Μπορώ να είμαι η αλήθεια μου στις σχέσεις μου, μπορούν οι άνθρωποι με τους οποίους συνδέομαι να είναι η αλήθεια τους μαζί μου;

Ένα ζευγάρι μαζί. Ένα ζευγάρι αγαπημένο εδώ και πολλά χρόνια. Γνωρίστηκαν όταν ήταν έφηβοι και συνέχισαν μαζί. Μαζί στα εύκολα, μαζί και στα δύσκολα. Αυτό που τους έφερε κοντά αρχικά ήταν ένας ενθουσιασμός, που σταδιακά έγινε λατρεία του ενός για τον άλλον. Έτσι ξεκίνησε η σχέση τους, έτσι συνεχίστηκε, μέχρι που ένα γεγονός τους κάνει να αναθεωρήσουν τον τρόπο που βλέπουν τον εαυτό τους, την προσωπική τους αλήθεια τους, την αλήθεια στη σχέση τους. Το αν θα συνεχίσουν μαζί, με ρεαλιστικό τρόπο αυτή τη φορά, έχει να κάνει με το πόσο αποφασισμένοι είναι να ανακαλύψουν αν αυτό που τους ενώνει ταιριάζει στην αλήθεια και των δυο, βοηθά την αλήθεια και των δυο να ωριμάσει, ώστε να είναι ο αληθινός τους εαυτός μαζί.

Η λατρεία είναι ενθουσιασμός, είναι ανάγκη, είναι προσδοκία. Δεν είναι αγάπη, όμως, απαραίτητα. Όταν λατρεύεις έναν άνθρωπο, λατρεύεις την εικόνα του στα μάτια σου. Μια εξιδανικευμένη εικόνα που μπορεί να απέχει πολύ από την αλήθεια του άλλου ανθρώπου. Μια ιδανική εικόνα που θα ήθελες να έχεις εσύ, για έτσι νομίζεις πως θα αγαπηθείς. Κι όταν ο άλλος διαφοροποιείται από την προσδοκία σου και υποστηρίζει την αλήθεια του, χάνεις την ελπίδα σου να κερδίσεις μιαν αγάπη για σένα, που έφτιαξες στο μυαλό σου για να έχεις κοντά σου τα πρόσωπα που δεν μπόρεσαν να το κάνουν. Νιώθεις φόβο στην ιδέα ότι ανακαλύπτεις πως μόνο εσύ μπορείς να δώσεις στον εαυτό σου την παρουσία που χρειάζεσαι, απογοήτευση που δεν θα αλλάξεις το παρελθόν με ένα εξιδανικευμένο τρόπο, θυμό που η αλλαγή δεν θα γίνει μέσω των άλλων, άγχος που χάνεις τις αυταπάτες σου, εκείνες που έπλασες ότι έφταιγες ότι έφταιγαν κι οι άλλοι και ο τρόπος σύνδεσης θα είναι ο θυμός, η απογοήτευση, το άγχος.

Η λατρεία σαγηνεύει. Εκείνον που λατρεύει, όπως και εκείνον που λατρεύεται. Ο ένας αγαπά τον εαυτό του στον άλλον, ο άλλος  ενθουσιάζεται που γίνεται αντικείμενο λατρείας, Δυο παιδιά που δεν νιώθουν δημιουργικοί και ελεύθεροι γιατί δεν τους ενδιαφέρει η σύνδεση αλλά το παιγνίδι με το οποίο ασχολούνται ώστε να προβάλλουν σε αυτό την ανάγκη τους. Δυο λυπημένα παιδιά που στη σκέψη του χρόνου που πέρασε, προσπαθούν ο ένας μέσω του άλλου να γυρίσουν τον χρόνο πίσω, ώστε να πάρουν από που χρειαζόντουσαν τότε και όχι να δημιουργήσουν με σεβασμό αυτό που επιθυμούν στο σήμερα. Δυο παιδιά που σιγοψιθυρίζουν “αν κάνεις αυτό για μένα, θα εκπληρωθεί η ευχή μου… να παραμείνω παιδί.”

Πόσες φορές αγαπάμε τις ανάγκες μας και λέμε πως αγαπάμε τους ανθρώπους μας; Πόσες φορές  κυνηγάμε τις προσδοκίες μας στους άλλους, χωρίς να νοιαζόμαστε για το τι θέλουν πραγματικά εκείνοι και θυμώνουμε μαζί τους όταν δεν ανταπόκρίνονται στις απαιτήσεις μας; Πόσες φορές το παίζουμε θύματα, για να δημιουργήσουμε ενοχές στους άλλους, ώστε να συνεχίζουμε να αναπαράγουμε το ρόλο του θύματος και να μην αναλάβουμε την ευθύνη του δημμιουργικού εαυτού μας; Πόσες φορές προσπαθούμε να προσθέσουμε στους άλλους ή να αφαιρέσουμε, αντί για να χαρούμε με αυτό που ήδη είναι, γιατί στην αλήθεια μας αφαίρεσαν ή πρόσθεσαν; Πόσες φορές τους επικρίνουμε, προσπαθώντας να τους υποδείξουμε έναν άλλον τρόπο που δεν μας συνδέει με εκείνους αλλά με την εξιδανικευμένη μας εικόνα,  αμφιβάλλοντας για τον δικό τους τρόπο, όπως αμφιβάλλουμε για τον εαυτό μας; Πόσες φορές εγκλωβιζόμαστε σε ταυτίσεις, σε εικόνες που δεν μας αφορούν, από ένα πείσμα να μην αποκαλύψουμε την αλήθεια μας αλλά να παραμείνουμε εξαρτημένοι και προσκολλημένοι στον ψευδή εαυτό μας, ενώ ταυτόχρονα πιέζουμε άλλους με τους οποίους εμπλεκόμαστε σε μια συνεχή κριτική, ώστε να μας δουν όπως νομίζουμε πως είμαστε; Σαν τα μικρά παιδιά που κινούμαστε σε συγκεκριμένες περιοχές, ακόμα και αν δεν μας ταιριάζουν, από φόβο να κόψουμε το νήμα και να ανοιχτούμε στην αλήθεια μας νομίζοντας πως θα χαθούμε. Πόσες φορές δεν εξαρτιόμαστε από τους ρόλους μας, προσπαθώντας να πείσουμε ότι είμαστε χρήσιμοι με αυτούς, εξιδανικεύοντας εκείνους που “μαζί” τους τους συντηρούμε και μηδενίζοντας εκείνους που με τις πράξεις τους προσπαθούν να απαλλαγούν από αυτούς; Πόσες φορές νιώθουμε ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που μαζί τους ανοίγουμε παράθυρα στη σκέψη και στην καρδιά μας, χωρίς να παραπονιόμαστε που δεν είναι ακριβώς όπως εμάς για να τους καταλάβουμε, από αντίδραση να χωρέσουμε κάθε καλό στην καρδιά μας που μας ανοίγει στην αξία του εαυτού μας;

Μια σχέση έχει αξία όταν ο ένας σέβεται την ατομικότητα και την αξιοπρέπεια του άλλου ανθρώπου. Όταν δεν προσπαθούμε να προσθέσουμε ούτε να αφαιρέσουμε. Όταν σεβόμαστε την ελευθερία μας, την ελευθερία του άλλου ανθρώπου. Όταν αναγνωρίζουμε την καλή πρόθεση στις σκέψεις του, όταν δεν αμφιβάλλουμε για τη δική μας. Όταν δεχόμαστε όλα αυτά που χρειαζόμαστε ώστε να αναπτυχθεί η αλήθεια μας, όταν δίνουμε αυτό που χρειάζεται ο άλλος άνθρωπος ώστε να αναπτυχθεί η δική του αλήθεια.

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας