τα χρόνια περνούσαν, ο χρόνος δοκίμαζε την ουσία της σχέσης τους. Τα χαμόγελα έγιναν βαθύτερα, οι δυσκολίες πιο απαιτητικές, και οι προσδοκίες –αυτές οι σιωπηλές ελπίδες που κανείς δεν εξομολογείται– έγιναν βάρη. Έφτασε μια στιγμή, εκείνη η καθοριστική στιγμή που κάθε ζευγάρι συναντά, όταν μια νέα αλήθεια κάνει την εμφάνισή της. Η λατρεία δεν είναι αγάπη. Ο ενθουσιασμός μπορεί να είναι απατηλός. Τι σημαίνει, άραγε, να αγαπάς πραγματικά;

Η λατρεία είναι μια ψευδαίσθηση. Σαγηνεύει, ναι. Και τους δύο. Ο ένας νιώθει τη δύναμη της εξιδανίκευσης, ο άλλος χάνεται στην ευχαρίστηση να είναι ο “τέλειος” άνθρωπος στα μάτια του συντρόφου του. Αλλά αυτή η ψευδαίσθηση δεν μπορεί να αντέξει τον χρόνο. Δεν αντέχει όταν τα χαμόγελα σβήνουν στις δύσκολες στιγμές, όταν οι ανάγκες παραμένουν ανεκπλήρωτες, όταν η αλήθεια του ενός έρχεται σε σύγκρουση με την αλήθεια του άλλου.

Πόσο συχνά παλεύουμε να κρατήσουμε κοντά μας μια σχέση, όχι για την ελευθερία και την αγάπη που αυτή προσφέρει, αλλά για τις προσδοκίες μας; Πόσες φορές θέλουμε ο άλλος να γίνει κάτι που μας λείπει, κάτι που ποτέ δεν είχαμε; Πόσες φορές λέμε ότι αγαπάμε, αλλά στην πραγματικότητα απλώς προσπαθούμε να γεμίσουμε τα κενά μας; Και όταν ο άλλος αντισταθεί, όταν θελήσει να είναι ο αληθινός του εαυτός, τότε έρχεται η απογοήτευση, ο θυμός, η θλίψη.

Αλλά τι θα συνέβαινε αν σταματούσαμε να προσπαθούμε να αλλάξουμε ο ένας τον άλλον; Τι θα συνέβαινε αν απλώς δεχόμασταν τον άλλο για αυτό που είναι; Η αγάπη, η πραγματική αγάπη, δεν είναι προσδοκία. Είναι ελευθερία. Είναι να δίνεις στον άλλο χώρο να είναι ο εαυτός του, χωρίς να προσπαθείς να τον διαμορφώσεις στα μέτρα σου. Είναι να σέβεσαι την ατομικότητα, την αλήθεια, την αξιοπρέπεια του άλλου.

Η σχέση έχει αξία όταν δεν είναι μια συνεχής μάχη για επικράτηση ή μια ανακύκλωση παλιών πληγών. Όταν δεν προσπαθούμε να διορθώσουμε το παρελθόν μέσα από τον άλλο. Όταν το “μαζί” δεν είναι δεσμά, αλλά ένας χορός ελευθερίας και δημιουργίας. Όταν αναγνωρίζουμε πως η ευτυχία μας δεν εξαρτάται από το αν ο άλλος θα γίνει αυτό που ονειρευτήκαμε, αλλά από το αν μπορούμε να μοιραστούμε τη ζωή μας με ειλικρίνεια, σεβασμό και κατανόηση.

Είναι δύσκολο. Ο δρόμος της αγάπης απαιτεί θάρρος. Θάρρος να δεις τον εαυτό σου όπως πραγματικά είναι, να αποδεχτείς τις ατέλειές σου, να αποδεχτείς και τις ατέλειες του άλλου. Θάρρος να πεις: “Σε αγαπώ, όχι επειδή μου δίνεις αυτό που θέλω, αλλά επειδή σε βλέπω, πραγματικά σε βλέπω, και σέβομαι την αλήθεια σου.”

Και τότε, σε αυτή την αλήθεια, ο δρόμος του ζευγαριού γίνεται πιο φωτεινός. Δεν είναι πια γεμάτος με προσδοκίες και βάρη, αλλά με ανοιχτές καρδιές που δημιουργούν χώρο για να ανθίσουν οι αλήθειες και των δύο. Είναι ένας δρόμος που οδηγεί στην αγάπη, όχι στην εξάρτηση. Στην ελευθερία, όχι στον φόβο. Σε ένα “μαζί” που αντέχει στον χρόνο, γιατί βασίζεται στην αλήθεια, όχι στη λατρεία.

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας